42.195, Πρόσωπα
Τατιάνα Παπά: Ο Μαραθώνιος με έμαθε ότι δεν ήρθε η ώρα για απόσυρση
Previous ArticleΌλες οι εταιρείες προπονούνται για το B2RUN!
Να επιτρέπουμε στη ζωή να μας παρασύρει !
Γράφει η Μαρία Μαγκανάρη*
Το να ανακαλύπτεις τί είσαι ικανός να κάνεις, δεν είναι λίγο πράγμα. Η συνειδητοποίηση της ικανότητας να υπερβείς αυτό που ως τώρα ονόμαζες αδύνατο , μπορεί να φέρει μόνο δάκρυα χαράς στα μάτια και να πλημμυρίσει την καρδιά και το νου με ικανοποίηση. Ένα χρόνο πριν, ως θεατές στο 1ο SwimRun Hydra, με τη φίλη και συνεργάτη Μαρία Μανωλάκη, παρακολουθήσαμε την εκκίνηση στο λιμάνι , ζευγαριών δεμένων με σκοινί , να βουτάνε σε μια θάλασσα τρικιμιώδη για έναν συναρπαστικό αγώνα με κολύμπι και τρέξιμο που, για τους δυνατούς θα ολοκληρωνόταν περίπου δυο ώρες αργότερα.
Στον πρώτο κιόλας τερματισμό , αποφασίσαμε πως στο 2ο SwimRun Hydra , θα γινόμασταν κι εμείς ένα από αυτά τα ζευγάρια- η εμπειρία αυτή έπρεπε να βιωθεί..Η αλήθεια όμως είναι πως, η ένταση και ο ανταγωνισμός , σε εμάς τους γιόγκι δεν είναι πολύ γνωστές έννοιες – ή τουλάχιστον προσπαθούμε να τις μετριάσουμε . Οπότε , θα έπρεπε μέσα από το δικό μας πρίσμα να αποφασίσουμε ποιες ποιότητες του αθλήματος και του αγώνα θα κρατούσαμε κ ποιες θα αποχωριζόμασταν , ώστε τελικά να απολαύσουμε το γεγονός.
Αφότου λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα , η προετοιμασία και ο σχεδιασμός της ήταν η πρώτη πρόκληση που αντιμετωπίσαμε. Μέσα σε ένα πλήρες πρόγραμμα μαθημάτων , εκπαιδεύσεων , προσωπικών πρακτικών θα έπρεπε να εντάξουμε τις προπονήσεις μας . Τις οποίες μάλιστα θα έπρεπε να καθοδηγούν προπονητές με γνώσεις και αντίληψη της δυσκολίας του αγώνα.
Το δεύτερο βήμα ήταν η επιλογή των ανθρώπων αυτών. Σταθήκαμε τυχερές μιας και η μέχρι τώρα επαφή μας με το χώρο του αθλητισμού ως δασκάλες γιόγκα μας έφερε κοντά με τον εξαιρετικό υπερ-αθλητή και γιόγκι Σπύρο Χρυσικόπουλο που ανέλαβε με μεγάλη χαρά να μας οργανώσει το κολύμπι και να μας βοηθήσει με την τεχνική μας. Την ενδυνάμωσή μου και το τρέξιμο το ανέλαβε ένας έμπειρος γυμναστής – υπερ-αθλητής επίσης (με εμπειρία στις μεγάλες αποστάσεις στο τρέξιμο και το ποδήλατο ), ο Θάνος Λιάσκος.
Αξίζει να σημειωθεί πως για εμένα , ήταν η πρώτη ουσιαστικά επαφή μου με τον αθλητισμό μιας και δεν είχα σχεδόν καμία εμπειρία στο τρέξιμο και στο κολύμπι ελάχιστη (τεχνική κολύμβηση -μονοπέδιλο σε ηλικία 12-14 ετών)!
Κι ενώ φαινομενικά η απόφαση πάρθηκε τον Νοέμβρη του 2018 , στην πραγματικότητα οι προπονήσεις ξεκίνησαν περίπου 2 μήνες αργότερα. Κι έτσι περάσαμε στο τρίτο και σημαντικότερο βήμα : τη Δέσμευση. Τους επόμενους μήνες , θα φροντίζαμε, υπό όποιες συνθήκες, να βρίσκουμε τον τρόπο και τον χρόνο να μην αποκλίνουμε από το πρόγραμμα που μας οργάνωναν οι προπονητές μας.
11: 1+1 που σχηματίζουν το ΌΛΟΝ
Στόχος. Αυτή ήταν η ερώτηση που προέκυψε αμέσως μετά. Γιατί μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία; τί θέλουμε να επιτύχουμε; Ευτυχώς αυτό δεν μας δυσκόλεψε καθόλου και ήταν και για τις δύο κοινή η απάντηση: θέλαμε μόνο να τα καταφέρουμε ως την γραμμή τερματισμού. Να δούμε ότι μπορούμε να συνδεθούμε, να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας αλλά και η μία την άλλη, να απολαύσουμε το ταξίδι της προετοιμασίας και να αγκαλιαστούμε κόβοντας την κορδέλα ! Καμία προσδοκία για ρεκόρ , χρόνους, χρονόμετρα , αγωνία για τον ποιον αφήσαμε πίσω ή πόσοι μας ξεπέρασαν .
Οι επόμενοι λοιπόν δέκα μήνες κύλησαν με ένα πρόγραμμα ιδιαίτερο και διαφορετικό από ότι είχαμε συνηθίσει. Προσαρμοσμένο στη γιόγκικη καθημερινότητά μας , εμπλουτισμένο με “εντάσεις” που δεν είχαμε ως τώρα βιώσει . Με αθλητικό εξοπλισμό , ρολόγια που έδειχναν τη βελτίωση στις επιδόσεις μας σταδιακά αλλά δε μετρούσαν τη χαρά που μας έδινε όλη αυτή η διαδικασία..
