Οι τραυματισμοί για όσους ασχολούνται με οποιοδήποτε σπορ είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα. Είναι, όμως, μια πραγματικότητα με την οποία πρέπει να μάθει να ζει κανείς.
Είτε πρόκειται για κάτι επιπόλαιο, είτε για πιο σοβαρό, ένας τραυματισμός πρέπει να αντιμετωπίζεται με υπομονή.
Παρατηρώντας διάφορες περιπτώσεις αντιλαμβάνομαι ότι τις περισσότερες φορές, η λέξη “υπομονή” δεν είναι τόσο εύκολο ούτε να την ακούσει κανείς, ούτε να την εφαρμόσει.
Γιατί, όμως, οι αθλούμενοι δεν έχουν υπομονή;
Μετά τον δικό μου τραυματισμό στον Αχίλλειο, προσπάθησα να αναλύσω στο μυαλό μου ορισμένους από τους λόγους και νομίζω τα κατάφερα ως ένα βαθμό.
Σημειώνω λοιπόν:
α) Ξενέρωμα
Εντάξει λογικό. Ειδικά για τον ερασιτέχνη που απολαμβάνει αυτό που κάνει, ένας τραυματισμός δεν είναι και το καλύτερό του.
β) Νεύρα
Μετά από μια εβδομάδα, δέκα μέρες, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και πιο νωρίς, τα νεύρα και η ένταση κάνουν την εμφάνισή τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για τους αθλούμενους η προπόνηση και η συμμετοχή σε αγώνες αποτελεί την αποσυμπίεσή τους από την καθημερινότητα.
γ) Ανυπομονησία
Είμαι καλύτερα. Δεν πονάω. Οι περισσότεροι προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους σε σημείο αυθυποβολής. Δυστυχώς τα αποτελέσματα σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι καλά.
δ) Φόβος
Ο φόβος ότι μπορεί να πάει χαμένος ο κόπος τους και όλη η δουλειά που έχουν κάνει.
Οι συμβουλές
Αυτό που πρέπει να καταλάβουν άπαντες και προσπαθώντας κατά σειρά να δώσω μια βιωματική συμβουλή για κάθε ένα από τα παραπάνω είναι το εξής:
α) Ότι δεν χρειάζεται να ξενερώνεις γιατί ακόμα και οι τραυματισμοί είναι μέσα στο πρόγραμμα. Και επειδή η ψυχολογία παίζει σημαντικό ρόλο στην αποθεραπεία, θα πρέπει να αντιμετωπίζεις τον τραυματισμό σαν ένα ακόμα μάθημα που σου δίνει η ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό.
β) Θα πρέπει να βρεις άλλους τρόπους να διοχετεύσεις την ενεργητικότητά σου και να αποσυμπιεστείς. Ακόμα και το να πηγαίνει στους χώρους που προπονούνται οι αθλούμενοι και να παρακολουθείς είναι μια κάποια λύση. Το ίδιο το να παρακολουθήσεις έναν αγώνα, να μιλήσεις με φίλους. Να παραμένεις μέσα στο παιχνίδι, έστω και παράπλευρα.
γ) Η ανυπομονησία είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Στη δική μου περίπτωση για παράδειγμα, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να βιαστείς. Οι τραυματισμοί στους συνδέσμους και τους τένοντες, θέλουν το χρόνο τους διότι η υποτροπή είναι η πιο συχνή συνέπεια. Πρέπει να μάθεις να ακούς το σώμα σου.
δ) Αν έχεις κάποιον άνθρωπο να σε καθοδηγεί, οι κόποι σου δεν πρόκειται να πάνε χαμένοι. Ρώτησε, ψάξε, μάθε. Ο προπονητής μου, ο Νίκος Σπυριδαντωνάκης (NS COACHING) μου έδωσε συγκεκριμένες οδηγίες και συμβουλές προκειμένου να χάσω όσο το δυνατόν λιγότερο έδαφος. Και παρά το γεγονός ότι έμεινα εκτός για τουλάχιστον 25 ημέρες, όταν επέστρεψα μπορεί να μην ήμουν στο 100%, αλλά σίγουρα δεν είχα κάνει πισωγύρισμα.
Υπομονή, λοιπόν.
Να έχετε στο μυαλό σας ότι ακόμα και οι επαγγελματίες αθλητές, που εργάζονται και ζουν από το άθλημά τους, κάνουν στις περισσότερες περιπτώσεις όση υπομονή χρειάζεται. Και έχουν από πίσω να τους πιέζουν χορηγούς, ομάδες και μια καριέρα που τελειώνει πολύ σύντομα σ σχέση με το υπόλοιπό της ζωής τους.
Εσείς, ειδικά οι ερασιτέχνες αθλούμενοι, όλοι εμείς που αγαπάμε τη διαδικασία και κάνουμε την τρέλα μας, έχουμε μπροστά μας μια ολόκληρη ζωή να κάνουμε αυτό που μας γουστάρουμε. Δεν έχουμε κανέναν να μας πιέζει, εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό. Άρα; Υπομονή…
ΥΓ: Για την ιστορία, από την κόπωση μου προέκυψε μια φλεγμονή στον Αχίλλειο τένοντα. Η έγκαιρη διάγνωση στον ΕΔΟΕΑΠ, το ταμείο των δημοσιογράφων που όλες οι κυβερνήσεις πασχίζουν να βάλουν λουκέτο, οι αποτελεσματικές φυσικοθεραπείες του συμβεβλημένου με τον οργανισμό Παναγιώτη Βασιλειάδη, αλλά και οι συμβουλές του κόουτς φαίνεται ότι λύνουν το πρόβλημα. To RNF CHALLENGE συνεχίζεται με στόχο τον Μαραθώνιο της Αθήνας…
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
