Ο δημοφιλής ηθοποιός Θανάσης Αλευράς μέσα στην πανδημία αποφάσισε να σταματήσει το θέατρο, να ασχοληθεί περισσότερο με τον εαυτό του και να κυνηγήσει τα νέα του όνειρα. Τον συναντήσαμε μετά την προπόνησή του, στη Μαρίνα Αλίμου, και μας μίλησε για τη μικρή του επανάσταση και για το πώς το τρέξιμο ήταν η καλύτερη ψυχοθεραπεία.

Το ραντεβού μας ήταν στον Άλιμο, στην παραλία, κοντά στο σπίτι του, όπου τρέχει συνήθως πολύ νωρίς το πρωί. Ο Θανάσης Αλευράς, φορώντας τα αθλητικά παπούτσια του, πήρε φόρα και αποφάσισε να αφήσει πίσω του την πίεση που του προκαλούσε η ρουτίνα της δουλειάς του στο θέατρο, αναζητώντας νέες δημιουργικές διεξόδους. Αυτό το διάστημα προετοιμάζεται για τον Μαραθώνιο, αλλά και για μια καινούρια σατιρική μουσική παράσταση που θα ανέβει στη σκηνή ενός νυχτερινού κέντρου της Αθήνας, αλλάζοντας τη ζωή του και τη ρουτίνα που του δημιουργούσε η καθημερινή ενασχόλησή του με το θέατρο τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Όταν ξεκινήσατε να τρέχετε, από τι θέλατε να φύγετε μακριά;
Έχετε απόλυτο δίκιο, όσοι κάνουμε τόσο μεγάλες αποστάσεις από κάτι θέλουμε να ξεφύγουμε. Για κάποιον λόγο, σοβαρό, τρέχουμε. Εγώ πιέστηκα πολύ, κάπου εκεί, στα 40. Συνειδητοποίησα ότι το θέατρο, η δουλειά μου, με πίεζε. Έπρεπε να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι το όνειρο που είχα όταν τελείωσα το σχολείο να φύγω από τα Γιάννενα, να έρθω στην Αθήνα και να ασχοληθώ με το θέατρο, είχε πια κάνει τον κύκλο του. Το όνειρό μου το είχα ζήσει. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι με αυτό το ίδιο όνειρο δεν θέλω να πάω μέχρι τα 70 ή τα 80. Την ώρα όμως που αρχίζεις να το αντιλαμβάνεσαι, δεν αντέχεις να το παραδεχτείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Είκοσι χρόνια δούλευες για να φτάσεις στη στιγμή που θα μπορούσες να κάνεις ό,τι θέλεις και τώρα δεν θέλεις πια; Δεν ήθελα να είναι η ζωή μου αυτή πια. Για να το αποδεχτώ, βγήκα στους δρόμους.

Πώς καταλήξατε ότι το τρέξιμο ήταν ο καλύτερος τρόπος για να απελευθερωθείτε;
Κάθε φορά που κάτι αλλάζει, κάτι μετακινείται μέσα σου, σε σχέση με τα όριά σου, παίρνεις τεράστια δύναμη. Χρειαζόμουν λοιπόν κάτι δραστικό που να με βοηθήσει να υπερβώ τα όρια μου. Να ξεπεράσω τον εαυτό μου, τις αντοχές μου. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι μπορώ να αλλάξω τα όρια που είχα ο ίδιος βάλει στον εαυτό μου. Τότε, θυμήθηκα το τρέξιμο, με το οποίο είχα ασχοληθεί σε επίπεδο πρωταθλητισμού στην εφηβεία μου. Είχαν έρθει στο σχολείο για να ανακαλύψουν ταλέντα στον στίβο. Ήμουν ένα αδύνατο παιδάκι που έτρεχε «σφαίρα» κι έτσι μπήκα στο άθλημα για τρία χρόνια, από τα 14 μου έως τα 16 μου. Συστηματικά. Μετά από έναν τραυματισμό στο πόδι, το άφησα. Μπλέχτηκα με το θέατρο, με μια θεατρική ομάδα στα Γιάννενα όπου μεγάλωσα και στη συνέχεια σπούδασα στο Θέατρο Τέχνης, έχοντας δασκάλους τους παλιούς μαθητές του Κουν -την Πιτακή, τον Κουγιουμτζή, τη Λυμπεροπούλου, τον Λαζάνη.