Καθώς πλησιάζαμε τον Νοέμβρη , ο αρνητικός νους είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του. Δεύτερες σκέψεις, αμφιβολίες κι ένα σωρό προφάσεις που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ως άλλοθι για να πάμε στην Ύδρα ξανά μόνο ως δασκάλες γιόγκα και όχι ως αθλήτριες. Άλλωστε , το PROJECT 11 , το δημιούργημά μας -το 11λεπτο προετοιμασίας των αθλητών πριν τον αγώνα- ήταν από μόνο του ένα ισχυρότατο κίνητρο. Το 11 από μόνο του όμως , αποτέλεσε ξανά έμπνευση.. 11: 1+1 που σχηματίζουν το ΌΛΟΝ. Κι αυτό είχαμε επιθυμήσει να γίνουμε εμείς σε αυτόν τον αγώνα. Να ανακαλύψουμε το άριστο 10 μας και το επίτευγμα του τερματισμού ακόμα και αν χρειαζόταν να παλέψουμε με το 1 μας -με την κατώτερη ενέργειά μας και τον αρνητικό μας νου. 11:10+1. Ναι , θα παρευρεθούμε στον αγώνα ΚΑΙ ως αθλήτριες!
Την Παρασκευή πριν τον αγώνα , βρεθήκαμε στο Μουσείο της Ύδρας με όλους τους αθλητές για την τεχνική ενημέρωση . Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω για τις Συνασκήσεις και το Project11 που στην Ύδρα για πρώτη φορά θα παρουσιαζόταν σε ζευγάρια αθλητών και όχι ως …μοναχικό project. Μέσα από την παρουσίαση αντιλήφθηκα πόση αγωνία με διακατείχε, πόσο δεν είχα ακόμα πάρει την απόφαση πραγματικά να βουτήξω την άλλη μέρα το πρωί ..
«ΕΙΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ», γιατί είναι .. και γιατί είμαστε πια κι εμείς !
Σάββατο 16.11, 8.50 το πρωί . Είμασταν πια μέσα στη θάλασσα , περιμέναμε να ακούσουμε την κόρνα της έναρξης . Πέρσι , την ίδια μέρα , ήμουν έξω στην προβλήτα βουρκωμένη να τους παρακολουθώ όλους αυτούς τους “τρελούς” , φέτος μια τρελή κι εγώ. Ένα σωρό πορτοκαλί σκουφιά και πορτοκαλί σημαδούρες.. Σημαδούρες;;; πού είναι η δική μου;;; Ανακαλύπτω 2 λεπτά πριν την εκκίνηση πως δεν έχω σημαδούρα.. Απελπισία , πανικός . Τα μάτια μου βούρκωσαν , η Μαρία προσπάθησε να με καθησυχάσει . Ευτυχώς δίπλα μας δυο αδέρφια συναθλητές , οι Αγγελόπουλοι -άγγελοι πραγματικά!- με έσωσαν κυριολεκτικά! Η Μαρία βρήκε τη σημαδούρα μου , ένας από τους Άγγελους-Αγγελόπουλους με βοήθησε μέσα στον χαμό από σκοινιά, ιμάντες να δέσω τη σημαδούρα στη ζώνη μου .. Λίγο πριν είχα φωνάξει με τρεμάμενη φωνή στον Κωστή τον Μητρόπαπα που κρατούσε την κόρνα να σημάνει την εκκίνηση: Κωστή περίμενε , όχι ακόμα σε παρακαλώ .. μας είδε που παλεύαμε και μας έδωσε όσα λεπτά χρειαζόντουσαν: για να πάρω απόφαση πως τελικά ούτε αυτή η δικαιολογία θα ήταν αρκετή!!
Εκκίνηση 8.50. Με τη Μαρία μείναμε στην άκρη να αφήσουμε να φύγουν μπροστά τα “δελφίνια” αλλά και για να παλέψουμε λίγο ακόμα με τον αρνητικό μας εαυτό . Ξεκινήσαμε τις πρώτες χεριές , στην αρχή δίπλα σε μερικά ζευγάρια που έμειναν κι εκείνα πίσω . Έβαλα το κεφάλι μέσα στο νερό κι ένιωσα να μου παίρνει την αναπνοή . Μέσα από τα γυαλάκια νόμιζα δεν μπορούσα να δω τίποτα εκτός από τον πανικό μου . Μα γιατί νιώθω έτσι ; Τί κάνω εγώ εδώ; Βγάζω το κεφάλι και ψάχνω τη Μαρία . Λίγο πιο πίσω μου , πιο ήρεμη , προφανώς πιο αποφασισμένη . Ξαναβουτάω , με δοκιμάζω λίγο ακόμα αλλά “κάτι” με έχει νικήσει που δεν αναγνωρίζω τί είναι. Τίποτα από τα γνωστά μου “εργαλεία” δεν λειτουργεί , κανένας διαλογισμός , καμία αναπνοή. Προσπαθώ να σκεφτώ τον Σπύρο , τον προπονητή και τις οδηγίες του , να βρω την τεχνική και να αφεθώ αλλά πάλι..
Βγάζω ξανά το κεφάλι και φωνάζω τη Μαρία : “Θέλω να βγω Μαράκι , δεν μπορώ , δεν θέλω” – “Έλα, μπορείς , πάμε λίγο ακόμα”. Άρχισα να σκέφτομαι τί θα πω στον Σπύρο , στον Θάνο , πως θα έπαιρνα κλαίγοντας τηλέφωνο την οικογένειά μου να παραδεχτώ πως τελικά δεν τα κατάφερα … Πως εκεί έξω στη στεριά θα με παρηγορούσαν , με “δεν πειράζει” που θα πείραζαν όσο δεν ήθελα καν να φανταστώ!
