Γράφει η Μαρία Μαγκανάρη*
Το να ανακαλύπτεις τί είσαι ικανός να κάνεις, δεν είναι λίγο πράγμα. Η συνειδητοποίηση της ικανότητας να υπερβείς αυτό που ως τώρα ονόμαζες αδύνατο , μπορεί να φέρει μόνο δάκρυα χαράς στα μάτια και να πλημμυρίσει την καρδιά και το νου με ικανοποίηση. Ένα χρόνο πριν, ως θεατές στο 1ο SwimRun Hydra, με τη φίλη και συνεργάτη Μαρία Μανωλάκη, παρακολουθήσαμε την εκκίνηση στο λιμάνι , ζευγαριών δεμένων με σκοινί , να βουτάνε σε μια θάλασσα τρικιμιώδη για έναν συναρπαστικό αγώνα με κολύμπι και τρέξιμο που, για τους δυνατούς θα ολοκληρωνόταν περίπου δυο ώρες αργότερα.
Στον πρώτο κιόλας τερματισμό , αποφασίσαμε πως στο 2ο SwimRun Hydra , θα γινόμασταν κι εμείς ένα από αυτά τα ζευγάρια- η εμπειρία αυτή έπρεπε να βιωθεί..Η αλήθεια όμως είναι πως, η ένταση και ο ανταγωνισμός , σε εμάς τους γιόγκι δεν είναι πολύ γνωστές έννοιες – ή τουλάχιστον προσπαθούμε να τις μετριάσουμε . Οπότε , θα έπρεπε μέσα από το δικό μας πρίσμα να αποφασίσουμε ποιες ποιότητες του αθλήματος και του αγώνα θα κρατούσαμε κ ποιες θα αποχωριζόμασταν , ώστε τελικά να απολαύσουμε το γεγονός.
Αφότου λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα , η προετοιμασία και ο σχεδιασμός της ήταν η πρώτη πρόκληση που αντιμετωπίσαμε. Μέσα σε ένα πλήρες πρόγραμμα μαθημάτων , εκπαιδεύσεων , προσωπικών πρακτικών θα έπρεπε να εντάξουμε τις προπονήσεις μας . Τις οποίες μάλιστα θα έπρεπε να καθοδηγούν προπονητές με γνώσεις και αντίληψη της δυσκολίας του αγώνα.
Το δεύτερο βήμα ήταν η επιλογή των ανθρώπων αυτών. Σταθήκαμε τυχερές μιας και η μέχρι τώρα επαφή μας με το χώρο του αθλητισμού ως δασκάλες γιόγκα μας έφερε κοντά με τον εξαιρετικό υπερ-αθλητή και γιόγκι Σπύρο Χρυσικόπουλο που ανέλαβε με μεγάλη χαρά να μας οργανώσει το κολύμπι και να μας βοηθήσει με την τεχνική μας. Την ενδυνάμωσή μου και το τρέξιμο το ανέλαβε ένας έμπειρος γυμναστής – υπερ-αθλητής επίσης (με εμπειρία στις μεγάλες αποστάσεις στο τρέξιμο και το ποδήλατο ), ο Θάνος Λιάσκος.
Αξίζει να σημειωθεί πως για εμένα , ήταν η πρώτη ουσιαστικά επαφή μου με τον αθλητισμό μιας και δεν είχα σχεδόν καμία εμπειρία στο τρέξιμο και στο κολύμπι ελάχιστη (τεχνική κολύμβηση -μονοπέδιλο σε ηλικία 12-14 ετών)!
Κι ενώ φαινομενικά η απόφαση πάρθηκε τον Νοέμβρη του 2018 , στην πραγματικότητα οι προπονήσεις ξεκίνησαν περίπου 2 μήνες αργότερα. Κι έτσι περάσαμε στο τρίτο και σημαντικότερο βήμα : τη Δέσμευση. Τους επόμενους μήνες , θα φροντίζαμε, υπό όποιες συνθήκες, να βρίσκουμε τον τρόπο και τον χρόνο να μην αποκλίνουμε από το πρόγραμμα που μας οργάνωναν οι προπονητές μας.
11: 1+1 που σχηματίζουν το ΌΛΟΝ
Στόχος. Αυτή ήταν η ερώτηση που προέκυψε αμέσως μετά. Γιατί μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία; τί θέλουμε να επιτύχουμε; Ευτυχώς αυτό δεν μας δυσκόλεψε καθόλου και ήταν και για τις δύο κοινή η απάντηση: θέλαμε μόνο να τα καταφέρουμε ως την γραμμή τερματισμού. Να δούμε ότι μπορούμε να συνδεθούμε, να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας αλλά και η μία την άλλη, να απολαύσουμε το ταξίδι της προετοιμασίας και να αγκαλιαστούμε κόβοντας την κορδέλα ! Καμία προσδοκία για ρεκόρ , χρόνους, χρονόμετρα , αγωνία για τον ποιον αφήσαμε πίσω ή πόσοι μας ξεπέρασαν .
