Τι συζητούν μεταξύ τους για σένα τα καινούρια σου παπούτσια τρεξίματος;

Photo by Grailify on Unsplash

Τα παίρνεις από το κατάστημα. Είσαι πολύ υπερήφανος και χαρούμενος για τη νέα σου αγορά. Ξέρεις ότι από αύριο θα τρέχεις με άλλο αέρα.

Τα καινούρια σου running παπούτσια είναι εκπληκτικά. Μυρίζουν υπέροχα. Τα κοιτάς και τα ξανακοιτάς και δεν βλέπεις κανένα ψεγάδι. Μένουν στο κουτί τους το πρώτο βράδι. Καμαρώνεις. Κάνεις και ένα post στο Instagram.

Που να ‘ξερες, όμως, τι σκέφτονται αυτά για σένα…

24 σκέψεις που περνούν από το μυαλό κάποιου που τρέχει πρώτη φορά

Αριστερό παπούτσι: Λοιπόν, τι νομίζεις;

Δεξί παπούτσι: Για τι;

ΑΠ: Ξέρεις μωρέ. Τα πόδια που είναι μέσα μας.

ΔΠ: Μακάρι να ήμουν ακόμα στο κουτί ή στο ράφι…

ΑΠ: Εμένα μου αρέσει.

ΔΠ: Δε νομίζω ότι θα λειτουργήσει. Θα πιέσω τα δάχτυλά του μέχρι να είναι όλα πάνω στο άλλο. Θα μοιάζει με μια γαλλική κοτσίδα.

ΑΠ: Έλα τώρα, κάνε μια προσπάθεια. Μην είσαι κακός…

ΔΠ: Είμαι. Θα προσπαθήσω να συμπιέσω τα δάχτυλά του. Και τον αχίλλειο… κορδέλες θα τον κάνω.

ΑΠ: Γιατί είσαι τόσο κακός; Δεν έχουμε πάει πουθενά ακόμη.

ΔΠ: Είναι ενοχλητικός.

ΑΠ: Γιατί είναι ενοχλητικός; Ήταν τόσο ευγενικός στο κατάστημα.

ΔΠ: Ήταν ανυπόφορος. «Ψάχνω κάτι που μπορώ να φορέσω για μαραθώνιο» Αυτό θα μπορούσε να ήταν χειρότερο μόνο αν είχε προσθέσει «το οποίο τρέχω για να υποστηρίξω μια φιλανθρωπική οργάνωση μπλα, μπλα, μπλα». Τους βαρέθηκα ρε σου λέω

ΑΠ: Υπερβολικός όπως πάντα…

ΔΠ: Ναι υπερβολικός. Δεν τον είδες τι έκανε;

ΑΠ: Τι πράγμα;

ΔΠ: Ωωωχ, ξέρεις τι πράγμα. Κόλλησε τη μύτη του πάνω μου: «Αχ… καινουργίλα». Λες και δεν είχε ξαναδεί.

ΑΠ: Εμένα μου άρεσε ο ενθουσιασμός του. Είδες τον τρόπο που μας κοίταζε στον καθρέφτη. Ανφάς, προφίλ. Μετά κούναγε τα δάχτυλά του. Νομίζω ότι είναι σοβαρός…

ΔΠ: Ντάξει καλά….

ΑΠ: Και δεν έκανε πελματοφράφημα. Μας εμπιστεύεται…

ΔΠ: Καλά θα του είχα στραμπουλίξει τον αστράγαλο πάνω στο διάδρομο αν τολμούσε.

ΑΠ: Πρέπει να παραδεχθείς ότι έχει καθαρά πόδια.

ΔΠ: Ναι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ξυρίζει τα δάχτυλά του ρε φίλε…

ΑΠ: Ας δούμε τη φωτεινή πλευρά. Σύντομα θα βγούμε έξω. Τρέξιμο! Πεζοδρόμια, άσφαλτος, ταχύτητες σε ταρτάν, χωματάκι. Θα είμαι το καλύτερο παπούτσι που είχε ποτέ. Θα επιστρέφω ενέργεια, θα τον βοηθάω στο ρυθμό και κυρίως θα είμαι μαλακό και άνετο.