Ακόμα μια προσπάθεια , αλλά ξανά .. “Μαράκι , πρέπει να το αφήσουμε , με νίκησε” – “Έλα, πάμε μέχρι τη γωνία και αν δεν μπορείς βγαίνουμε”…
Στη ”γωνία” έστριψα κι άφησα πίσω μου τον κακό μου εαυτό , την απελπισία και τον πανικό . Με βρήκα , επειδή η Μαρία με “παρέσυρε” . Μια στροφή και μια απόφαση όλη μας η ζωή. Τότε ξεκίνησε το πιο όμορφο ταξίδι όλων. Βυθίστηκα στην ανάσα μου , βρήκα ρυθμό , μετρούσα ρυθμικά και δεν είχα τίποτα πια να νικήσω . Ο διαλογισμός μου ήταν η ταύτιση με το νερό , ένιωσα νερό , άφησα τη θάλασσα να με αγκαλιάσει γιατί , έτσι κι αλλιώς δεν είχα άλλη επιλογή πια. Η Μαρία ήταν εκεί , ένιωθα ασφάλεια. Τί αστείο! Ήμουν πεπεισμένη πως ο ρόλος της “μαμάς” θα ήταν δικός μου σε αυτό το εγχείρημα!
Βγήκαμε στη στεριά μετά το πρώτο κολύμπι χαμογελαστές, πειράζαμε η μία την άλλη. Όλη η υπόλοιπη διαδρομή κύλησε για μας έτσι , δεν βιώσαμε κανέναν αγώνα (μεταξύ μας βέβαια, είχαμε μείνει τόσο πίσω που θα ήταν αστείο ..) . Ένιωθα όμως πια τόσο δυνατή , τα πόδια μου πατούσαν σταθερά και αποφασισμένα, η ανάσα μου μικρή κοφτή , άλλη από τη θαλασσινή, έδινε ρυθμό στην καρδιά και στο νου που ποτέ πριν δεν είχα ξαναβρεί. Στις ανηφόρες ,για λίγο ανέλαβα να “φροντίσω” εγώ το Μαράκι που πόναγε στον σπλήνα και έτσι ανεβήκαμε περπατώντας αλλά χωρίς κανένα παράπονο ή διαπληκτισμό .
Δεύτερο κολύμπι ..μεγαλύτερο . Εννιακόσια μέτρα (και παραπάνω -κοιτώντας τον χάρτη της διαδρομής μας γελάς με την απόκλιση που είχαμε από την ευθεία-) , εννιακόσια μέτρα “θαλάσσιου χορού” , αναπνοές , κοιτάγματα … ένα κοπάδι από αφρόψαρα κάτω από την κοιλιά μας που “σημάδευε τον τόπο του” ..Βγαίνοντας από το δεύτερο κολύμπι , βούρκωσα από συγκίνηση . Τα είχαμε καταφέρει , “ότι και να γίνει τώρα, πάμε για τερματισμό” ..
Μισή ώρα μετά περίπου, στρίβαμε μέσα στο λιμάνι της Ύδρας και βλέπαμε την αψίδα του τερματισμού. Τώρα πια έκλαιγα κανονικά .. κράτησα το Μαράκι από το χέρι , περάσαμε μέσα από τον κόσμο στις καφετέριες και μας χειροκροτούσαν με όλη τους τη δύναμη σαν να μας γνώριζαν -έτσι έκαναν και όλοι οι υπέροχοι εθελοντές στη διαδρομή! Τα τελευταία μέτρα πάνω στο πλακόστρωτο , ένιωθα τόσο ελαφριά που νόμιζα μπορούσα να κάνω τον αγώνα από την αρχή . Έκλαιγα και γελούσα μαζί .
Πηδήξαμε στον αέρα -τόση ενέργεια .. πού τη βρήκαμε;- κόβοντας την κορδέλα στον τερματισμό ! Πήραμε τις αγκαλιές , τα μπράβο που μας περίμεναν , ήταν άνθρωποι εκεί που ,ως τώρα μας έχουν εμπιστευτεί μόνο για αυτό που γνωρίζουμε και προσφέρουμε .. Ο Κωστής Μητρόπαπας (διοργανωτής) φαντάζομαι είχε την αγωνία του αν θα επιβιώναμε υγιείς και ανακουφίστηκε που μας είδε χαμογελαστές ! Πόσο τον ευχαριστούμε για την έμπνευση .. Η αγαπημένη Γκρέτα Λυμπεροπούλου κάτι θυμάμαι ήθελε να με ρωτήσει κρατώντας το μικρόφωνο κι εγώ απάντησα “ΕΙΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ”, γιατί είναι .. και γιατί είμαστε πια κι εμείς !
Μετά αγκαλιαστήκαμε μεταξύ μας . Σφραγίζοντας έναν αγώνα που για μας , ήταν αγώνας μόνο ενάντια στον δικό μας εαυτό, μπορώ να μπω με βεβαιότητα ότι η δύναμη του Ζευγαριού είναι απεριόριστη και αν γνωρίζουμε να προσφέρουμε αλλά και να ζητάμε βοήθεια μπορούμε να επιτύχουμε όσα οι άλλοι καλούν αδύνατα. “Έλα, πάμε” μου είπε το Μαράκι και αρκούσε , για να μη χάσω αυτή την ευτυχία που έζησα και δυο δυνατές ώρες σε ένα μαγικό τερέν , από τα γαλάζια νερά της Ύδρας , στα μονοπάτια της και στα πλακόστρωτα και πάλι πίσω . Ένα σκοινί που μας έδεσε με τη Μαρία και μας “χώρισε” από το ΕΓΩ μας , ήταν αρκετό για να βρω τη ΓΙΟΓΚΑ – ένωση ξανά , με εκείνο τον Εαυτό που είναι αμέτρητος, απέραντος και ικανός να γίνει θάλασσα ή δρόμος , για να φτάσει στη συνειδητοποίηση πως ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ. Αυτό κρατώ από τον αγώνα αυτό , αυτό προτείνω .. Να γινόμαστε ένα : με τον διπλανό μας, με το νερό , με το χώμα, με την άμμο, με τον αέρα . Να κυλάμε χωρίς αντίσταση και να επιτρέπουμε στη Ζωή να μας παρασύρει !