Οι επόμενοι λοιπόν δέκα μήνες κύλησαν με ένα πρόγραμμα ιδιαίτερο και διαφορετικό από ότι είχαμε συνηθίσει. Προσαρμοσμένο στη γιόγκικη καθημερινότητά μας , εμπλουτισμένο με “εντάσεις” που δεν είχαμε ως τώρα βιώσει . Με αθλητικό εξοπλισμό , ρολόγια που έδειχναν τη βελτίωση στις επιδόσεις μας σταδιακά αλλά δε μετρούσαν τη χαρά που μας έδινε όλη αυτή η διαδικασία..
Καθώς πλησιάζαμε τον Νοέμβρη , ο αρνητικός νους είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του. Δεύτερες σκέψεις, αμφιβολίες κι ένα σωρό προφάσεις που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ως άλλοθι για να πάμε στην Ύδρα ξανά μόνο ως δασκάλες γιόγκα και όχι ως αθλήτριες. Άλλωστε , το PROJECT 11 , το δημιούργημά μας -το 11λεπτο προετοιμασίας των αθλητών πριν τον αγώνα- ήταν από μόνο του ένα ισχυρότατο κίνητρο. Το 11 από μόνο του όμως , αποτέλεσε ξανά έμπνευση.. 11: 1+1 που σχηματίζουν το ΌΛΟΝ. Κι αυτό είχαμε επιθυμήσει να γίνουμε εμείς σε αυτόν τον αγώνα. Να ανακαλύψουμε το άριστο 10 μας και το επίτευγμα του τερματισμού ακόμα και αν χρειαζόταν να παλέψουμε με το 1 μας -με την κατώτερη ενέργειά μας και τον αρνητικό μας νου. 11:10+1. Ναι , θα παρευρεθούμε στον αγώνα ΚΑΙ ως αθλήτριες!
Την Παρασκευή πριν τον αγώνα , βρεθήκαμε στο Μουσείο της Ύδρας με όλους τους αθλητές για την τεχνική ενημέρωση . Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω για τις Συνασκήσεις και το Project11 που στην Ύδρα για πρώτη φορά θα παρουσιαζόταν σε ζευγάρια αθλητών και όχι ως …μοναχικό project. Μέσα από την παρουσίαση αντιλήφθηκα πόση αγωνία με διακατείχε, πόσο δεν είχα ακόμα πάρει την απόφαση πραγματικά να βουτήξω την άλλη μέρα το πρωί ..
«ΕΙΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ», γιατί είναι .. και γιατί είμαστε πια κι εμείς !
Σάββατο 16.11, 8.50 το πρωί . Είμασταν πια μέσα στη θάλασσα , περιμέναμε να ακούσουμε την κόρνα της έναρξης . Πέρσι , την ίδια μέρα , ήμουν έξω στην προβλήτα βουρκωμένη να τους παρακολουθώ όλους αυτούς τους “τρελούς” , φέτος μια τρελή κι εγώ. Ένα σωρό πορτοκαλί σκουφιά και πορτοκαλί σημαδούρες.. Σημαδούρες;;; πού είναι η δική μου;;; Ανακαλύπτω 2 λεπτά πριν την εκκίνηση πως δεν έχω σημαδούρα.. Απελπισία , πανικός . Τα μάτια μου βούρκωσαν , η Μαρία προσπάθησε να με καθησυχάσει . Ευτυχώς δίπλα μας δυο αδέρφια συναθλητές , οι Αγγελόπουλοι -άγγελοι πραγματικά!- με έσωσαν κυριολεκτικά! Η Μαρία βρήκε τη σημαδούρα μου , ένας από τους Άγγελους-Αγγελόπουλους με βοήθησε μέσα στον χαμό από σκοινιά, ιμάντες να δέσω τη σημαδούρα στη ζώνη μου .. Λίγο πριν είχα φωνάξει με τρεμάμενη φωνή στον Κωστή τον Μητρόπαπα που κρατούσε την κόρνα να σημάνει την εκκίνηση: Κωστή περίμενε , όχι ακόμα σε παρακαλώ .. μας είδε που παλεύαμε και μας έδωσε όσα λεπτά χρειαζόντουσαν: για να πάρω απόφαση πως τελικά ούτε αυτή η δικαιολογία θα ήταν αρκετή!!