ΔΠ: Εγώ θα τον σκοτώσω όταν με βγάλει. Και σένα μαζί γιατί μου τη δίνεις. Νερά, λάσπες, βρώμα. Ούτε που θα με καταλάβεις πως θα έρχομαι τόσο αθόρυβη που είναι η σόλα μου.

ΑΠ: Χαχαχα, όλο αστεία είσαι. Κατά βάθος είσαι τόσο soft…

ΔΠ: Όταν σε πνίξω με τα κορδόνια σου θα δεις.

ΑΠ: Αλήθεια τώρα; Τόσα νεύρα; Ξέρεις τι θα γινόταν αν δεν ερχόταν αυτός να μας πάρει; Στην καλύτερη περίπτωση θα γινόσουν γλάστρα και μια μέντα θα μεγάλωνε μέσα σου ή θα πήγαινες στην ανακύκλωση και μάλιστα όχι… ολόκληρος ή ακόμα χειρότερα θα είχες γίνει σπίτι για κάνα ποντίκι στη χωματερή.

ΔΠ: Ποιος τα λέει αυτά;

ΑΠ: Τα μποτάκια που είμασταν μαζί στην αποθήκη πριν μας βγάλουν στο ράφι. Για εκεί πήγαιναν…

ΔΠ: Ψέματα, μην έχεις εμπιστοσύνη σε τύπους με φλις επένδυση από μέσα.

ΑΠ: Κοίτα, θες δε θες θα συνεργαστούμε για καμια 800ρια χιλιόμετρα. Πάρτο αλλιώς.

ΔΠ: Τι αλλιώς να το πάρω. Έτσι, όπως, είναι αυτός ο τύπος θα τερματίζουμε με κάτι… μοντέλα που δεν τα ξέρει η μάνα τους.

ΑΠ: Αυτό μην το ξαναπείς. Δεν έχει σημασία η νίκη, αλλά η συμμετοχή.

ΔΠ: Ο συνδυασμός συμμετοχής και νίκης είναι καλύτερος.

ΑΠ: Με τίποτα δεν ισώνεις ρε φίλε. Τι άλλο να σου πω;

ΔΠ: Μην πεις τίποτα. Έτσι κι αλλιώς είσαι πιο ενοχλητικός από τον τύπο που έβαλε μέσα μου το πόδι του. Ωχ, ωχ. Όχιιιιι. Άσε με ρε. Θέλω να μείνω σπίτι σήμερα.

ΑΠ: Ναιιιιιιιιιι. Το πρώτο μας τρέξιμο. Φύγαμε!

ΔΠ: Πωωωω. Τι κάνει ρε ο τύπος. Τρέχει σαν θυμωμένος χορευτής φλαμένκο. Ούτε έξι μήνες δεν θα αντέξω. Αααχχχ. Πιο ήρεμα ρε μάστορα. Μακάρι να ήμουν παπούτσι γκολφ. Αυτά τα τυπάκια δεν κάνουν τίποτα!

ΑΠ: Κοίτα! Τρέχουμε. Κάνουμε ακριβώς αυτό που έχουμε φτιαχτεί να κάνουμε. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Και ο διασκελισμός του είναι πολύ καλός!

ΔΠ: Μπαααα. Εγώ νομίζω ότι απλά θα βλέπουμε πάρα πολύ τον κ@λο του.

ΑΠ: Δε σε χαλάει. Σε βλέπω που χαμογελάς

ΔΠ: Που είδες το χαμόγελο. Δεν έχω στόμα.