Μοιάζει ο στίβος του αθλητισμού με τον «στίβο» τον θεατρικό;
Πολύ. Ο στίβος μου προσέφερε τον χαρακτήρα μου. Διαμόρφωσε την προσωπικότητά μου. Αν είχα ένα παιδί, το πρώτο πράγμα που θα έκανα θα ήταν να το εμπνεύσω να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Εξασκείς σημαντικές αρετές που αργότερα βρίσκουν εφαρμογή σε ολόκληρη τη ζωή σου. Πειθαρχία, υπομονή, προσήλωση στο στόχο σου. Έχει μεγάλη πίεση βέβαια, κυνηγάς διαρκώς το χρόνο για να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Εμένα αυτή η φιλοσοφία δεν μου ταιριάζει. Δεν θα μπορούσα να είμαι αθλητής.

Το θέατρο, στο οποίο είσαι διαρκώς εκτεθειμένος και πρέπει να αποδεικνύεις κάθε βράδυ το ταλέντο σου, δεν είναι κι αυτό δύσκολο; Οι ηθοποιοί έχουμε τα χέρια μας, τη φωνή μας, το σώμα μας, τις εκφράσεις του προσώπου μας, με αυτά παίζουμε, με αυτά εργαζόμαστε. Όλα αυτά θα πρέπει να είναι σε καλή φόρμα. Δεν δικαιούσαι να αρρωστήσεις, να «σπάσεις», να μην είσαι καλά ψυχολογικά γιατί κάτι σου συνέβη. Αυτή η πίεση είναι μεγάλη, σε εξουθενώνει. Ενώ κάθε βράδυ ήμουν στις 9:00 στη σκηνή με ραντεβού, δεν ήμουν ποτέ ο ίδιος άνθρωπος. Κι εμένα μου συνέβαιναν πράγματα, όχι ωραία και ευχάριστα, απώλειες, χωρισμοί, δυσάρεστα ζητήματα… Αλλά εκείνη τη στιγμή έπρεπε να τα ξεχάσεις όλα και παίξεις το ρόλο σου. Αυτός είναι και ο λόγος που σε αυτή τη φάση της ζωής μου αποφάσισα να μην μου τρώει το θέατρο την ενέργεια.

Δεν μου αρέσει άλλο η ρουτίνα του θεάτρου, να έχω κάθε βράδυ παράσταση. Δεν αντέχω πια την καθημερινότητα που μου επιβάλει η δουλειά αυτή. Δεν θέλω να είμαι άλλο κλεισμένος σε κανένα θέατρο από το πρωί έως το βράδυ. Θέλω να έχω ελεύθερο χρόνο για εμένα, για τους φίλους μου, να μπορώ να κάνω ένα ταξίδι που το έχω στερηθεί πολλά χρόνια, θέλω να αρρωστήσω με την ησυχία μου και να κάτσω στο σπίτι μου πέντε ημέρες…

Έπαιξε ρόλο η πανδημία σε αυτή την απόφαση;
Όχι. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι βρεθήκαμε με την πανδημία στο σπίτι μας και δεν ξέραμε τι να κάνουμε εκεί. Δεν ήμασταν ποτέ σπίτι όλη μέρα. Όταν δεν έχεις μάθει να έχεις ελεύθερο χρόνο, το να βρεθείς στο σπίτι με άπλετο ελεύθερο χρόνο, σου προκαλεί αμηχανία. Με πίεσε πολύ η πανδημία, πάρα πολύ. Δεν πέρασα καθόλου καλά. Είχα θέμα με τον εγκλεισμό, με το ότι ήμουν υποχρεωμένος να μείνω μέσα. Το τρέξιμο εκείνη την περίοδο με βοήθησε πολύ ψυχολογικά. Το πρώτο lockdown το πέρασα στα βουνά της Δράμας, μαζί με τον προπονητή και φίλο μου, τον Μάριο Γιαννάκου. Απομονωθήκαμε εκεί, κάναμε προπονήσεις στο βουνό, ψήναμε, τρώγαμε. Στη 2η καραντίνα όμως πιέστηκα, ένιωθα θυμό, δυσφορία. Οι καλλιτέχνες είμαστε ένα πολύ ριγμένος κλάδος στην περίοδο της πανδημίας, μας πέταξε η πολιτεία κυριολεκτικά, δεν ήξερε τι να μας κάνει.

