Οι περισσότεροι άνθρωποι καθισμένοι στον καναπέ τους, έχουν πιθανώς πει κάποια στιγμή στη ζωή τους: “Δεν μπορώ να τρέξω ένα χιλιόμετρο χωρίς να αισθάνομαι ότι θα πεθάνω!”
Μπορεί επίσης να δηλώσουν σαρκαστικά ότι πρέπει να είναι αλλεργικοί στην άσκηση. Και όμως, υπάρχει μια σπάνια διαταραχή στην οποία κάποιος μπορεί να είναι αλλεργικός στη σωματική άσκηση, μια κατάσταση γνωστή ως αναφυλαξία προκληθείσα από την άσκηση!
Οι αλλεργίες, γενικά, έρχονται με ένα ευρύ φάσμα συμπτωμάτων και μπορεί να κυμαίνονται από ήπιες ως θανατηφόρες! Ευτυχώς στην προκειμένη για τους περισσότερους, η αλλεργική αντίδραση, γνωστή ως αναφυλαξία στην άσκηση, είναι σπάνια.
Επηρεάζει περίπου το 2% του πληθυσμού και θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει μόνο περίπου το 5% -15% όλων αυτών των αναφυλακτικών περιπτώσεων. Είναι ενδιαφέρον ότι, από αυτές, οι γυναίκες φαίνονται να είναι δύο φορές πιο πιθανό να υποφέρουν από αυτό, από τους άνδρες.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αν και τα συμπτώματα της αναφυλαξίας μπορούν να προκληθούν από την άσκηση, η άσκηση μπορεί να μην είναι η μόνη αιτία της αντίδρασης.
Οι τυπικοί μεσολαβητές αλλεργίας όπως τα τρόφιμα, η γύρη και τα φάρμακα όταν συνδυαστούν με την άσκηση μπορεί να οδηγήσουν σε μια τέτοια αντίδραση. Μεταξύ αυτών, η αναφυλαξία που εξαρτάται από την τροφή είναι η συνηθέστερη, που αντιπροσωπεύει το 1/3 έως το 1/2 όλων των περιπτώσεων.
Στην ουσία, το σώμα σας μπορεί να χειριστεί με λάθος τρόπο τρόφιμα που έχετε καταναλώσει αν γυμναστείτε, ενώ αν δεν γυμναστείτε δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα κακό.
Τα συμπτώματα
Όταν το ανοσοποιητικό σας σύστημα αντιδρά σε αλλεργία, μπορεί να παρουσιάσει συμπτώματα που κυμαίνονται από ήπια έως απειλητική για τη ζωή. Τα πιο συνηθισμένα, λιγότερο προβληματικά συμπτώματα είναι τα εξής: πυρετός, βήχας, ρινική καταρροή, φαγούρα, κυψέλες και γενικά πόνους στο σώμα. Αυτά τα ήπια συμπτώματα συνήθως δεν απαιτούν επίσκεψη στο γιατρό και αν είναι αρκετά ενοχλητικά.
Αν η ανοσοποιητική σας αντίδραση συνεχίσει ή τεθεί εκτός ελέγχου, μπορεί να προχωρήσει σε αναφυλαξία. Γενικά αποδεκτή ως απειλητική για τη ζωή, αυτή η αντίδραση είναι πιο συστηματική και περιλαμβάνει διάφορα όργανα και συστήματα σώματος.
Μπορεί να προκαλέσει σοβαρότερα συμπτώματα όπως ναυτία και έμετο, κοιλιακό άλγος και ζάλη. Μπορεί επίσης να οδηγήσει σε δυσκολία στην αναπνοή από οίδημα στο πρόσωπο, το λαιμό και τους πνεύμονες. Οι φλέβες και οι αρτηρίες σας μπορεί να αρχίσουν να διατείνονται μέχρι το σημείο που η αρτηριακή σας πίεση να γίνει εξαιρετικά χαμηλή και να περάσετε έξω. Όλα αυτά μπορούν να προχωρήσουν σε γρήγορους καρδιακούς ρυθμούς, καρδιακές δυσρυθμίες και ακόμη και καρδιακή ανακοπή.
Η αναφυλαξία (ή οποιαδήποτε μικρότερη ανοσολογική απόκριση) που προκαλείται από την άσκηση δεν διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη αναφυλακτική αντίδραση.
Αναφέρθηκε για πρώτη φορά στην Εφημερίδα των Αλλεργιών και Κλινικής Ανοσολογίας τον Ιούνιο του 1979. Οι συγγραφείς περιέγραψαν μια περίπτωση όπου ένας ασθενής είχε αναφυλακτική αντίδραση στα οστρακοειδή, αλλά η αντίδραση δεν συνέβη όταν ο ασθενής πήγε για ένα τρέξιμο!
Οι συγγραφείς παρατήρησαν περαιτέρω ότι η αλλεργική αντίδραση ήταν μόνο ήπια και καλά ανεκτή όταν ο ασθενής έτρωγε οστρακοειδή χωρίς άσκηση. Εάν δεν έτρωγε οστρακόδερμα, θα μπορούσε να τρέξει χωρίς πρόβλημα. Όταν συνδυάζεται, ωστόσο, ο ασθενής θα έχει αναφυλακτική αντίδραση.