Το τριήμερο αυτό στην Υδρα , φυσικά παρουσιάσαμε και τη μεγάλη μας αγάπη ! ~Project 11 : Yoga σε ζευγάρια για ζέσταμα δικό μας και των συναθλητών λίγο πριν τον αγώνα αλλά και γιόγκα για παιδιά ! Όλα τα παιδιά της Υδρας μας περίμεναν δεύτερη χρονιά με χαρά να παίξουμε , να κάνουμε ακροβατικά και να αγκαλιαστούμε ! Πήραμε αμέτρητη αγάπη και πιστεύω την επιστρέψαμε πολλαπλάσια .. ΥΔΡΑ & Trimore Sport Events ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
*MαρίαΜαγκανάρη
Senior Yoga Teacher / Teacher Trainer
Yoga For Athletes – Project 11
The 12 marathons project: Ένα Μαραθώνιο ταξίδι προσφοράς
Ο Γιώργος Κακαβάνης είναι ο Έλληνας δρομέας που τη σεζόν 2017-2018 κατάφερε και έτρεξε στους 6 από τους 7 συνολικά Μαραθωνίους που γίνονται στη χώρα μας.
Ξεκινώντας από τον Αυθεντικό, έτρεξε σε Ναύπλιο, Ρόδο, Κρήτη, Μεσσήνη και επέλεξε ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και την Ολυμπία για τον 6ο του, αφού οι δύο αγώνες έγιναν την ίδια ημερομηνία.
Σε διαφορετική περίπτωση θα έτρεχε και τους επτά. Με τα σύνορα να μην τον… χωράνε και με σκοπό να στηρίξει το MAKE A WISH ο Γιώργος ετοίμασε ένα ακόμα μεγαλύτερο τούτη τη φορά δρομικό ταξίδι.
Ποιο είναι αυτό; The 12 marathons project:
12 μαραθώνιοι, σε 12 μήνες, σε 12 χώρες. Ένα ταξίδι που φτάνει στο τέλος του στις 15 Δεκεμβρίου όταν ο Γιώργος θα τρέξει στον Μαραθώνιο της Μάλαγας στην Ισπανία.
Διαβάστε τι έγραψε ο ίδιος στο facebook για το εγχείρημά του, δείτε τους Μαραθώνιους που έχει λάβει μέρος και πως ολοκληρώνεται η προσπάθειά του:
«Μετά την ολοκλήρωση του περσινού project, να τρέξω όλους τους μαραθωνίους της Ελλάδας σε μία σεζόν, άρχισα να σκέφτομαι την υλοποίηση ενός νέου. Στο μυαλό μου το φανταζόμουν ότι έπρεπε να είναι δυσκολότερο και πιο απαιτητικό από το προηγούμενο αλλά παράλληλα και ευχάριστο γιατί ως γνωστόν τρέχω για την χαρά και την ευφορία που προσφέρει το τρέξιμο και όχι για το χρόνο ή κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Με τι άλλο ακόμα θα μπορούσα να το συνδυάσω τότε, ώστε να κάνω το project ευχάριστο και ενδιαφέρον; Τι άλλο λατρεύω να κάνω; Ταξίδια! Και πως συνδυάζονται αυτά; Ε.. και κάπως έτσι γεννήθηκε το project να τρέξω…
«12 μαραθώνιους, σε 12 μήνες, σε 12 διαφορετικές χώρες κόσμου»
Ύστερα από εκατοντάδες ώρες αναζήτησης, πολύ σχεδιασμό, αλλαγές και τροποποιήσεις, το πλάνο διαμορφώθηκε:
Ιανουάριος: Μαρακές, Μαρόκο
Φεβρουάριος, Βαλέτα, Μάλτα (αναβλήθηκε λόγω κακοκαιρίας)
Μάρτιος: Λεμεσός, Κύπρος
Απρίλιος: Ρώμη, Ιταλία
Μάιος: Λάιντεν, Ολλανδία
Ιούνιος: Λιέγη, Βέλγιο (Beer Marathon)
Ιούλιος: Αγ. Πετρούπολη
Αύγουστος: Ελσίνκι
Σεπτέμβριος: Ρίτσμοντ, Λονδίνο, Αγγλία
Οκτώβριος: Κατοβίτσε, Πολωνία (εμβόλιμος αγώνας στη θέση της Μάλτας!)
Οκτώβριος: Λισαβόνα, Πορτογαλία
Νοέμβριος: Αθήνα, Ελλάδα
Δεκέμβριος: Μάλαγα, Ισπανία
Μέχρι τώρα ελάχιστοι γνώριζαν το project ολοκληρωμένο. Οι λόγοι που το δημοσιοποιώ εκτός του ότι φτάνει κοντά πλέον στην υλοποίησή του, είναι:
α) να εμπνεύσουμε περισσότερο κόσμο είτε να σηκωθεί από τον καναπέ και να βγει έξω να απολαύσει όλα όσα προσφέρει το τρέξιμο, είτε να συνειδητοποιήσει ότι όλα όσα θα ήθελε είναι εφικτά με τη δύναμη της θέλησης. Αν εγώ καταφέρω να ολοκληρώσω αυτό το project που δεν θεωρώ τον εαυτό μου καν ερασιτέχνη αθλητή, φανταστείτε πόσα ακόμα μπορούμε να πετύχουμε αρκεί να.. «βάλουμε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο», δηλαδή πρώτα να τα ονειρευτούμε, μετά να τα πάρουμε απόφαση και στη συνεχεία να ξεκινήσουμε την υλοποίησή τους.
