Να ξεκαθαρίσω κάτι: η προστακτική δεν ήταν, δεν είναι και μάλλον δεν θα γίνει η αγαπημένη μου έγκλιση. Είμαι πολύ υπάκουη, συνεπής κι αφοσιωμένη σε αυτό που έχω να κάνω, αλλά θα πρέπει να ξέρει κάποιος να με χειριστεί, αν θέλει να πάρει απο μένα το 100%.
Όπως, λοιπόν, γίνεται αντιληπτό, είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο για κάποιον να μου επιβάλλει το οτιδήποτε. Τί να συμβαίνει άραγε στη περίπτωση που πρέπει να το κάνω εγώ στον εαυτό μου; Όταν θα πρέπει να μου επιβάλλω πειθαρχία σε μια κατάσταση που με βγάζει απο την «comfort zone» μου;
Εύχομαι ολόψυχα σε όσους διαβάζετε αυτές τις γραμμές να μη χρειαστεί ποτέ σας να με ζήσετε σε μια τέτοια φάση.
Αν πάλι έχετε περιέργεια, ρωτήστε τον συντρέχτη, partner in training ή αλλιώς το «άλλο μου μισό» σε αυτό το challenge, Γιώργο Παπαδημητρόπουλο.
Αρκετά όμως φλυάρισα, ας μπω στο «ψητό»!
Η -μέχρι πρότινος- σχέση μου με το κολύμπι περιοριζόταν στα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια, όταν κάθε καλοκαίρι παρακολουθούσα μαθήματα στο Ναυτικό Όμιλο Κυθήρων.
Έκτοτε, πέρασα ελάχιστες φορές τη πόρτα του κολυμβητηρίου στο Γουδί, κάνοντας το χατίρι στη κολλητή μου, η οποία ήθελε να της κάνω παρέα στη προετοιμασία της για τα 3 χιλιόμετρα του Spetses Mini Marathon.
Δυο συνεχόμενες χρονιές, απο ένα μήνα, ίσα ίσα για να πω ότι δεν κατέβηκα και τελείως απροπόνητη. Εξυπακούεται ότι η Αμαλία με έπεισε να της κάνω παρέα στον αγώνα. Και τις δυο φορές….
Στον «τόπο του εγκλήματος» (ακα το κολυμβητήριο του Γουδίου), επέστρεψα εκ νέου στις 2 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους. Μπορώ να θυμηθώ εκείνη τη μέρα με κάθε λεπτομέρεια. Συννεφιά, 6 βαθμοί Κελσίου κι ένα βοριαδάκι, που για το μόνο που σε προδιέθεται ήταν να κάτσεις στο καναπέ σου αγκαλιά με τον καλοριφέρ.
Αλλά είπαμε. Είχαμε βάλει στόχο. Η αντίστροφη μέτρηση για το πρώτο μας τρίαθλο στις Σπέτσες είχε ξεκινήσει απο τις 24 Δεκέμβρη, όταν και κάναμε τη πρώτη μας «επίσημη» προπόνηση υπό την καθοδήγηση του Νίκου Σπυριδαντωνάκη.
Έπρεπε να σφίξω τα δόντια, να αγνοήσω τα καλέσματα γνωστών και φίλων (ένεκα των εορταστικών ημερών των Χριστουγέννων), να φορέσω το μαγιώ μου και να πέσω στο ζεστό (ήλπιζα) νερό της πισίνας για την πρώτη μου κολυμβητική προπόνηση.
Στο δρόμο για το κολυμβητήριο, ούσα πρωτάρα, είχα απορίες σχετικά με τη προπόνηση, οπότε αποφάσισα να πάρω τον κόουτς. Αφού με πολύ υπομονή μού εξήγησε τι έπρεπε να κάνω, ήρθε η στιγμή της γκρίνιας: «είναι δηλαδή απαραίτητο να πάω με τέτοιο καιρό κολυμβητήριο;», αναρωτήθηκα, ελπίζοντας στον οίκτο του. «Πρέπει να σκληραγωγηθείς», ήταν η απάντηση που έλαβα.
Τη φράση αυτή την έχω μνημονεύσει έκτοτε ούτε κι εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές! Όπως και την αγανακτισμένη παρότρυνση/προσταγή του Γιώργου όταν απογοητευμένη και (δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω) χωρίς ίχνος διάθεσης για προσπάθεια, καθόμουν στο αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του κολυμβητηρίου, μη θέλοντας να μπω. «Σκάσε και κολύμπα! Και πείσμωσε λίγο!». Ήταν η πρώτη φορά που ο Γιώργος μου μιλούσε έτσι. Βέβαια, ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή. Όχι, δεν πείσμωσα. Μπήκα ανόρεχτη για προπόνηση εκείνη τη μέρα. Το ίδιο και δυο μέρες αργότερα. Και μάλλον και την επόμενη βδομάδα. Είχα απογοητευτεί γιατί ενώ στο τρέξιμο και το ποδήλατο, η βελτίωσή μου μού είναι ευδιάκριτη, δεν ισχύει το ίδιο με το κολύμπι.
2,5 μήνες αργότερα και 20 προπονήσεις μετά, οι χρόνοι μου έχουν ελάχιστα βελτιωθεί. Σίγουρα το κολύμπι είναι το πιο τεχνικό απο τα τρία αθλήματα του τριάθλου κι αυτό που απαιτεί περισσότερο δουλειά κι υπομονή για να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Γι’ αυτό κι έχει δοκιμάσει τις αντοχές μου, ψυχικές και σωματικές, σε απίστευτο βαθμό. Η «σχέση» μας, έχει περάσει απο 40 κύματα. Αυτή την εβδομάδα αγαπιόμαστε. Την επόμενη, ποιος ξέρει;
Δεν ξέρω αν μέχρι το ραντεβού των Σπετσών στο Spetsathlon θα έχω φτάσει στο επιθυμητό για μένα επίπεδο, αλλά τα κέρδη που έχω αποκομίσει ήδη από την «αναμέτρηση» με τον εαυτό μου, είναι σίγουρα πολλά. Αναγνώρισα την αδυναμία μου, πάλεψα με τους φόβους και τις ανασφάλειές μου, δεν το έβαλα κάτω όλες τις φορές που θέλησα να κάνω αναστροφή και να φύγω χωρίς να μπω στη πισίνα και φυσικά δεν μου επέτρεψα να βρω καμία δικαιολογία αρκετά πειστική ώστε να αποφύγω να αντιμετωπίσω το «θηρίο» που λέγεται κολύμπι.
Το μόνο που μού επέτρεψα είναι να μοιραστώ τις σκέψεις μου αυτές με ανθρώπους που απλά μπορούσαν να δουν εκείνη τη στιγμή πιο καθαρά απο μένα και να με σπρώξουν να πάω παρακάτω χωρίς να σταματήσω μπροστά στα «τείχη» που η ίδια είχα υψώσει.
Τους το χρωστώ. Και τους ευχαριστώ δημόσια. Ξέρουν εκείνοι….
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
