
42.195, Πρόσωπα
Τατιάνα Παπά: Ο Μαραθώνιος με έμαθε ότι δεν ήρθε η ώρα για απόσυρση

O Σπήλιος Ζαχαρόπουλος, ο χαρισματικός δρομέας εκ Μεσσηνίας (γέννηση 2 Φεβ 1950 – Σιδηρόκαστρο) τέτοιες ημέρες πρίν από 49 έτη στη Grenoble φώναξε «αυλαία και πάμε…». Eκεί στην Ολυμπιακή πόλη στους πρόποδες των Αλπεων κατέκτησε τη 2η θέση στον αγώνα των 1500μ του 3ου ΕΠΑ κλειστού στίβου με επίδοση 3:46.08.
Ετσι μαζί με τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο (3ος στα 50μ) άνοιξε το…λογαριασμό των γαλανόλευκων επιτυχιών στον Ευρωπαικό αγωνιστικό θεσμό. Από τότε οι πρωταθλητές μας «περπατούν σε μια ευθεία φωτεινή…», δλδ στρώνουν ένα δρόμο μεταλλίων: 33 συνολικά, 6 χρυσά+15 ασημένια+12 χάλκινα. Ηταν απόγευμα Κυριακής 12 Μαρτίου 1972. Η σάλα «Pierre Mendes» ολοκληρώθηκε εντός 1967.
Φιλοξένησε τον ανταγωνισμό του καλλιτεχνικού πατινάζ και αγώνες χόκευ των ΧΟΑ του 1968. Η προσαρμογή της ως κλειστός στίβος επέτρεψε περιφέρεια μόλις 180μ. Περισσότεροι από 5χιλ θεατές παρακολουθούσαν τα αθλητικά δρώμενα της τελευταίας ημέρας. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν δεκάδες εκδηλωτικοί Ελληνες, φοιτητές και μετανάστες… Ο Σπήλιος διάλεξε από την εκκίνηση να γευθεί τον «αέρα» της κορυφής. Γρήγορα διαπίστωσε ότι ο ρυθμός τον ευνοεί. Ετρεξε στη συνέχεια οικονομικά πάντα στην εσωτερική! Απείλησε στις δυό στροφές (360μ) πριν από το τέρμα τον νικητή τον περίφημο Γάλλο Jacky Boxberger και μηδένισε τις φιλοδοξίες του Γερμανού Jurgen May για κάτι καλύτερο…
Ο πρωταθλητής μας ερχόταν με … φόρα! Είκοσι ημέρες πριν είχε θριαμβεύσει στο Ευρωπαικό πρωτάθλημα φοιτητών στη Σόφια. Κατέκτησε την πρωτιά ύστερα από ένα εντυπωσιακό τερματισμό σε 3:48.3. Ακολούθησαν με μειονέκτημα μόλις ένα και δυό δέκατα αντίστοιχα ο Σοβιετικός Mikhail Ulimov και ο Γάλλος Jean Louis Benoit.
