Spetsathlon 2019 (aka ο πρώτος στόχος του RNF Challenge): Τσεκ. Ακόμα και τώρα που το γράφω, μου φαίνεται απίστευτο.
Απίστευτο που κάτι που ξεκίνησε ως μια ιδέα μερικούς μήνες πριν, έγινε πράξη σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Δεν θα μπορούσα να μη νιώσω πιο περήφανη για τον Γιώργο και τον εαυτό μου για όλο αυτό που έχουμε κάνει.
Δυο άνθρωποι που είχαν μια επιδερμική σχέση με τον αθλητισμό, κατάφεραν να ολοκληρώσουν με επιτυχία έναν αγώνα sprint τριάθλου, ο οποίος μάλιστα περιελάμβανε ένα απαιτητικότατο ποδηλατικό σκέλος. Χρειάστηκαν τέσσερις μήνες και κάτι, πολύ προσπάθεια, σωστός προγραμματισμός και μεγάλο πείσμα….
Προσωπικά, αν με ρωτήσετε, τι θυμάμαι απ όλο αυτό το ταξίδι των τεσσάρων μηνών, θα σας πω, το ίδιο το ταξίδι: τις δυσκολίες μας, τα άγχη, τους προβληματισμούς, αλλά πλέον όλα αποτελούν μια γλυκιά ανάμνηση γιατί φτάσαμε τελικά στο προορισμό μας!
Οι στιγμές του αγώνα, από την εκκίνηση μέχρι τον τερματισμό, έχουν χαραχτεί -νομίζω- για πάντα στη μνήμη μου. Δεν θα ξεχάσω το όμορφο κοπλιμέντου του φίλου Σωτήρη πριν την εκκίνηση του αγώνα, τις συμβουλές του Αλέξανδρου Παπανδρέου πριν το κολυμβητικό σκέλος αλλά και τη παρότρυνσή του να ακολουθήσω το ρυθμό του και να τερματίσουμε μαζί λίγο πριν μπούμε στη Ντάπια κι άρα στη τελική ευθεία για το photo finish…. Δεν θα ξεχάσω τις φωνές και την εμψύχωση της Μαρίας, της Ελένης και του Κυριάκου, που ήταν δίπλα μας συνεχώς και με τη συνεχή τους παρότρυνση μας έδιναν δύναμη και μας έκαναν να χαμογελάμε και να ξεχνάμε τη κούρασή μας.
Αλλά και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που κάνει το τρίαθλο των Σπετσών μοναδικό, είναι ο κόσμος που βρίσκεται κατά μήκος της διαδρομής και δεν σταματά ΠΟΤΕ να χειροκροτεί και να μας εμψυχώνει. Ξέρω οτι μπορεί να ακούγεται τετριμμένο, αλλά για όλους όσους έχουμε προσπαθήσει τόσο πολύ για να βρεθούμε εκεί, αυτό είναι η καλύτερη ανταμοιβή.
Φυσικά, δεν θα είχαμε καταφέρει να εκπληρώσουμε το όνειρό μας, αν δεν υπήρχαν στο πλευρό μας όλο αυτό το διάστημα, άνθρωποι που πίστεψαν σε εμάς και τη τρέλα μας και μας βοήθησαν με όποιο τρόπο μπορούσαν.
Θέλω λοιπόν να ευχαριστήσω από καρδιάς, τον προπονητή μας, Νίκο Σπυριδαντωνάκη, γιατί κατάφερε να μας καθοδήγησε τόσο σωστά προς το στόχο μας, που τον έκανε να φαίνεται «παιχνιδάκι», τον Γρηγόρη Σουβατζόγλου, που ήταν πάντα εκεί για να μας λύνει απορίες και προβλήματα, τον Χρήστο Μποφίλιο για τις συμβουλές και τη καθοδήγησή του στο κομμάτι της κολύμβησης, τον Noel Καματερα, για τη συμβολή του στο ποδηλατικό σκέλος, τον Νίκο Καφετζόπουλο για τα tips και τη βοήθεια στο πολύ σημαντικό κομμάτι της αθλητική διατροφής, αλλά και τις Garmin, Arla Protein, Grammarios Bikes, Saucony, Arena, SwimmingShop.gr, που ήταν πάντα εκεί για εμάς από τηνα αρχή.
Ξεχωριστή μνεία αξίζει να γίνει στο Μαράκι (τη σύζυγο του Γιώργου) ή αλλιώς «προπονήτρια της καρδιάς» μας! Ένα μεγάλο ευχαριστώ που έκανε υπομονή με τη τρέλα μας και στάθηκε στο πλευρό μας καθημερινή συμπαραστάτρια. Ήταν σαν να έκανε τρίαθλο κι αυτή μαζί με εμάς…
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι η ενασχόλησή μου με το τρίαθλο είναι το καλύτερο και σπουδαιότερο δώρο που έχω κάνει το τελευταίο καιρό στον εαυτό μου. Και χαίρομαι περισσότερο που αυτό είναι κάτι που εισπράττουν κι οι γύρω μου.
Κι επειδή η ερώτηση που μου κάνουν όλοι όσοι με συναντούν και μιλάμε για το Spetsathlon είναι «θα το ξαναέκανες;», δηλώνω δημοσίως ότι δεν πρόκειται να σταματήσω, αρκεί να είμαι υγιής!
Νομίζω οτι το κόλλησα κι εγώ το «μικρόβιο» του τριάθλου!
Θα τα πούμε λοιπόν σε κάποιο άλλο πανέμορφο μέρος της Ελλάδας… Και σύντομα!
Το RNF Challenge παράλληλα συνεχίζεται με επόμενο μεγάλο στόχο τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Μια διαδρομή που δεν θα είναι έυκολη, σίγουρα όμως, θα είναι συναρπαστική. Κυρίως γιατί μετά τον Μαραθώνιο έχουμε SwimRun στην Ύδρα.
Έ, ρε τρέλα…
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News