Γράφει ο Γ. Παπαδημητρόπουλος *
Οι δρομείς και γενικότερα οι ερασιτέχνες αθλητές, οι χομπίστες, πρέπει να έχουν απαιτήσεις από τις διοργανώσεις που συμμετέχουν. Είναι άλλωστε δεδομένο, ότι χωρίς αυτούς οι αγώνες δεν θα είχαν επιτυχία και νόημα.
Θα πρέπει, ωστόσο, οι απαιτήσεις να έχουν και όρια. Είναι δεδομένο ότι αρκετές εταιρίες έχουν ως μοναδικό στόχο το κέρδος. Και αυτό έχει αντίκτυπο στις διοργανώσεις τους, που σταδιακά εξαφανίζονται.
Όταν, όμως, ένα event χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει, αυτό σημαίνει ότι κάτι καλό γίνεται. Το Spetses Mini Marathon είναι μία από αυτές τις διοργανώσεις, που μεγαλώνουν, εξελίσσονται και με τον καιρό γίνονται καλύτερες.
Και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν άπαντες. Από απλούς συμμετέχοντες που επιστρέφουν κάθε χρόνο, από την οργανωτική επιτροπή, την CLAB και φυσικά την one woman show Μαρίνα Κουταρέλλη που σηκώνει στις πλάτες της όλο τον συντονισμό, μέχρι τους επαγγελματίες του νησιού που βλέπουν τις τελευταίες ημέρες της τουριστικής σεζόν τα ταμεία τους να τονώνονται και μάλιστα σε εποχές δύσκολες.
Από το 2014 συμμετέχω στο Spetses Mini Marathon ως ερασιτέχνης δρομέας και φυσικά καλύπτω με τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα τη διοργάνωση. Ο λόγος που συμμετέχω στους αγώνες που πηγαίνω εκτός από το γεγονός ότι απολαμβάνω να τρέχω, είναι για να μπορώ να έχω μια πιο πλήρη εικόνα της διοργάνωσης.
Βλέπετε, εντός του αγώνα μιλάς με κόσμο, γνωρίζεις ανθρώπους, ακούς πράγματα που δεν θα τα αφουγκραζόσουν σε διαφορετική περίπτωση. Ούτε φυσικά αν βρίσκεται μόνο κοντά στους αθλητές και τους “επίσημους”.
Το μότο “Πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε” του περιοδικού Free είναι η δημοσιογραφία που γουστάρω να κάνω και αυτό πολλές φορές στοιχίζει και επαγγελματικά. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Στις Σπέτσες στήθηκα για πρώτη φορά στην αφετηρία των 25χλμ. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα ότι θα τερμάτιζα και μάλιστα σχετικά εύκολα (δείτε βίντεο ΕΔΩ). Μέχρι εκείνη τη μέρα η μεγαλύτερη απόσταση που είχα κάνει ήταν τα 18 χλμ. Έτρεχα σε αγώνες, αλλά όχι πάνω από τα 10 χλμ, ούτε οι προπονήσεις μου ήταν τέτοιες που να μου επιτρέπουν ένα τόσο δύσκολο long run με πολλές ανηφόρες.
Το πάλεψα, όμως, και τερμάτισα σε λιγότερο από 3 ώρες και μάλιστα χωρίς να σταματήσω να τρέχω με ένα ρυθμό κοντά στα 7 λεπτά ανά χλμ, τσούκου-τσουκου τα 86 κιλά μου έφτασαν στον τερματισμό. Η χαρά δεν περιγράφεται και όλοι όσοι τρέχουν γνωρίζουν πολύ καλά τι ακριβώς εννοώ.