Εκείνη η χρονιά αποδείχθηκε η καλύτερη του… Τρίτωσαν οι διεθνείς επιτυχίες με την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στους Βαλκανικούς αγώνες της Σμύρνης. Η αθλητική πορεία του βέβαια σημαδεύτηκε από αυτές… Κινήθηκε ανάλογα στη συνέχεια. Ας την δούμε καλύτερα στον πίνακα που ακολουθεί
Ατομικές επιδόσεις –
800μ 1:48.0 Νέο Φάληρο 28/6/1972
1500μ 3:40.2 Νέο Φάληρο 27/6/1972
2000μ 5:09.8 Νέο Φάληρο 3/8/1973
5000μ 13:48.7 Bratislava 3/6/1976
3000μ φε 8:39.6 Νέο Φάληρο 28/6/1975
1500μ 3:46.08 Grenoble 12/3/1972
3000μ 8:00.8 Warszawa 8/2/1976
Πρωταθλητής Ελλάδας – 9 φορές
1500μ: 1970 3:48.9 Νέο Φάληρο – 1971 3:48.6 Καβάλα
1972 3:47.7 Νέο Φάληρο 1978 3:49.60 Νέο Φάληρο
5000μ: 1972 14:22.2 Νέο Φάληρο 1976 14:37.4 Νέο Φάληρο
1978 14:42.5 Νέο Φάληρο 1979 14:01.0 Θεσσαλονίκη
3000μ φε: 1974 9:03.4 Νέο Φάληρο
ΕΠΑ κλειστού –
1971 Sofia 1500μ 3:53.3 5ος προκρ
1972 Grenoble 1500μ 3:46.08 2ος
1976 Munich 3000μ 8:05.2 7ος
FISU κλειστού –
1972 Sofia 1500μ 1ος 3:48.3
Βαλκανικοί αγώνες –
1972 Σμύρνη 1500μ 3:40.9 3ος/5000μ 14:02.2 2ος
1973 Νέο Φάληρο 1500μ 3:45.8 3ος/5000μ 14:15.2 3ος
1977 Αncara 14:15.9 3ος
Μεσογειακοί αγώνες –
1975 Αlgiers 1500μ 3:44.7 4ος
Ολυμπιακοί αγώνες –
1972 Μunich 3:43.83 2ος προκρ/3:43.47 8ος ημιτελικός
1976 Μontreal 3:45.12 8ος προκρ
Βελτίωσε 7 φορές τις εθνικές επιδόσεις των 800μ (2), των 1500μ (3) και των 5000μ (2).
Ο Σπήλιος αξιοποιούσε ως κύρια προσόντα τη χαλαρή κινησιογραμμή και την μεγάλη άνεση επιτάχυνσης. Διακρίθηκε για την σταθερότητά του… Ένα δείγμα της με επιδόσεις του ανά έτος εδώ: 1972 – 3:40.2, 1973 – 3:40.5, 1974 – 3:41.7, 1976 – 3:40.92, κοκ. Αγωνιζόταν πάντα για τον «Παναθηναικός» ΑΟ. «Κρέμασε» νωρίς τα σπάικς γιατί αφοσιώθηκε στην προπονητική προς το τέλος δεκαετίας ’70.
Ηταν περιζήτητος!!! Εκεί στο «πέταλο» του Παναθηναικού σταδίου η ομάδα του διακρινόταν εύκολα για το πλήθος της. Πέρασε από τα χέρια του η πλειοψηφία των πρωταθλητών της 20ετίας που ακολούθησε… Υπηρέτησε το στίβο και γενικά τον αθλητισμό από πολλά πόστα: ομοσπονδιακός ή εθνικός προπονητής, γυμναστής ομάδων ΠΑΕ, πρόεδρος σε φορείς, δ/ντής στη ΓΓΑ, κ.α. Σήμερα ως συνταξιούχος ΚΦΑ χαίρεται με τη σύζυγό του τα παιδιά τους, τη Λήδα,τον Ερμή και τον Ίωνα. Ευρίσκεται εντός «χώρου» απλά δεν γυμνάζει αθλητές. Επιμελείται την προετοιμασία μελών της δρομικής κοινότητας. Ομάδα ικανή… Παλιότερα ανήκαν σε αυτή ο Γιώργος Νταλάρας, η Αλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Γιάννης Κούτρας, κ.α. Τους επώνυμους πλέον εκπροσωπούν η Ζωή Κωνσταντοπουλου και ο Μπάμπης Τσέρτος. Παράλληλα καταδεικνύει μια προυπάρχουσα κλίση, την καλλιτεχνική. Εισήλθε σεμνά και αργά στη στιχουργία…
### Στις φωτό – ο Σπήλιος στο βάθρο της Σόφιας ως νικητής – το εξώφυλλο του περιοδικού «Αθλητισμός και Νειάτα» με το αφιέρωμα στην επιτυχία της Grenoble – το αργυρό μετάλλιο που απέκτησε – μια selfie με τη Ζωή και τον γράφοντα
Οι Ταραουμάρα είναι μία φυλή στο βόρειο Μεξικό που ξεχωρίζει για τις επιδόσεις της στο τρέξιμο. Τα μέλη της να έχουν το προσωνύμιο Ραραμούρι (σημαίνει αυτός που τρέχει γρήγορα), καθώς έπρεπε να διανύουν αρκετά χιλιόμετρα ημερησίως είτε για να κυνηγήσουν είτε να επικοινωνήσουν με άλλες φυλές.