Εκκίνηση 8.50. Με τη Μαρία μείναμε στην άκρη να αφήσουμε να φύγουν μπροστά τα “δελφίνια” αλλά και για να παλέψουμε λίγο ακόμα με τον αρνητικό μας εαυτό . Ξεκινήσαμε τις πρώτες χεριές , στην αρχή δίπλα σε μερικά ζευγάρια που έμειναν κι εκείνα πίσω . Έβαλα το κεφάλι μέσα στο νερό κι ένιωσα να μου παίρνει την αναπνοή . Μέσα από τα γυαλάκια νόμιζα δεν μπορούσα να δω τίποτα εκτός από τον πανικό μου . Μα γιατί νιώθω έτσι ; Τί κάνω εγώ εδώ; Βγάζω το κεφάλι και ψάχνω τη Μαρία . Λίγο πιο πίσω μου , πιο ήρεμη , προφανώς πιο αποφασισμένη . Ξαναβουτάω , με δοκιμάζω λίγο ακόμα αλλά “κάτι” με έχει νικήσει που δεν αναγνωρίζω τί είναι. Τίποτα από τα γνωστά μου “εργαλεία” δεν λειτουργεί , κανένας διαλογισμός , καμία αναπνοή. Προσπαθώ να σκεφτώ τον Σπύρο , τον προπονητή και τις οδηγίες του , να βρω την τεχνική και να αφεθώ αλλά πάλι..
Βγάζω ξανά το κεφάλι και φωνάζω τη Μαρία : “Θέλω να βγω Μαράκι , δεν μπορώ , δεν θέλω” – “Έλα, μπορείς , πάμε λίγο ακόμα”. Άρχισα να σκέφτομαι τί θα πω στον Σπύρο , στον Θάνο , πως θα έπαιρνα κλαίγοντας τηλέφωνο την οικογένειά μου να παραδεχτώ πως τελικά δεν τα κατάφερα … Πως εκεί έξω στη στεριά θα με παρηγορούσαν , με “δεν πειράζει” που θα πείραζαν όσο δεν ήθελα καν να φανταστώ!
Ακόμα μια προσπάθεια , αλλά ξανά .. “Μαράκι , πρέπει να το αφήσουμε , με νίκησε” – “Έλα, πάμε μέχρι τη γωνία και αν δεν μπορείς βγαίνουμε”…
Στη ”γωνία” έστριψα κι άφησα πίσω μου τον κακό μου εαυτό , την απελπισία και τον πανικό . Με βρήκα , επειδή η Μαρία με “παρέσυρε” . Μια στροφή και μια απόφαση όλη μας η ζωή. Τότε ξεκίνησε το πιο όμορφο ταξίδι όλων. Βυθίστηκα στην ανάσα μου , βρήκα ρυθμό , μετρούσα ρυθμικά και δεν είχα τίποτα πια να νικήσω . Ο διαλογισμός μου ήταν η ταύτιση με το νερό , ένιωσα νερό , άφησα τη θάλασσα να με αγκαλιάσει γιατί , έτσι κι αλλιώς δεν είχα άλλη επιλογή πια. Η Μαρία ήταν εκεί , ένιωθα ασφάλεια. Τί αστείο! Ήμουν πεπεισμένη πως ο ρόλος της “μαμάς” θα ήταν δικός μου σε αυτό το εγχείρημα!
Βγήκαμε στη στεριά μετά το πρώτο κολύμπι χαμογελαστές, πειράζαμε η μία την άλλη. Όλη η υπόλοιπη διαδρομή κύλησε για μας έτσι , δεν βιώσαμε κανέναν αγώνα (μεταξύ μας βέβαια, είχαμε μείνει τόσο πίσω που θα ήταν αστείο ..) . Ένιωθα όμως πια τόσο δυνατή , τα πόδια μου πατούσαν σταθερά και αποφασισμένα, η ανάσα μου μικρή κοφτή , άλλη από τη θαλασσινή, έδινε ρυθμό στην καρδιά και στο νου που ποτέ πριν δεν είχα ξαναβρεί. Στις ανηφόρες ,για λίγο ανέλαβα να “φροντίσω” εγώ το Μαράκι που πόναγε στον σπλήνα και έτσι ανεβήκαμε περπατώντας αλλά χωρίς κανένα παράπονο ή διαπληκτισμό .