Όμως δεν θέλω να σταθώ εκεί. Αυτό που θέλω να αναλύσω είναι πως γίνεται ένας άνθρωπος που δεν έχει ιδιαίτερο ταλέντο στο τρέξιμο, που έκανε σοβαρή προπόνηση 20 ημέρες πριν τον αγώνα και που δεν είχε τρέξει ξανά αυτή την απόσταση, να τερματίζει σε ένα από τα δυσκολότερα 25άρια (σ.σ. και κάτι) που διεξάγονται στην Ελλάδα και ένας από τους λόγους που δημιουργήθηκε, είναι για να προπονούνται οι δρομείς πριν τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
Επιγραμματικά αναφέρω τους λόγους:
α) Σεβάστηκα τη διαδρομή
β) Έφαγα σωστά τις προηγούμενες ημέρες
γ) Κοιμήθηκα όσο καλύτερα μπορούσα
δ) Πήρα πρωινό που δεν με πειράζει και μου δίνει ενέργεια και ενυδατώθηκα
ε) Είχα μαζί μου τζελάκια και ηλεκτρολύτες
στ) Είχα παρέα στη διαδρομή και καλή ψυχολογία
Αυτά, όμως, ήταν όσα έκανα εγώ. Να δούμε τι έκαναν και οι διοργανωτές:
α) Μας είχαν εφοδιάσει με τζελάκι, βάφλα, μπλούζα.
β) Μας τάισαν μακαρόνια το προηγούμενο βράδυ
γ) Μας έκαναν ζέσταμα το πρωί πριν τον αγώνα και μασάζ μετά
δ) Μας έφτιαξαν την ψυχολογία με μουσικές και φωνές
ε) Δεν μας έλειψε νερό και ισοτονικά στη διαδρομή (6 σημεία ανεφοδιασμού)
στ) Οι εθελοντές μας εμψύχωναν συνεχώς και νιώθαμε ασφαλείς με τους ναυαγοσώστες και τους ανθρώπους του Ερρίκος Ντυνάν.
Τι συμπέρασμα βγάζετε από τα παραπάνω;
Θα βοηθήσω. Ότι δεν μπορεί να γκρινιάζεις για όσα δεν κάνουν οι άλλοι, αν δεν κάνεις κάτι και εσύ. Αν δηλαδή εγώ το προηγούμενο βράδυ έτρωγα ενα… βόδι, έπινα 1-2 μπύρες και κάνα ποτάκι, ξύπναγα μόνο με καφέ, δεν ενυδατωνόμουν, δεν έτρωγα, δεν είχα μαζί το τζελάκι και τη βάφλα που μου έδωσαν για ενέργεια και έτρεχα χωρίς πρόγραμμα και ρυθμό, θα μου έφταιγαν οι διοργανωτές που στα πρώτα 5 χλμ θα είχα πέσει κάτω με τη μούρη με τα σάλια μου να λερώνουν την άσφαλτο;
Εν κατακλείδι. Η μισή δουλειά είναι δική μας και η μισή των διοργανωτών.
Αντιλαμβάνομαι και το έχω νιώσει σε αγώνες, ότι κάποιοι στοχεύουν μόνο στο κέρδος.
Υπάρχουν, όμως, και άλλες διοργανώσεις που αυτό δεν συμβαίνει. Και πλέον μετά από τρία χρόνια συμμετοχής στο Spetses Mini Marathon βάζω το χέρι μου στη φωτιά για τις προθέσεις των διοργανωτών, του Δήμου και των Σπετσιωτών.
Και, όλοι, όσοι αγαπάμε τον μαζικό αθλητισμό, όλοι όσοι γουστάρουμε να κλείνουν οι δρόμοι και να τρέχουμε, πρέπει να στηρίζουμε τις διοργανώσεις που μας στηρίζουν.
Λάθη γίνονται και θα γίνονται και αυτό είναι δεδομένο. Όποιος, άλλωστε, δουλεύει κάνει λάθη. Το ζητούμενο είναι να μην γίνονται εσκεμμένες κινήσεις με στόχο το κέρδος και μόνο.
Ξέρω ότι θα υπάρξουν διαφωνίες. Είμαι σίγουρος, ωστόσο, ότι οι περισσότεροι συμφωνούν μαζί μου και σιωπηλά θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε και τα επόμενα χρόνια στις Σπέτσες και χωρίς να γνωριζόμαστε να κάνουμε νεύματα ο ένας στον άλλο. Σαν μια μεγάλη παρέα που συναντιέται κάθε φορά και γράφει ιστορία.
*Ο Γιώργος Παπαδημητρόπουλος είναι επαγγελματίας δημοσιογράφος και αρχάριος δρομέας και “τρέχει” το Runnfun.gr
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
