hoto credits: Μάνος Χρυσός“Η πιο σημαντική μέρα ενός αγώνα είναι η επόμενη”. Η φράση που είχε πει ο Χρήστος Γαρέφης έχει αποτυπωθεί το μυαλό μου από την ημέρα που την άκουσα και με βάση όλη την φιλοσοφία που συμπυκνώνεται σε αυτή θα πρέπει ο καθένας να προσπαθήσει να πορευθεί.
Τι εννοεί, όμως, ακριβώς; Άραγε ένας τόσο μεγάλος αθλητής με διακρίσεις και συμμετοχές σε μεγάλους αγώνες και διοργανώσεις, ανάμεσά τους και οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004, δεν σκέφτεται το αποτέλεσμα;
Το σκέφτεται είναι η απάντηση. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Χρήστος Γαρέφης λέει ότι για να υπάρξει επόμενη μέρα, θα πρέπει πριν από τον αγώνα να έχεις δείξει αφοσίωση και συνέπεια.
Η μέρα του αγώνα είναι απλά μια μέρα. Μπορεί να είναι καλή, μπορεί να είναι και κακή. Ποτέ δεν μπορείς με σιγουριά να προδικάσεις τι θα συμβεί.
Είναι δεδομένο, ωστόσο, ότι η προετοιμασία που έχεις κάνει δεν πρόκειται να πάει χαμένη. Ότι, λοιπόν, και αν συμβεί την ημέρα του αγώνα, αν εσύ έχεις προετοιμαστεί σωστά, τότε η επόμενη μέρα, η πιο σημαντική θα είναι πάντα καλή.
Και σήμερα Δευτέρα 11/11/2019, η επόμενη μέρα του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας, είναι μια καλή μέρα για μένα.
Γιατί είμαι όρθιος, είμαι στη δουλειά μου, είμαι χαρούμενος και νιώθω καλά. Και αυτό έχει την εξήγησή του.
Ο Νίκος Σπυριδαντωνάκης που ανέλαβε πέρυσι τον Δεκέμβριο να με βάλει στον… ίσιο δρόμο ήξερε ότι δεν έχει να κάνει με έναν άνθρωπο με αθλητική υποδομή. Δούλεψε, λοιπόν, μεθοδικά μαζί μου. Εξετάσεις, πρόγραμμα προπόνησης, διατροφή (σ.σ. έχω αναφερθεί στο παρελθόν στην διατροφική εκπαίδευση του Νικου Καφετζόπουλου) και πολύ υπομονή.
Από τις 15 Σεπτεμβρίου και μετά, χάθηκε λίγο η… μπάλα στην προετοιμασία μου για τον Μαραθώνιο. Έχασα αρκετές προπονήσεις λόγω δουλειάς και το πρόγραμμα τινάχτηκε στον αέρα. Προηγουμένως, μέσα στο καλοκαίρι για ένα διάστημα τουλάχιστον 20 ημερών, δεν μπορούσα να τρέξω (έκανα μόνο κολύμβηση και λίγο ποδήλατο) εξαιτίας ενός τραυματισμού στον αχίλλειο. Παρά τις 15 φυσικοθεραπείες, το πρόβλημα της φλεγμονής σε ένα συγκεκριμένο σημείο είναι πάντα εκεί.
Παρόλα αυτά, τερμάτισα χωρίς ιδιαίτερους πόνους το 26άρι στο Spetses Mini Marathon και τα 2-3 long run που κατάφερα να κάνω μετά βγήκαν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Άρα η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω φέτος την ευκαιρία να σταθώ στην εκκίνηση στον Μαραθώνα.
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή, ούτε πριν ούτε κατά τη διάρκεια, ότι δεν θα τα καταφέρω, Ήξερα ότι τα χιλιόμετρα δεν θα μπορούσα να τα πάω στον ρυθμό που ήθελα και είχα προπονηθεί, ήμουν σίγουρος, όμως, ότι θα τερμάτιζα και μάλιστα χωρίς προβλήματα.