β) να συνδυάσω όλη αυτή την προσπάθεια ενός έτους με την χρηματοδότηση ενός ιδρύματος. Στο εξωτερικό είναι πολύ διαδεδομένο, ας το κάνουμε πράξη κι εμείς! Κι εδώ θα ήθελα τη βοήθειά σας με δύο τρόπους. Καταρχήν να μου προτείνετε κάποιο ίδρυμα ή κοινωφελή οργάνωση (στείλτε μου μήνυμα inbox προτάσεις σας). Στη συνέχεια, τις επόμενες μέρες, όταν ανακοινώσουμε ποιο ίδρυμα θα στηρίξουμε, να συνεισφέρετε κι εσείς στο μέτρο του δυνατού σας.
Για το σκοπό του project έχω δημιουργήσει την ιστοσελίδα 12marathons.com με φωτογραφίες από όλους τους αγώνες, ενώ σταδιακά θα προστεθούν και κείμενα με τις εμπειρίες από αυτούς.
Μείνετε συντονισμένοι, σύντομα νεότερα…»
Στο λινκ που ακολουθεί θα βρείτε τη σελίδα της καμπάνιας όπου ο καθένας μπορεί να κάνει τη δωρεά του από 1 ευρώ. Η διαδικασία είναι πολύ απλή και δεν απαιτεί ούτε ένα λεπτό.
Yoga, SwimRunHydra και η αξία του… ΜΑΖΙ
H Μαρία Μαγκανάρη και η Μαρία Μανωλάκη μας έχουν συστήσει τη yoga με ένα διαφορετικό τρόπο και συνεχώς καταφέρνουν να μας εκπλήσσουν.Έχουν βγάλει τη yοga από την αίθουσα και την έχουν βάλει στη ζωή των αθλητών. Η επόμενη πρόκληση που αντιμετωπίζουν είναι το SwimRunHydra. Αποφασισμένες να ζήσουν την εμπειρία ενός ξεχωριστού multisport event, θα κολυμπήσουν, θα τρέξουν, θα ξανακολυμπήσουν και θα ξανατρέξουν….και όλα αυτά δεμένες! Το runnfun «τρύπωσε» στην προπόνηση τους και έμαθε πολλά!!!
Φωτογραφίες: Δήμητρα Ψυχογιού
Πότε πήρατε την απόφαση να συμμετέχετε στο SwimRunHydra;
Το Νοέμβρη του 2018 , βρεθήκαμε στην Ύδρα , στο πλευρό της TRIMORE αναλαμβάνοντας το κομμάτι της προετοιμασίας των αθλητών πριν από έναν συγκλονιστικό αγώνα με ροή θέσεων γιόγκα και αναπνοών ! Παρακολουθώντας το 1o SwimRunHydra να ολοκληρώνεται , είχαμε ήδη πάρει την απόφαση : στο επόμενο θα είμαστε και εμείς ένα ζευγάρι αθλητών που θα αγωνιστεί για να τερματίσει ! Άλλωστε ο αγώνας αυτός είναι ο ορισμός της μεγάλης μας αγάπης : ΕΝΩΣΗ !
Ποια υπερισχύει και σε ποιο από τα δύο αγωνίσματα;
Είμαστε και οι δυο στα πρώτα μας βήματα τόσο στο κολύμπι όσο και στο τρέξιμο ! Άλλωστε, βιώνουμε τόσο πολύ το ΜΑΖΙ σε αυτόν τον αγώνα , που πραγματικά δεν πιστεύουμε πως υπάρχει υπεροχή -υπάρχει ταύτιση , συγχρονισμός, αγάπη , φροντίδα και ικανοποίηση για το κοινό ταξίδι .
Η προετοιμασία για μια τόσο ιδιαίτερη διοργάνωση σε φέρνει πιο κοντά ή γεννά και εντάσεις;
Στο δικό μας ζευγάρι , δεν έφερε καμία ένταση . Αντιθέτως , όποια στιγμή κάποια από τις δυο μας χρειάστηκε υποστήριξη , ενθάρρυνση , την έλαβε και με το παραπάνω κι έτσι επανήλθε στο ταξίδι της προετοιμασίας. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που πιστεύουμε πως οι μεγάλοι αθλητές θα επωφελούνταν από το πνεύμα της γιόγκα: θα τους βοηθούσε να δουν σε πνευματικό και συναισθηματικό επίπεδο πώς χειρίζεσαι τη συνύπαρξη-συνεργασία και την αποταύτιση / απελευθέρωση από το τελικό αποτέλεσμα! Πώς τελικά απολαμβάνεις τον αγώνα χωρίς να εστιάζεις στον τελικό στόχο αλλά στη διαδρομή , φροντίζοντας το ζευγάρι σου και δεχόμενος τη φροντίδα του. Δεν έχουμε μάθει να ζητάμε βοήθεια , ίσως πιo εύκολα την προσφέρουμε. Παρ όλ’ αυτά , η σύνδεση με τον συναθλητή σε φέρνει αντιμέτωπο με την όμορφη πραγματικότητα! μπορεί μόνος να πας γρηγορότερα, όμως σίγουρα μαζί θα περάσουμε καλύτερα! -Αρκεί να ξέρουμε να μένουμε ΜΑΖΙ.
Εκτός από αθλητικό δίδυμο έχετε και άλλους ρόλους στο SwimRnHydra;
Ο βασικός μας ρόλος στο SwimRunHydra είναι η προετοιμασία των αθλητών με γιόγκα πριν την έναρξη του αγώνα . Επίσης, θα υπάρξουν μαθήματα παιδικής γιόγκα και παιχνιδιού για τους μικρούς μας φίλους , ακροβατικά για παιδιά και μουσικοκινητικές δράσεις.
Η yoga είναι απαραίτητη στην προετοιμασία ενός αθλητή;
Η γιόγκα είναι απαραίτητη για όλους . Για τους αθλητές ακόμα περισσότερο. Κάθε φορά που μας δίνετε η ευκαιρία , θυμίζουμε στους Έλληνες αθλητές πως στο εξωτερικό , αθλητές όλων των σπορ την έχουν εντάξει στο εβδομαδιαίο πρόγραμμά τους. Είναι καιρός να μπει στη ρουτίνα των αθλητών και στη χώρα μας.