Δεύτερο κολύμπι ..μεγαλύτερο . Εννιακόσια μέτρα (και παραπάνω -κοιτώντας τον χάρτη της διαδρομής μας γελάς με την απόκλιση που είχαμε από την ευθεία-) , εννιακόσια μέτρα “θαλάσσιου χορού” , αναπνοές , κοιτάγματα … ένα κοπάδι από αφρόψαρα κάτω από την κοιλιά μας που “σημάδευε τον τόπο του” ..Βγαίνοντας από το δεύτερο κολύμπι , βούρκωσα από συγκίνηση . Τα είχαμε καταφέρει , “ότι και να γίνει τώρα, πάμε για τερματισμό” ..
Μισή ώρα μετά περίπου, στρίβαμε μέσα στο λιμάνι της Ύδρας και βλέπαμε την αψίδα του τερματισμού. Τώρα πια έκλαιγα κανονικά .. κράτησα το Μαράκι από το χέρι , περάσαμε μέσα από τον κόσμο στις καφετέριες και μας χειροκροτούσαν με όλη τους τη δύναμη σαν να μας γνώριζαν -έτσι έκαναν και όλοι οι υπέροχοι εθελοντές στη διαδρομή! Τα τελευταία μέτρα πάνω στο πλακόστρωτο , ένιωθα τόσο ελαφριά που νόμιζα μπορούσα να κάνω τον αγώνα από την αρχή . Έκλαιγα και γελούσα μαζί .
Πηδήξαμε στον αέρα -τόση ενέργεια .. πού τη βρήκαμε;- κόβοντας την κορδέλα στον τερματισμό ! Πήραμε τις αγκαλιές , τα μπράβο που μας περίμεναν , ήταν άνθρωποι εκεί που ,ως τώρα μας έχουν εμπιστευτεί μόνο για αυτό που γνωρίζουμε και προσφέρουμε .. Ο Κωστής Μητρόπαπας (διοργανωτής) φαντάζομαι είχε την αγωνία του αν θα επιβιώναμε υγιείς και ανακουφίστηκε που μας είδε χαμογελαστές ! Πόσο τον ευχαριστούμε για την έμπνευση .. Η αγαπημένη Γκρέτα Λυμπεροπούλου κάτι θυμάμαι ήθελε να με ρωτήσει κρατώντας το μικρόφωνο κι εγώ απάντησα “ΕΙΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ”, γιατί είναι .. και γιατί είμαστε πια κι εμείς !
Μετά αγκαλιαστήκαμε μεταξύ μας . Σφραγίζοντας έναν αγώνα που για μας , ήταν αγώνας μόνο ενάντια στον δικό μας εαυτό, μπορώ να μπω με βεβαιότητα ότι η δύναμη του Ζευγαριού είναι απεριόριστη και αν γνωρίζουμε να προσφέρουμε αλλά και να ζητάμε βοήθεια μπορούμε να επιτύχουμε όσα οι άλλοι καλούν αδύνατα. “Έλα, πάμε” μου είπε το Μαράκι και αρκούσε , για να μη χάσω αυτή την ευτυχία που έζησα και δυο δυνατές ώρες σε ένα μαγικό τερέν , από τα γαλάζια νερά της Ύδρας , στα μονοπάτια της και στα πλακόστρωτα και πάλι πίσω . Ένα σκοινί που μας έδεσε με τη Μαρία και μας “χώρισε” από το ΕΓΩ μας , ήταν αρκετό για να βρω τη ΓΙΟΓΚΑ – ένωση ξανά , με εκείνο τον Εαυτό που είναι αμέτρητος, απέραντος και ικανός να γίνει θάλασσα ή δρόμος , για να φτάσει στη συνειδητοποίηση πως ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ. Αυτό κρατώ από τον αγώνα αυτό , αυτό προτείνω .. Να γινόμαστε ένα : με τον διπλανό μας, με το νερό , με το χώμα, με την άμμο, με τον αέρα . Να κυλάμε χωρίς αντίσταση και να επιτρέπουμε στη Ζωή να μας παρασύρει !
Το τριήμερο αυτό στην Υδρα , φυσικά παρουσιάσαμε και τη μεγάλη μας αγάπη ! ~Project 11 : Yoga σε ζευγάρια για ζέσταμα δικό μας και των συναθλητών λίγο πριν τον αγώνα αλλά και γιόγκα για παιδιά ! Όλα τα παιδιά της Υδρας μας περίμεναν δεύτερη χρονιά με χαρά να παίξουμε , να κάνουμε ακροβατικά και να αγκαλιαστούμε ! Πήραμε αμέτρητη αγάπη και πιστεύω την επιστρέψαμε πολλαπλάσια .. ΥΔΡΑ & Trimore Sport Events ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
*MαρίαΜαγκανάρη
Senior Yoga Teacher / Teacher Trainer
Yoga For Athletes – Project 11
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