Όλη τη χρονιά επένδυσα στην προετοιμασία μου. Προσπάθησα να φανώ όσο πιο συνεπής μπορούσα με σεβασμό απέναντι στους αγώνες που έτρεξα. Δεν υπάρχει εύκολη ή δύσκολη διαδρομή, για εμάς τους ερασιτέχνες που δεν κυνηγάμε αυστηρά δευτερόλεπτα και πρωτιές. Αυτό που έχει καθοριστική σημασία, είναι να βρούμε το χρόνο να δουλέψουμε όσο το δυνατόν καλύτερα στην προπόνησή μας. Με την κατάλληλη καθοδήγηση, η επόμενη μέρα του αγώνα μας, θα είναι πάντα μια καλή μέρα.
Θα πρέπει, όμως να σας αποκαλύψω ένα μυστικό. Θα πρέπει κάθε φορά να αξιολογούμε την κατάστασή μας και να ποντάρουμε στα πλεονεκτήματά μας. Να ξέρουμε που υπερτερούμε και που όχι και έτσι να οργανώνουμε το πλάνο μας.
Για παράδειγμα, εγώ ήξερα ότι μου έλειπαν κάποια χιλιόμετρα και κάποιες συγκεκριμένες προπονήσεις. Ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βγει σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής ο χρόνος και ο ρυθμός μου. Μέχρι το 20 ήμουν εξαιρετικά και ένιωθά ότι είχα δυνάμεις.
Οι ανάσες μου ήταν καλές, δυνάμεις είχα, αλλά τα πόδια δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν. Ο πόνος στον αχίλλειο ήταν έντονος και άρα δεν γινόταν να πιέσω. Ήξερα, όμως, ότι ήμουν καλά στα υπόλοιπα.
Και ήμουν καλά γιατί:
α) Είχα κοιμηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα τις 2 τελευταίες ημέρες
β) Είχα φάει και πιει όπως έπρεπε την τελευταία εβδομάδα και την τελευταία ημέρα είχα ένα εξαιρετικό πλάνο με τα προϊόντα της Maurten
γ) Πόνταρα στην ξεκούραση και όχι στο φορμάρισμα
δ) Είχα εξαιρετική ψυχολογία και αυτοπεποίθηση
Υπάρχουν, όμως και μικρές λεπτομέρειες που τουλάχιστον σε μένα έδωσαν δύναμη. Κάποια γούρια που τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό λειτουργούν.
Ένιωθα για παράδειγμα ότι τα εξαιρετικά Ride ISO 2 της Saucony θα προστατέψουν τα πόδια μου και δεν είχα άδικο. Πήρα δύναμη από το κίτρινο λουράκι της Garnin στο Fenix5 plus το οποίο μέσα στο χαμό θυμήθηκε και μου έστελε η Νάνσυ, ένιωθα… ωραίος με το φοβερό καπελάκι Blackmile και δεν “έφαγα” τη βροχή στο κεφάλι και φυσικά είχα στη ζώνη μου τη φοβερή πετσετούλα της one zipper που δεν μου επέτρεψε να γεμίσω μύξες και σάλια τη μπλούζα μου (σ.σ. μην αηδιάζετε μυξιάρηδες, η μπλούζα σας ξέρει καλύτερα). Τα προϊόντα της Arla Protein ακολουθούν για αποκατάσταση, όπως μετά από κάθε προπόνηση. Είμαι σίγουρος ότι δεν είναι μόνο placebo…
Για μένα ήταν ο 2ος Μαραθώνιος και ο 1ος στην Αυθεντική διαδρομή. Τα συναισθήματα τη στιγμή που μπήκα στο Καλλιμάρμαρο δεν μπορώ να τα περιγράψω. Ακόμα ψάχνω τις λέξεις. Δεν θα το κάνω τώρα. Απλά γιατί δεν θέλω να χαλάσω τη στιγμή. Πολλές φορές δεν είναι εύκολο να αποτύπωσες με λέξεις αυτά που κρύβονται μέσα στην καρδιά σου. Μαράκι εσύ ξέρεις. Βασικά μόνο εσύ.
Το σίγουρο είναι ότι we did it again. Το RNF CHALLENGE συνεχίζει να βάζει στόχους. Τα καλύτερα έρχονται…
ΥΓ: Αντώνη, Μάνο, Γιώργο ξέρετε εσείς…
ΥΓ2: Η Αγγελική που τα εξηγεί ωραία θα σας γράψει και τα δικά της κάποια στιγμή. Προς το παρόν αναπαύεται στις δάφνες της…
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