Στις τελευταίες διοργανώσεις της Trimore Sport Evnets στο Ρέθυμνο και στη Βάρκιζα παρουσιάσατε το Project 11. Τι ακριβώς είναι και πως βοηθάει τον αθλητή;
Το PROJECT 11 , σχεδιάστηκε για να εισάγει τους αθλητές στη ΓΙΟΓΚΑ αποδεικνύοντας πως τελικά, η έλλειψη χρόνου δεν είναι δικαιολογία.Μέσα σε 11 μόνο λεπτά , ένα σετ στάσεων της γιόγκα τοποθετημένων σε ροή , μπορεί να προετοιμάσει στοχευμένα και με ασφάλεια τον αθλητή πριν τον αγώνα . Ομοίως άλλα αντίστοιχα σε χρόνο σετ , μπορούν να τον ανακουφίσουν μετά τον τερματισμό ή άλλα να αποτελέσουν κομμάτι της εβδομαδιαίας προπόνητικής του. Σαφώς , το βέλτιστο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται με ολοκληρωμένη πρακτική , παρ΄όλ αυτά , η εφαρμογή του PROJECT 11 θα βοηθήσει σίγουρα εκείνους που δεν διαθέτουν τον απαιτούμενο χρόνο για αυτήν.
Η yoga είναι μοναχική διαδικασία; Έχει ηλικία;
Το ομορφότερο χαρακτηριστικό της γιόγκα είναι πως, την ίδια στιγμή που είναι απόλυτα μοναχική , είναι και απόλυτη σύνδεση με το ΟΛΟΝ! Μέσα από τη γιόγκα μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε ποιοτικά και ειρηνικά και να αναγνωρίζουμε στον διπλανό μας κομμάτια του Εαυτού μας . Έχει αυτή τη μαγεία της ένωσης και σύνδεσης που μας διδάσκει ποιοτικούς τρόπους να επικοινωνούμε , να στηρίζουμε , να συμπορευόμαστε , ενώ ταυτόχρονα μας βοηθά να αγαπήσουμε και τις μοναχικές στιγμές μας!Ηλικία; ευτυχώς όχι .. Η γιόγκα δεν έχει ηλικία , δεν έχει χρώμα , δεν έχει φύλο , δεν έχει περιορισμούς βάρους , ύψους ή άλλων.. τεχνικών χαρακτηριστικών. Η γιόγκα είναι για όλους και είναι κάτι που ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ όχι κάτι που ΚΑΝΕΙΣ. Γιόγκα είναι , ή θα έπρεπε να είναι , η Ζωή η ίδια. Μια συνεχής ένωση , σύζευξη , με τον διπλανό , με τη στιγμή , με τη φύση , με το Θείον . Αν αλήθεια όλοι δοκιμάζαμε να επιτρέψουμε στη γιόγκα να γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας , πιθανώς να ζούσαμε σε έναν ομορφότερο πλανήτη! Αλλά ποτέ , ποτέ δεν είναι αργά .
Η προετοιμασία γεννάει ευχαριστίες;
Θέλω να ευχαριστήσω τον υπερ-γιόγκι προπονητή μου στο κολύμπι Σπύρο Χρυσικόπουλο και τον υπομονετικό coach στην ενδυνάμωση και το τρέξιμο Θάνο Λιάσκο! Έκαναν τους μήνες αυτούς προετοιμασίας όμορφους και γέμισαν τις μέρες μου ενέργεια και χαρά
Στέφανο Μπαλντίνι 15 χρόνια μετά στον 37ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας
Δεκαπέντε χρόνια πίσω. Στο Καλλιμάρμαρο μπαίνει ένας Ιταλός. Με το γνωστό ταπεραμέντο των ανθρώπων, της γειτονικής χώρας και τερματίζει πρώτος μέσα σε έξαλλους πανηγυρισμούς.
Σήμερα, μπορεί να μην τερμάτισε στην πρώτη θέση, αλλά ο Ιταλός χρυσός Ολυμπιονίκης Στέφανο Μπαλντίνι πήρε μέρος και τερμάτισε σε 2 ώρες 57.07 στον 37ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Με την οικογένειά του να τον περιμένει στις μαρμάρινες κερκίδες του Καλλιμάρμαρου Σταδίου. Η γυναίκα του και οι δύο κόρες του να τον «πνίγουν» στις αγκαλιές και στα φιλιά. Όπως ομολόγησε και ο ίδιος, τρέχουν και είναι λάτρεις των αγώνων δρόμου και οι τρεις γυναίκες της ζωής του.
Όσο για τον ίδιο και πως αισθάνθηκε στον τερματισμό του 15 χρόνια μετά, στο ίδιο Στάδιο τόνισε: «Η αίσθηση είναι η ίδια, το σώμα και οι συνθήκες αλλάζουν ήταν σίγουρα διαφορετικός αγώνας. Αντιμετώπισα την κούρσα λίγο φοβισμένα γιατί για μένα είναι μεγάλη απόσταση και ο καιρός δεν ήταν ο ίδιος σε όλη τη διαδρομή. Όσο και να είσαι προετοιμασμένος κάθε αγώνας έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες. Τον χάρηκα όμως πραγματικά. Έδωσα μεγαλύτερη προσοχή και συγκέντρωση στα τελευταία μέτρα και τερματίζοντας θυμήθηκα πολλά. Όταν μπήκα στο Στάδιο, μου ήρθαν όλες οι μνήμες και οι εικόνες του τερματισμού του 2004. Έχω έρθει πολλές φορές στην Αθήνα, αλλά αυτή τη φορά στάθηκα και πάλι στην εκκίνηση και κατάφερα να τερματίσω σε ένα σχετικά καλό χρόνο».