Από την έκθεση του 1979, υπήρξαν πολυάριθμοι απολογισμοί ασθενών που είχαν αναφυλακτικές αντιδράσεις από την άσκηση, συμπεριλαμβανομένης της αναγνώρισης της σχέσης μεταξύ τροφής και άλλων αλλεργιών όταν συνδυάστηκαν με άσκηση – όπως αναφέρθηκε προηγουμένως με το φαγητό εξαρτώμενο φαινομενικά το πιο κοινό.
Η αιτία πρέπει επίσης να διαφοροποιείται από μια αναφυλακτική αντίδραση λόγω αναφυλαξίας εξαρτώμενης από την τροφή ή από έκθεση σε αλλεργιογόνο πριν από την προπόνηση.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι μπορεί να προέλθει από πράγματα που κάποιοι μπορεί να μην θεωρούν έντονο, όπως μια ήπια βόλτα στο πάρκο, αν και είναι πολύ πιο εμφανές όταν επιχειρείται μια πιο επιθετική προπόνηση. Είναι ενδιαφέρον ότι η αντίδραση δεν είναι πάντα επαναλαμβανόμενη – η ίδια άσκηση που την προκαλεί σήμερα, ίσως να μην την προκαλέσει αύριο.
Η ισταμίνη…
Αυτό μας φέρνει πίσω σε αυτό που συμβαίνει ακριβώς στο σώμα για να προκαλέσει αυτό. Ενώ ο ειδικός παράγοντας ή οι παράγοντες που προκαλούν αναφυλαξία που προκαλείται από την άσκηση δεν αποδεικνύονται, είναι γενικά αποδεκτό μεταξύ των ερευνητών ότι η απελευθέρωση ισταμίνης είναι το βασικό συστατικό της αντίδρασης.
Η ισταμίνη είναι γνωστή ως autocoid, η οποία δρα σαν ορμόνη, αλλά έχει μια πιο τοπική αντίδραση. Απελευθερώνεται από τα έμφυτα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, τα βασόφιλα και τα ιστιοκύτταρα. Η διαδικασία ονομάζεται αποκοκκίωση.
Μόλις εκκριθεί, η ισταμίνη συμβάλλει στην αύξηση της απορρόφησης αλλεργιογόνων στα όργανα του σώματος, όπως το δέρμα. Μόλις υπάρχουν, τα άλλα ιστιοκύτταρα διεγείρονται ώστε να αποκοκκοποιούνται από ένα αντίσωμα (ισότοπο ανοσοσφαιρίνης) γνωστό ως IgE. Η IgE που συνδέεται με τα ιστιοκύτταρα είναι από μακρού γνωστό ότι υποδηλώνει οξεία αλλεργική αντίδραση.
Η σχέση της ενδορφίνης
Ο λόγος για αυτό το κατώτατο όριο και ο λόγος που σχετίζεται με την άσκηση για την παραγωγή ουδεσαμίνης αποκοκκίωσης δεν έχει αποδειχθεί. Ωστόσο, υπάρχουν μερικές ευρέως αποδεκτές θεωρίες. Αυτά περιλαμβάνουν: αυξημένη γαστρεντερική διαπερατότητα (απορρόφηση), ανακατανομή ροής αίματος, αυξημένη οσμωτικότητα και αυξημένη απελευθέρωση ενδογενούς ενδορφίνης.
Η άσκηση προκαλεί την απελευθέρωση των ενδορφινών, δίνοντάς σας τον ίδιο τύπο αίσθησης που θα παίρνει η μορφίνη. Η απελευθέρωση αυτών των ενδορφινών είναι γνωστό ότι ενισχύει την αποκοκκίωση των μαστοκυττάρων. Φαίνεται λοιπόν λογικό ότι η επακόλουθη αυτή αυξημένη απελευθέρωση ενδορφίνης θα κλιμάκωσε την αποκοκκίωση των μαστοκυττάρων, με αποτέλεσμα μια αντίδραση ισταμίνης που προκαλεί τα κλιμακωτά αποτελέσματα της αναφυλαξίας.
Ανεξάρτητα από την ακριβή αιτία, η θεραπεία είναι η ίδια με οποιαδήποτε άλλη αναφυλαξία . Όπως θα έλεγε ένας καλός γιατρός: “Αν πονάει να το κάνετε αυτό, σταματήστε να το κάνετε”.
Ένα άτομο, λοιπόν, μπορεί να είναι αλλεργικό στην άσκηση. Αλλά επειδή είναι μια εξαιρετικά σπάνια κατάσταση, εάν ο δείκτης μάζας σώματος σας είναι υψηλότερος από την ηλικία σας, πιθανότατα δεν είστε ένας από εκείνους που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν ως δικαιολογία για να μην πάνε στο γυμναστήριο.
Διαβάστε ακόμα: Αντιβιοτικά και τρέξιμο: Γιατί δεν πρέπει να συνδυάζονται;
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