Στο βιβλίο του Christopher McDougall «Born to Run» περιγράφεται ιδανικά την καθημερινότητα αυτών των απίστευτων δρομέων, ενώ παρουσιάζει και τα σανδάλια που φορούσαν, τα οποία ήταν τόσο ελαφριά που ήταν σα να τρέχει κάποιος ξυπόλητος.
Η ιστορία τους, αναμένεται μάλιστα και με αγωνία στην μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστή της ταινίας, τα γυρίσματα της οποίας έχουν πλέον ολοκληρωθεί, τον εξαιρετικό Μάθιου Μακόναχι.
Ακολουθούν τέσσερα μυστικά των Ταραουμάρα, τα οποία μπορείτε να εφαρμόσετε στην καθημερινότητά σας για να γίνετε καλύτεροι.
Ο Αμερικανός δρομέας Scott Jurek παρατήρησε την φυλή των Ταραουμάρα από κοντά το 2006 και κατανόησε ότι οι κινήσεις τους ήταν αυτές που έπρεπε.
«Οταν έτρεχαν δεν σπαταλούσαν άσκοπα ενέργεια. Είχαν τον τέλειο διασκελισμό. Δεν είχαν κάποιο τρελό μυστικό. Απλά διατηρούσαν τον ρυθμό του τρεξίματος στα ιδανικά επίπεδα», σημείωσε ο θρυλικός δρομέας.
Οι Ταραουμάρα αγωνίζονταν πάντα ως ομάδα και όχι ατομικά. Η συνεργασία είναι ένας από τους βασικούς άξονες της καθημερινότητάς τους, όπως περιέγραψε και στο βιβλίο του ο McDougall, ενώ ο ίδιος παραδέχτηκε ότι «προσπαθώ να τρέχω μαζί με φίλους όσο πιο συχνά μπορώ, καθώς όχι μόνο με κάνει να το απολαμβάνω περισσότερα, αλλά βελτιώνει και τις επιδόσεις μου».
Η Dana Richardson και η Sarah Zentz γύρισαν ένα ντοκιμαντέρ για τους Ταραουμάρα και είδαν ότι τόσο στον παραδοσιακό αγώνα των ανδρών (Rarajipari) όσο και στον αντίστοιχο γυναικείο (Ariweta) κυριαρχούσε η χαρά.
«Πέρα από την ομαδικότητα στους αγώνες τους ξεχώρισε και το γέλιο. Δεν ήταν μόνο μεταδοτικό, αλλά ήταν πηγή έμπνευσης. Οταν γύρισα στις ΗΠΑ και παρατηρούσα τα πρόσωπα των ανθρώπων όταν έτρεχαν έβλεπα δυστυχία και ταλαιπωρία. Δεν είναι η σωστή προσέγγιση του τρεξίματος, καθώς έτσι είναι πιο πιθανό να προκύψει κάποιος τραυματισμός», παραδέχτηκε η Richardson
Μπορεί τριγύρω μας να τρέχουν άνθρωποι με ρολόγια που μετρούν τους παλμούς ή φορούν ειδικά παπούτσια για το τρέξιμο, όμως οι Ταραουμάρα τα πάνε μια χαρά και χωρίς αυτά.
«Στόχος είναι να τελειοποιήσουν την τεχνική τους, αλλά δεν βιάζονται. Εχουν όλη τη ζωή μπροστά τους. Λειτουργούν σαν καλλιτέχνες που ενδιαφέρονται για ένα άρτιο αποτέλεσμα ανεξάρτητα από το χρονικό διάστημα που θα το πετύχουν», ανέφερε ο McDougall.
Διαβάστε ακόμα: Τραυματιζόμαστε γιατί δεν περπατάμε και δεν τρέχουμε ξυπόλυτοι!