Και μέσα σε όλα αυτά αποφασίσατε να αλλάξετε τη ζωή σας. Με δεδομένο ότι βιοπορίζεστε από το θέατρο. Πώς θα τα βγάλετε πέρα αν το σταματήσετε;
Δεν αφήνω το θέατρο για πάντα, θα επιστρέφω για έναν ωραίο ρόλο, για μια καλή συνεργασία, όποτε νιώθω ότι αξίζει τον κόπο. Δεν θέλω να είμαι εξαρτημένος, να ζω από το θέατρο. Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι μόνο το θέατρο. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις. Ετοιμάζω μια δική μου μουσική, σατιρική παράσταση, όχι όμως σε θέατρο, σε μαγαζί. Αυτό έχει μια άλλη καθημερινότητα. Κάτι σαν αυτό που έκανε ο Γιώργος Μαρίνος. Είμαι προσωπικότητα του βαριετέ, μου αρέσει η πρόζα, το τραγούδι, η κίνηση. Νιώθω πιο ελεύθερος έτσι. Έχει βρεθεί ο χώρος, το Vox, αλλά επεξεργάζομαι ακόμα το timing. Τα κείμενα θα τα γράψουν ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Βύρωνας Θεοδωρόπουλος, ο Γιώργος Παυριανός, ενώ ο Φωκάς Ευαγγελινός θα επιμεληθεί την κίνηση.

«Το τρέξιμο είναι διαλογισμός, σταματάω να σκέφτομαι και βρίσκω την αρμονία»

Στον Μαραθώνιο πώς αποφασίσατε να συμμετάσχετε; Δεν αρκούσε απλώς το να βγαίνετε για τρέξιμο;
Το 2019 είχα ένα ατύχημα στο θέατρο, είχα σπάσει το πόδι μου και ήμουν πολύ ζορισμένος. Είπα, μόλις γίνω καλά, θα πάω να τρέξω στον Μαραθώνιο. Ήταν όνειρο ζωής από τότε που ήμουν έφηβος. Ξεκίνησα προπονήσεις και μέσα σε τρεις μήνες ήμουν έτοιμος. Όταν τερμάτισα έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι κάθε χρόνο, ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή μου, θα αφιερώνω τρεις μήνες στον Μαραθώνιο. Δεν τρέχω όλο το χρόνο, δεν βγαίνω για τρέξιμο καθημερινά. Τρεις μήνες όμως ασχολούμαι συστηματικά και κάνω αυστηρή προπόνηση για τον Μαραθώνιο. Βγαίνω για τρέξιμο πέντε φορές την εβδομάδα, για δύο ώρες. Τις κοντινές αποστάσεις, μέχρι 15 χιλιόμετρα τις κάνω εδώ στην παραλία, από τον Άλιμο μέχρι το Φάληρο. Αν θέλω να τρέξω παραπάνω χιλιόμετρα, αφήνω το αυτοκίνητο στη Βούλα και τρέχω σε όλη τη Ριβιέρα. Το τρέξιμο μού καθαρίζει το μυαλό, είναι ένας διαλογισμός. Γι’ αυτό δεν θέλω παρέα όταν τρέχω. Ούτε μουσική. Είναι η δική μου η ώρα.

Όταν τρέχεις, ειδικά πολλά χιλιόμετρα, κάποια στιγμή σταματάει το μυαλό να σκέφτεται. Παρακολουθείς μόνο την ανάσα σου, το ρυθμό σου. Σου αποκαλύπτονται πολλά πράγματα τρέχοντας: Όλα αυτά που δεν ακούς μέσα στη μέρα, εμφανίζονται μαγικά μπροστά σου.

Ουσιαστικά, από αυτό που περιγράφετε, μοιάζει με διαλογισμό, με προσευχή. Πιστεύετε στον Θεό;
Είμαστε παιδιά από αλλού. Εδώ ήρθαμε κάτι να μάθουμε. Περαστικοί. Φυσικά και πιστεύω… Στον Θεό, σε αυτόν το νου που τα διέπει όλα. Δεν γίνεται όλη αυτή η σοφία, η αρμονία, να είναι τυχαία. Με το τρέξιμο κάνω ακριβώς αυτό: σταματάω να σκέφτομαι και βρίσκω την αρμονία. Αυτό γίνεται φυσικά, γιατί έρχεται η κόπωση. Oι αντιστάσεις μειώνονται, το ego και η «μύτη» πέφτουν, το σώμα σου σε σαμποτάρει, τρέχεις και ακούς όλους σου τους μυς να σου λένε δεν μπορείς άλλο… Κι όμως, αντέχεις τελικά, ξεπερνάς τον εαυτό σου, τα όρια που νόμιζες ότι είχες, και τερματίζεις. Με όλη αυτή τη διαδικασία στ’ αλήθεια διαπραγματεύεσαι με το μυαλό σου και γνωρίζεις ξανά τον εαυτό σου. Ο Μαραθώνιος είναι κυρίως μια εκπαίδευση για το πώς μπορώ εγώ να κυριαρχήσω στο μυαλό και το σώμα μου, να είμαι εγώ κυρίαρχος του εαυτού μου. Είναι μια σπουδαία άσκηση το τρέξιμο μεγάλης διάρκειας.

Πηγή: www.iefimerida.gr

Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News