ΑΠ: Έχεις, όμως, γλώσσα…

ΔΠ: Έχω και θα μιλάω για άλλα 800 χιλιόμετρα…

Διαβάστε επίσης: Zita, Strike, Sportex: Όταν τα παπούτσια δεν ήταν φετίχ

Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News

Previous ArticleNext Article

Μας κάνει καλό να περπατάμε ξυπόλυτοι;

Πόσο καλό μας κάνει να περπατάμε ξυπόλυτοι;

Πιθανότατα η ιδέα να αφήνετε τα πόδια σας εκτεθειμένα στο πάτωμα ή στο δρόμο δεν φαντάζει ιδιαίτερα ελκυστική, ωστόσο οι ειδικοί συνιστούν λιγότερη «εξάρτηση» από τα παπούτσια για καλύτερη υγεία!

Ερευνητές από το Κολλέγιο Ίθακα των ΗΠΑ επισημαίνουν ότι ο ρόλος των μυών του πέλματος είναι αρκετά υποτιμημένος αλλά καθοριστικός όσον αφορά την ισορροπία, τη σωστή στάση σώματος και την πρόληψη τραυματισμών και πτώσεων.

Τα μηνύματα στον εγκέφαλο

Τα πέλματά μας, εξηγούν, λειτουργούν βάσει ενός κύκλου αλληλεπίδρασης. Από τους πιο μικρούς έως τους πιο μεγάλους μύες κατά μήκος ολόκληρου του ποδιού, καθένας αποστέλλει μηνύματα στον εγκέφαλο σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν στο περιβάλλον. Όταν η αποστολή αυτών των μηνυμάτων δεν ολοκληρώνεται επιτυχώς, προκύπτουν τραυματισμοί, επειδή κάποια άλλη μυϊκή ομάδα προσπαθεί να αντισταθμίσει την έλλειψη επικοινωνίας.

Τα παπούτσια συχνά ευθύνονται για τέτοιου είδους εκβάσεις, καθώς, όταν περπατάμε, τρέχουμε, χορεύουμε, κάνουμε άλματα κ.λπ., οι μύες των κάτω άκρων απορροφούν την ισχύ πρόσκρουσης ολόκληρου του σώματος. Εάν οι ελάσσονες μύες των κάτω άκρων δεν αποστείλουν τις αναγκαίες πληροφορίες στον εγκέφαλο, οι μείζονες μύες θα πρέπει να αντισταθμίσουν την έλλειψη αυτή. Έτσι, καταπονούνται υπερβολικά και είναι πιθανό να προκύψει τραυματισμός.

“Υπάρχει ένας χαμένος κρίκος”

«Όταν βάζουμε μια σόλα κάτω από το πέλμα, εξασθενεί η διαδικασία μεταφοράς της πληροφορίας», δηλώνει ο Πάτρικ ΜακΚίον, καθηγητής στο Τμήμα Σωματικής Άσκησης και Επιστημών του Αθλητισμού του Κολλεγίου Ίθακα. «Υπάρχει ένας χαμένος κρίκος ανάμεσα στο περιβάλλον και το σώμα», συμπληρώνει ο καθηγητής, επισημαίνοντας ωστόσο πως «ορισμένα παπούτσια είναι πολύ καλά, από την άποψη ότι παρέχουν υποστήριξη». Συνέπεια βέβαια αυτής της υποστήριξης μπορεί να είναι η απώλεια πληροφοριών και ένας επακόλουθος τραυματισμός από υπερβολική καταπόνηση.

Έτσι, ο ΜακΚίον και οι συνεργάτες του συνιστούν να περπατάμε συχνότερα ξυπόλυτοι, ώστε να «εξασκήσουμε» περισσότερο την αλληλεπίδραση του σώματός μας με το περιβάλλον. «Όσο περισσότερο περπατάμε ξυπόλυτοι, για παράδειγμα στο σπίτι ή στο γραφείο, τόσο το καλύτερο», τονίζει ο καθηγητής.

Διαβάστε ακόμα: Τραυματιζόμαστε γιατί δεν περπατάμε και δεν τρέχουμε ξυπόλυτοι!

Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News

Πώς η άσκηση απογειώνει τη ζωή σου

Ξυπνάς κουρασμένος; Έχεις μνήμη χρυσόψαρου;
Σε αγχώνει η καθημερινότητά σου; Υπάρχει λύση!

Τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα: η αερόβια άσκηση προγραμματίζει το μυαλό σου για κορυφαία απόδοση! Με αφορμή ένα επαναστατικό πρόγραμμα φυσικής αγωγής στο Ιλινόι των Η.Π.Α., όπου 19.000 μαθητές που γυμνάζονταν κάθε πρωί πρώτευσαν σε διεθνείς διαγωνισμούς φυσικής, ο καθηγητής ψυχιατρικής του Χάρβαρντ John J. Ratey παρουσιάζει τα εντυπωσιακά αποτελέσματα πολυετών ερευνών. Όλες συγκλίνουν στο ότι η άσκηση είναι πραγματικά η καλύτερη άμυνά μας ενάντια στην κατάθλιψη, στη διάσπαση προσοχής, στους εθισμούς, στις επιπτώσεις της εμμηνόπαυσης και στη νόσο Αλτσχάιμερ.

Το Πώς η άσκηση απογειώνει τη ζωή σου είναι το πρώτο βιβλίο που εξερεύνησε διεξοδικά τη σχέση μεταξύ άσκησης και εγκεφάλου. Οι έρευνες που παραθέτει ο Ratey δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης: η άσκηση μειώνει το στρες, ανεβάζει τη διάθεση, βελτιώνει τη μνήμη, οξύνει τη σκέψη και εκτοξεύει την απόδοσή σου στα ύψη!

To βιβλίο αυτό θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι την πρωινή γυμναστική, και αυτό θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι τα πάντα.

Στο ακόλουθο βίντεο, o συγγραφέας παρουσιάζει τις βασικές αρχές του βιβλίου τoυ:

Έγραψαν για το βιβλίο:

«Αυτό το βιβλίο εξηγεί κάτι που προσπαθούσα να καταλάβω εδώ και χρόνια. Η άσκηση δεν είναι απλώς απαραίτητη, όπως δείχνει ξεκάθαρα ο Dr. Ratey, είναι φάρμακο».

Greg LeMond, τρεις φορές νικητής του Γύρου της Γαλλίας

«Ο Ratey συγκέντρωσε την τελευταία λέξη της επιστήμης και διαπίστωσε ότι η τακτική προπόνηση μπορεί να βοηθήσει στην οικοδόμηση ενός καλύτερου και ταχύτερου εγκεφάλου».

USA Today

«Χάρη στο βιβλίο αυτό, τα αστειάκια για όσους γυμνάζονται είναι πολύ πιθανό να σταματήσουν».

Outside Magazine

 «Αν ο στόχος σας είναι να ζήσετε μια μακρά και υγιή ζωή στο έπακρο, τότε το Πώς η άσκηση απογειώνει τη ζωή σου είναι υποχρεωτικό ανάγνωσμα».

Kenneth H. Cooper, M.D., M.P.H., «πατέρας της αεροβικής»

 «Επιτέλους, ένα βιβλίο που εξηγεί γιατί αισθάνομαι πολύ καλύτερα αν τρέχω το πρωί!»

Dr. Susan M. Love, συγγραφέας

*            *            *

Διαβάστε απόσπασμα από το βιβλίο στον ακόλουθο σύνδεσμο:

https://issuu.com/keybooks4/docs/_23_1_416_spitha_issuu_1_

*            *            *

O ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ο John Ratey, M.D., είναι κλινικός καθηγητής Ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ.

Είναι συγγραφέας πολλών bestsellers και πρωτοποριακών βιβλίων, μεταξύ των οποίων τα Πώς η άσκηση απογειώνει τη ζωή σου, Driven to Distraction και A User’s Guide to the Brain.

Ζει στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης.

Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News

x
Send this to a friend