Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο από την Αμερικανίδα δρομέα Erin Perryman και έχει να κάνει με το κατά πόσο η επίδραση της τεχνολογίας στις προπονήσεις μας είναι μια θετική ή μια αρνητική κατάσταση.
Η ίδια πάντως δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις.
Μεταφράσαμε το κείμενο της Perryman και ιδού:
«Δένω τα παπούτσια μου και πατάω το κουμπί «run» στο ρολόι μου. Η ώρα έχει περάσει τις 19:00 και αν δεν ξεκινήσω σύντομα, δεν θα έχω πολύ φως στη διάθεσή μου. Κάνω υπομονή όμως περιμένοντας να συνδεθεί το GPS.
Όταν τελικά συνδεθεί, δέκα λεπτά αργότερα, ξεκινώ να τρέχω σε ένα δρόμο κοντά στο σπίτι μου. Έλεγξα αμέσως το ρυθμό στο ρολόι μου. Πολύ αργός – αφού αισθάνεσαι καλά επιτάχυνε, λέω στον εαυτό μου. Ανεβάζω το ρυθμό και αρχίζω να κινούμαι γρηγορότερα, απλά για να διαπιστώσω ότι δύο λεπτά αργότερα ότι αρχίζω να δυσκολεύομαι στην αναπνοή. Επιβραδύνω λίγο και για άλλη μια φορά να ελέγξω το ρολόι μου που είναι πολύ αργό. Τι ενοχλητικός ρυθμός, σκέφτομαι καθώς κοιτάζω το ρολόι: 10: 35 / μίλι. Παλεύω για να βρω έναν πιο σταθερό ρυθμό.
Την επόμενη μέρα βγαίνω ξανά. Αποφασίζω να ακολουθήσω έναν χωματόδρομο που στρίβει γύρω από μια κοντινή λίμνη. Σταματάω και βγάζω το τηλέφωνό μου για να τραβήξω μια φωτογραφία του ηλιοβασιλέματος πάνω από τη λίμνη και υποσυνείδητα σκέφτομαι τον εαυτό μου ότι πρέπει να δημοσιεύσω την εικόνα στα social media. Σκέφτομαι με ποια φράση περί τρεξίματος να την συνδυάσω και μόνο όταν το έχω ήδη ταλαιπωρήσει στο μυαλό μου σκέφτομαι: για αυτό τρέχεις;
Αυτή ήμουν εγώ πριν από δύο εβδομάδες…
Όταν άρχισα να τρέχω ξανά μετά τη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, σχεδόν πριν από πέντε μήνες, δεν με ενδιέφερε ο ρυθμός μου και δεν περίμενα να συνδεθεί το GPS. Νοιαζόμουν μόνο να βγω έξω και να τρέξω. Αρχικά ένιωθα όπως έκανα όταν άρχισα να τρέχω για πρώτη φορά στα 15 μου: απλά χαρούμενη που βρισκόμουν εκεί, απολάμβανα την διαδικασία.
Σταδιακά και όσο πιο πολύ έτρεχα, όλο και περισσότερο με ένοιαζε τι σκέφτονται οι άλλοι για εμένα. Μέχρι που κάποια στιγμή δεν μπορούσα πια να θυμηθώ γιατί είχα ξεκινήσει να τρέχω. Υπήρχε περίπτωση να με δει κάποιος από το παράθυρό του και να σκεφτεί πως τρέχω αργά; Έτρεχα επειδή το ήθελα ή επειδή έπρεπε; Θα φαινόμουν τεμπέλα άραγε αν δεν πόσταρα κάτι για την προπόνησή μου στα social media;
Εκείνη την εποχή, διάβαζα το βιβλίο του Christopher McDougall, «Born to Run», ενσάρκωνε για εμένα το τι σημαίνει να αγαπάς το τρέξιμο. Αυτό με ενέπνευσε να προβληματιστώ αναφορικά με το τι μπορούσα να κάνω ώστε να αλλάξω τις σκέψεις μου και να βγω για να τρέξω. Έτσι έβγαλα το ρολόι μου.
Το best-seller “Born to Run” γίνεται ταινία με τον “ινδιάνο” Μάθιου Μακόναχι
Στις πρώτες μου δύο ή τρεις κούρσες χωρίς ρολόι, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ξανά το τι θα ποστάρω για να δουν οι ακόλουθοί μου. Μετά τον έπιασα να κάνει υπολογισμούς για το πόσο γρήγορα τρέχω. Σταμάτησα και πήρα μια ανάσα. Δεν είχαν σημασία όλα αυτά.
Μετά από μια ή δυο προπονήσεις χωρίς ρολόι, ξεκίνησα να βγαίνω από την πόρτα μου για να τρέξω μόνο και μόνο επειδή το ήθελα και το απολάμβανα. Και αυτό καθάριζε το μυαλό μου, ήταν πρωτόγνωρο το πόσο με χαλάρωνε.
Όταν έκλεισα μερικές εβδομάδες τρεξίματος χωρίς ρολόι, προσέγγισε την Janet Hamilton, ιδρύτρια και επικεφαλής προπονήτρια του συλλόγου «Running Strong» στην Ατλάντα, για να την ρωτήσω αναφορικά με τα οφέλη ενός τέτοιου τύπου προπόνησης – ήταν αυτό που πρέπει να συνεχίσω να κάνω;
«Το να ξεφύγεις από το περιβάλλον των social media είναι ευχάριστο», μου είπε. «Για μερικούς ανθρώπους, οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης όπου μοιράζονται στατιστικά στοιχεία είναι ένα κίνητρο, αλλά για τους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι καλό πράγμα γιατί υπάρχει υπερβολική αυτοαξιολόγηση».
Η Χάμιλτον προτείνει να ξεκινήσετε να τρέχετε «χωρίς πρόγραμμα» μία μέρα την εβδομάδα. Απλώς βγείτε έξω και τρέξτε όπως και όσο αισθάνεστε, συμβουλεύει. Για εμένα, το τρέξιμο είναι μια θεραπευτική διαδικασία. Αρκούσε απλά να προσέχω το πως αναπνέω και το να είναι ίσιοι οι ώμοι μου – ήταν απελευθερωτικό.
Φόρεσα ξανά και τα ακουστικά μου και το να τρέχω με μουσική με έκανε να νιώθω πολύ όμορφα. Δεν με ενδιέφερε το αν είμαι αργή ή γρήγορη. Είχα καθαρό μυαλό και το απολάμβανα.
«Ζήσε τη χαρά του τρεξίματος. Το τρέξιμο είναι ένα δώρο που δεν έχουν στα χέρια τους όλοι οι άνθρωποι. Αν είσαι από τους τυχερούς που το έχουν μην το αφήνεις ανεκμετάλλευτο», λέει η Janet Hamilton και εγώ έχω πάντα στο μυαλό του τα λόγια της αυτά».
Διαβάστε επίσης: Το γράμμα του Ρέι Άλεν σου εξηγεί πώς το τρέξιμο μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου!
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