Ο Ιταλός μαραθωνοδρόμος μίλησε και για το πόσο ανθρωπίνως δυνατό θεωρεί να σπάσει κάποιος το φράγμα των 2 ωρών, επίσημα σε κάποιον από τους Μαραθωνίους, όπως έγινε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες στη Βιέννη:»Το θεωρώ δυνατό κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες. Στο Λονδίνο, στο Βερολίνο οι συνθήκες ευνοούν αν κάποιος είναι δυνατός και καλά προετοιμασμένος να τα καταφέρει».
Όσο για τον αν θα το επιχειρούσε εκ νέου να τρέξει στην Αθήνα…δεν απάντησε, απλά χαμογέλασε με νόημα…
Σουβατζόγλου: Ήταν ότι πιο δύσκολο έχω τρέξει!
Ο Γρηγόρης Σουβατζόγλου είναι ο κορυφαίος Έλληνας τριαθλητής. Με αφοσίωση και ώρες προπόνησης στα πόδια του σε καθημερινή βάση, κατάφερε στο Ironman της Μαλαισίας το Σάββατο που μας πέρασε, να πάρει την 1η θέση στην ηλικιακή του κατηγορία και ταυτόχρονα την πρόκριση για το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2020 που θα γίνει στην Κόνα.
Το χαρακτηριστικό του αγώνα ήταν η υγρασία και η πολύ ζέστη που δυσκόλεψε τις προσπάθειες όλων των αθλητών. Οι συνθήκες σε συνδυασμό με τον ίδιο τον αγώνα, που είναι ένας από τους δυσκολότερους του κόσμου, δημιούργησε ένα… μείγμα που δύσκολα μπορούσε να αντιμετωπίσει κανείς.
Παρόλα αυτά ο… Superman Γρηγόρης Σουβατζόγλου πάλεψε μέχρι το τέλος και όχι μόνο κατάφερε να ολοκληρώσει την προσπάθειά του, πήρε την πρωτιά στο AG (30-34) και πέτυχε και εξαιρετικές επιδόσεις.
Είναι χαρακτηριστικό πως ήταν ο ταχύτερος σε κολύμβηση και ποδηλασία στην κατηγορία του και πλασαρίστηκε σε πολύ υψηλές θέσεις στη γενική κατάταξη, ενώ το τρέξιμο όπως τόνισε και ο ίδιος τον δυσκόλεψε αρκετά.
Ο Έλληνας πρωταθλητής, λίγες ώρες μετά από τη μεγάλη του επιτυχία και την αποδοχή της θέσης για το παγκόσμιο πρωτάθλημα και πριν την επιστροφή του στην Ελλάδα, μίλησε στο runnfun.gr για τις πρώτες του σκέψεις και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε:
«Ήταν ότι πιο δύσκολο έχω τρέξει», ήταν τα πρώτα του λόγια και συνέχισε: «Η ζέστη στο τρέξιμο ήταν αφόρητη, παρόλο που είχε πολλές υδροδοσίες. Αναγκάστηκα να περπατήσω πολλές φορές και σκεφτόμουν ακόμα και να εγκαταλείψω«, τόνισε χαρακτηριστικά.
Όσο για το πως νιώθει που «έσφιξε τα δόντια» και ολοκλήρωσε την προσπάθειά του; «Τέλος καλό, όλα καλά. Η 1η θέση και η πρόκριση για το Παγκόσμιο στη Χαβάη ήρθε. Και τώρα θέλω διακοπές!«.
Ακόμα και οι… Super-ήρωες χρειάζονται ξεκούραση!
* Photo credit: Άγγελος Ζυμαράς @angeloszymaras
SwimRunHydra: Τα… μυστικά της νίκης από τον Παναγιώτη Δημόπουλο
Το 2019, όλοι ανυπομονούν να γίνουν κομμάτι μιας ξεχωριστής, πλούσιας και δυναμικής εμπειρίας, σ’ έναν ιδιαίτερα όμορφο και ξεχωριστό τόπο της Ελλάδος.
Το τριήμερο 15-17 Νοεμβρίου 2019, ο Δήμος Υδραίων, ο Yδραϊκός Ναυτικός Όμιλος και η TRIMORE, διοργανώνουν στο μαγευτικό και ιστορικό νησί του Αργοσαρωνικού, στο πλαίσιο του TRIMORE Multispots TOUR, το 2ο TRIMORE SwimRunHydra. Ένα event αλλιώτικο απ’ τα’ άλλα!
Το SwimRun είναι ένας αγώνας με πολλές εναλλαγές και με συμμετοχή αθλητών σε ζευγάρια, οι οποίοι διαγωνίζονται σε εκτός δρόμου διαδρομές τρεξίματος και κολύμβησης Ανοικτής Θαλάσσης, με συνεχείς εναλλαγές από το ένα άθλημα στο άλλο.. κυριολεκτικά δεμένοι!!!
To 2018 στην Ύδρα οι 50 πρώτοι και τολμηροί SwimRunners, κορυφαίοι αθλητές και λάτρεις του αθλητισμού, αψήφησαν τις δύσκολες καιρικές συνθήκες και στάθηκαν στην εκκίνηση δεμένοι μεταξύ τους ανά δύο με το ελαστικό σκοινί. Στη φετινή διοργάνωση αναμένεται ρεκόρ συμμετοχών ενώ έχει σχεδιαστεί η πραγματοποίηση δύο αποστάσεων.
Ο Παναγιώτης Δημόπουλος και ο Σπύρος Γκοτζιάς ήταν οι μεγάλοι νικητές του 1ου SwimRun και ένα μήνα πριν την επιστροφή τους στον… τόπο του εγκλήματος, ο ένας από τους δύο, ο Παναγιώτης Δημόπουλος, μίλησε στο runnfun.gr και έδωσε οδηγίες προς… ναυτιλλομένους.
