-Σκέφτομαι, να κάνουμε και κανέναν αγώνα βουνού…
-Ναι, δεν είμαι αντίθετος. Ίσα ίσα οι μικρές αποστάσεις βοηθάνε στην ενδυνάμωση.
Ήμουν σίγουρη ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Πόσο δε μάλλον τώρα που ο συνοδοιπόρος μου σε αυτό το Challenge, είχε και τη έγκριση του προπονητή, Νίκου Σπυριδαντωνάκη. (Είναι αλήθεια ότι δεν παρεκκλίνουμε από τα λεγόμενά του. Τα ακολουθούμε με ευλάβεια περιμένοντας τη δική μας αγωνιστική… ανάσταση).
Ότι προσπαθούσα τόσα χρόνια μέσω της ενασχόλησής μου με το Γραφείο Τύπου διαφόρων ορεινών διοργανώσεων, να αποφύγω, δεν θα αργούσε η στιγμή που θα το έβρισκα μπροστά μου. Και δεν λάθεψα…
Στο δικό μου το μυαλό, το βουνό ήταν συνδυασμένο με οποιαδήποτε άλλη αθλητική δραστηριότητα πλην του τρεξίματος. Λατρεύω το σκι, τρελαίνομαι για πεζοπορία στα μονοπάτια αλλά δε μπορούσα με τίποτα να με φανταστώ να τρέχω σε αυτό. Κάτι οι δύσκολες και σκληρές καιρικές συνθήκες του βουνού, το χιόνι και η λάσπη, ειδικά τους πιο «κρύους» μήνες του χρόνου, κάτι το γεγονός ότι για μένα το τρέξιμο σημαίνει «τρέχω» κι όχι «περπατώ», αποτελούσαν τις κύριες αιτίες που δεν με «έψηνε» να το δοκιμάσω.
Επειδή όμως είμαι «team player» κι όταν η παρέα αποφασίσει κάτι ακολουθώ χωρίς δεύτερη σκέψη, έφτασε και για μένα η ώρα να πάρω… τα βουνά.
Ο Γιώργος μίλησε κι ελάλησε: «Θα πάμε στο Pilabox;». «Τί είναι αυτό;», ρώτησα χωρίς να υποψιάζομαι τι μπορεί να με περιμένει… «Είναι ένας αγώνας trail στη Πεντέλη». Το έντρομο βλέμμα μου που συνόδεψε το άκουσμα της είδησης, προκάλεσε μάλλον την άμεση αντίδρασή του: «Μη φανταστείς, τη μικρή απόσταση θα κάνουμε. 6 χιλιόμετρα. Αντί να τρέξουμε στο δρόμο, θα κάνουμε τη προπόνησή μας στο βουνό».
Αυτό ήταν! Ήξερα ότι δε θα ήταν εύκολο να τον μεταπείσω. Και μεταξύ μας, με έτρωγε και η περιέργεια. «Τί στο καλό βρίσκουν όλοι αυτοί οι τρελοί στο βουνό;», αναρωτιόμουν. Είχε έρθει η ώρα να το ανακαλύψω.
Το σκηνικό είχε στηθεί στη Πεντέλη και το 9ο Pilabox. Οκ, τουλάχιστον είναι εντός έδρας, σκεφτόμουν όσο ανεβαίναμε… Η αλήθεια είναι ότι η ιδέα του αγώνα με άγχωνε. Ο φόβος μπροστά στο άγνωστο, στο καινούργιο. Είχα ντυθεί όσο πιο ζεστά μπορούσα. Κρυουλιάρα γαρ… Και κάλτσα μακριά. Να μην εκτίθεται στο κρύο ούτε ο αστράγαλος!
«Θα σκάσεις», μου έλεγαν όσοι με έβλεπαν. «Δεν κάνει κρύο, τρέξε με το κοντομάνικο. Κράτα το ισοθερμικό για μετά». Ευτυχώς για μένα, δεν τους άκουσα. Η απότομη κι απόκρημνη ανάβαση μέχρι το Ιερό των Αγίων Ασωμάτων, προϋπέθετε αρκετό περπάτημα και με δεδομένο το υψόμετρο και την απουσία ήλιου, είχα κάνει την καλύτερη επιλογή! Όσοι έκαναν τους ήρωες… ζορίστηκαν.
Η αλήθεια είναι ότι το μεγάλο μου άγχος το τερέν. Φοβόμουν πολύ μη πέσω, μη χτυπήσω. Η μετάβαση από το δρόμο στο βουνό, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ήξερα ότι θα έπρεπε να είχαμε τον κατάλληλο εξοπλισμό, κυρίως τα κατάλληλα παπούτσια.