Αν θέλεις να συμμετέχεις, πρέπει να τις διαβάσεις:
Η εμπειρία του πρώτου αγώνα
Ο αγώνας σαν εμπειρία ήταν ταυτόχρονα κάτι οικείο αλλά και πρωτόγνωρο μαζί. Το swimrun θυμίζει το γνωστό σε όλους μας aquathlon, κολύμπι και τρέξιμο. Παρόλα αυτά έχει αρκετές διαφορές. Μια από αυτές είναι ότι έχει πολλές εναλλαγές κολύμβησης και τρεξίματος. Μια άλλη είναι ότι δεν υπάρχει ζώνη αλλαγής, όλα τα απολύτως απαραίτητα πρέπει να τα έχεις συνεχώς πάνω σου καθ’όλη τη διάρκεια του αγώνα. Επίσης επιτρέπεται η χρήση βοηθητικού εξοπλισμού όπως pull buoy, χεράκια και σημαδούρα. Η μεγαλύτερη διαφορά όμως, είναι ότι πρέπει να κάνεις όλο τον αγώνα δεμένος με άλλον έναν αθλητή, πράγμα που το κάνει αρκετά ενδιαφέρον γιατί οι δύο αθλητές θα πρέπει να είναι κοντά σε χρόνους και στα δύο αθλήματα. Όλα αυτά είναι που μας κίνησαν το ενδιαφέρον μαζί με τον συναθλητή μου Σπύρο Γκοτζιά και έτσι δηλώσαμε συμμέτοχη σε αυτόν αγώνα.
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Παναγιώτης Δημήπουλος εκτός από τον τίτλο του SwimRun στην Ελλάδα, κρατάει και αυτόν του ISOMAN που επίσης διοργανώνει η Trimore σε Καστοριά και Ρέθυμνο.
Η προετοιμασία
Η αλήθεια είναι ότι επειδή γινόταν πρώτη φορά στην χώρα μας και ήταν κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί, ξεκινήσαμε να ψάχνουμε στο διαδίκτυο να βρούμε διάφορα χρήσιμα tips και βίντεο όπου θα μας έδιναν μια πρώτη εικόνα. Αρχικά κάναμε μερικές προπονήσεις με εναλλαγές κολύμπι και τρέξιμο, δεμένοι μεταξύ μας με ένα λάστιχο περασμένο στη μέση. Δοκιμάσαμε να τρέξουμε με τα χεράκια και το βαρελάκι δεμένα πάνω μας. Βάζαμε και βγάζαμε σκουφάκια και γυαλάκια εν κινήσει, προσπαθώντας να μείνουμε κοντά μεταξύ μας αλλά και να μαζέψουμε τη σημαδούρα, κρατώντας όλο τον εξοπλισμό στα χέρια μας. Έπρεπε να κάνουμε αρκετά πράγματα μαζί αλλά η όλη διαδικασία ήταν πολύ διασκεδαστική και γελάσαμε πολύ μέχρι να τα καταφέρουμε.
Τις ειδικές στολές για το swimrun μπορείτε να τις προμηθετείτε από swimmingshop.gr. Πρόκειται για το μοντέλο VERSA της Zone 3, ένας συνδυασμός νεοπρέν και fabric
Τα «μυστικά» που οδήγησαν στην επιτυχία
Μυστικά δεν υπάρχουν. Και εμείς αρχάριοι ξεκινήσαμε, κάναμε τις δοκιμές μας, είδαμε τι είναι πιο αποτελεσματικό και το εφαρμόσαμε. Το μόνο «μυστικό» είναι να έχεις καλή χημεία και επικοινωνία με τον παρτενέρ σου. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για τον αγώνα είναι ο εξοπλισμός που θα χρησιμοποιήσει ο κάθε αθλητής (στολή, χεράκια, pull buoy, αθλητικά παπούτσια). Πρέπει να λάβουμε υπ’όψιν μας τη διαδρομή του αγώνα, την απόσταση και την διάρκεια του. Αυτό το λέω γιατί εξαιτίας των εναλλαγών από το κολύμπι στο τρέξιμο και ξανά στο κολύμπι κ.ο.κ. το σώμα μας θα χάνει θερμοκρασία. Οπότε είναι πολύ σημαντικό τι θα φορέσουμε στον αγώνα.
Επειδή ο αγώνας γίνεται τον Νοέμβριο η θερμοκρασία στη θάλασσα έχει αρχίσει και πέφτει, οπότε ιδανικά θα έπρεπε να βάλουμε wetsuit. Επειδή όμως ακολουθεί τρέξιμο, το wetsuit δεν ενδείκνυται γιατί δεν μπορούμε να τρέξουμε με αυτό και θα ανέβει και η θερμοκρασία του σώματος μας σε υψηλά επίπεδα. Έτσι λοιπόν προμηθευτήκαμε ειδικές στολές για το swimrun της Zone 3, το μοντέλο VERSA οι οποίες είναι συνδυασμός νεοπρέν και fabric υλικό , που επιτρέπουν στον αθλητή να κινείτε με άνεση όταν τρέχει και σε συγκεκριμένα σημεία επιτρέπει στο σώμα να αναπνέει.
Η δύναμη της παρέας
Το swimRun δεν το είδαμε τόσο σαν αγώνα , όσο σαν μια περιπέτεια. Το νησί της Ύδρας είναι πολύ όμορφο, και την ημέρα του αγώνα ο καιρός δεν ήταν και ο καλύτερος. Αυτό ήταν που έκανε την όλη εμπειρία μας μοναδική. Δύσκολος καιρός, απαιτητικός στίβος, παρέα με το ζευγάρι σου , δεμένοι από τη μέση, δίπλα σε άλλα ζευγάρια, για έναν αγώνα που διαρκεί 90-120 λεπτά. Κλείνω τα μάτια και μου έρχονται πολύ όμορφες εικόνες. Πολύ Δράση, ψηλά κύματα, δυνατός αέρας , να προσπαθείς να συντονιστείς χεριά με χεριά, βήμα με βήμα με τον συναθλητή σου, να τον εμψυχώσεις , να σου βάζει τις φωνές , μετά από λίγο να γελάμε. Τόσο ένταση και πάθος, τόσες εναλλαγές. Πραγματικά ήταν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες μου και ανυπομονώ για το επόμενο!