Με είχε πάρει απ΄το χεράκι την προηγούμενη μέρα ο Γιώργος κι είχαμε περάσει μια βόλτα απ τη Saucony που όπως έχετε καταλάβει, έχουμε μια αδυναμία… Κάπως έπρεπε να μου «χρυσώσει» το χάπι. Με έσερνε που με έσερνε στο βουνό (τραβάτε με κι ας κλαίω, είμαι η άτιμη), κάπως έπρεπε να με δελεάσει, να μου δώσει ένα παραπάνω κίνητρο, αλλά κυρίως ασφάλεια. Οι γνώσεις μου στα παπούτσια trail περιορίζονται σε χρώματα, σχέδια και μάρκες. Μέχρι εκεί. Δεν είχα φορέσει ποτέ άλλωστε στη ζωή μου.
Το Saucony Excursion TR11, όμως ήταν έρωτας με τη πρώτη ματιά. Θες ότι μου άρεσε το χρώμα του; Θες ότι με το που το δοκίμασα αισθάνθηκα λες και κάποιος το είχε σχεδιάσει ακριβώς στο καλούπι του ποδιού μου; Η σιγουριά που μου έβγαλε εξαρχής στο πάτημά μου, εξανέμισε και τη παραμικρή αναστολή που μπορεί να είχα για το αν έπρεπε να τρέξω στον αγώνα ή όχι.
Και πραγματικά, σε κανένα σημείο της διαδρομής, δεν αισθάνθηκα φόβο ή ανασφάλεια, το ακριβώς αντίθετο. Είχα μια σιγουριά στο πάτημά μου. Τρανή απόδειξη ότι σχεδόν δεν χρησιμοποίησα τα χέρια μου στην δύσκολη ανάβαση της διαδρομής. Τόσο σίγουρη για μένα!
Το τερέν πάντως ήταν… παιχνιδιάρικο, (αγαπημένη λέξη, δανεισμένη από τον λάτρη του βουνού, Νίκο Κωστόπουλο), με απαιτητικό κομμάτι ανάβασης που δυσκόλεψε αρκετούς, μέσα σε αυτούς κι εμένα. Επίσης, πλην της ανάβασης, το βραχώδες έδαφος δυσκόλευε τη προσπάθειά μας, γιατί αν δεν ήσουν προσεκτικός μπορούσες εύκολα να γλιστρήσεις και να χτυπήσεις.
Προσωπικά, το απόλαυσα. Αν δεν είχε και λίγο δυσκολία, τί νόημα θα είχε ο αγώνας; Κάθε φορά, βέβαια, που κοίταγες πίσω, η θέα σε αποζημίωνε. Η στιγμή δε που φτάσαμε στο ιερό των Αγίων Ασωμάτων, νομίζω θα την έχω για πάντα στο μυαλό μου. Η κούραση είχε σχεδόν εξαφανιστεί κι αν δεν έκανε λίγο ψύχρα, θα καθόμουν κι άλλο να απολαύσω τη θέα της Αθήνας που απλωνόταν μπροστά μας.
Η ώρα της κατάβασης είχε φτάσει… Η κατηφόρα απλωνόταν απότομη. Σου επέτρεπε να αναπτύξεις ταχύτητα και να καλύψεις το χαμένο έδαφος. Προσωπικά, σαν εμπειρία, δεν μ’ άρεσε ιδιαίτερα. Η φόρα που μπορεί να αποκτήσεις με τρόμαξε κι η αλήθεια είναι ότι όντας άμαθη, παρακαλούσα απλά να περάσω τη γραμμή του τερματισμού.
Χώρια που κράταγα πίσω κι αυτό τον δύσμοιρο τον Γιώργο. Τον ήθελα παρέα. Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι όλοι με πέρναγαν στη κατηφόρα σαν σταματημένη. Τουλάχιστον αυτός θα έμενε μαζί μου. Έτσι κάνουν οι συναθλητές και φίλοι. Το ίδιο θα έκανα κι εγώ γι΄αυτόν.
Βέβαια, ενδέχεται και να μπορούσα να πάω πιο γρήγορα. Αλλά δεν ήθελα. Προτιμούσα να διασφαλίσω την σωματική μου ακεραιότητα και να αποφύγω μια πτώση που θα μπορούσε να μου προκαλέσει κάποιο τραυματισμό. Δεν έβρισκα κανένα λόγο να το ρισκάρω.
Χεράκι χεράκι κι εν μέσω ενθουσιώδους υποδοχής από τους διοργανωτές, περάσαμε τη γραμμή του τερματισμού.
Ομολογώ ότι μου άρεσε περισσότερο απ’ όσο περίμενα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν η πρώτη μου φορά στο βουνό. Διασκέδασα που δοκίμασα κάτι καινούργιο και πιο απαιτητικό και το έφερα εις πέρας και μάλιστα με επιτυχία. Οπότε αυτό μου άνοιξε την όρεξη…
Έπεται συνέχεια. Να είστε σίγουροι. Ραντεβού (και) στα βουνά!
#werunnfun #rnfchallenge
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
