Γράφει ο Στέφανος Φυγετάκης*
Έπειτα από αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα στην άσφαλτο και εκατοντάδες στο βουνό, μπορώ να πω πλέον, ότι δεν υπάρχουν τόσα κοινά όσο πιστεύαμε παλιότερα.
Αυτός είναι ο λόγος ότι οι περισσότεροι δρομείς του βουνού, είναι διαφορετικοί από αυτούς που τρέχουν στο επίπεδο.
Οι δρομείς του βουνού είναι πιο πολύ τύποι της φύσης και της περιπέτειας, ενώ οι τύποι της ασφάλτου είναι περισσότερο της επίδοσης και του ανταγωνισμού.
Οι αγώνες στο βουνό είναι περισσότερο περιπέτεια και παιχνίδι μένοντας την ουρά στο μονοπάτι, ενώ οι αγώνες στην άσφαλτο μεγάλη ένταση και η προσπάθεια για να κρατηθεί ο μέγιστος ρυθμός.
Φυσικά αυτό δεν είναι απόλυτο, αλλά μια γενική παρατήρηση. Η εξοικείωση με το χώρο που τρέχουμε, παίζει μεγάλο ρόλο για τους περισσότερους από εμάς.
Το βουνό…
Ένα από τα θετικά με το τρέξιμο στο βουνό ή στο χώμα γενικότερα, είναι ότι έχουμε λιγότερους τραυματισμούς, λόγο του ότι το έδαφος είναι πιο μαλακό σε σχέση με την άσφαλτο.
Το τρέξιμο στο βουνό αυξάνει την δύναμη και την αντοχή, λόγο των αλλαγών στις ανηφόρες και κατηφόρες αλλά και στο ασταθές terrain. Επίσης ο διασκελισμός και η συχνότητα του, μεταβάλλονται συνεχώς σε σχέση με το τρέξιμο στην άσφαλτο.
Αυτό επίσης συμβάλει στην έλλειψη τραυματισμού λόγο της διαφορετικότητας στην κίνηση. Φυσικά ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα στο βουνό ,είναι το τρέξιμο μακριά από έννοιες όπως αυτοκίνητα κίνηση και φαναρια. Είναι ήσυχο, λιγότερο αγχώδες και χαλαρωτικό το ανέμελο τρέξιμο στο φυσικό περιβάλλον.
Το κύριο αρνητικό εδώ είναι ότι πρέπει να προσέχεις, το μονοπάτι, ή τον δασικό δρόμο που τρέχεις. Αν δεν το κάνεις, είναι εύκολο να πέσεις και να πάθεις ένα διάστρεμμα ή να χτυπήσεις κάποιο χέρι.
Είναι επίπονο, να συνεχίσεις να περπατάς η να τρέχεις στη συνέχεια και είναι και δυσκολότερη η αποκατασταση.
Το τρέξιμο στο βουνό είναι αρκετά αργότερο σε σχέση με την άσφαλτο, αν και αυτό εξαρτάται από τις κλίσεις και την δυσκολία του κάθε terrain. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να υπολογίσουμε 20 ως 60 δευτερόλεπτα περισσότερο για ένα μέτριο terrain χωρίς μεγάλες υψομετρικές διαφορές.
Το μη επίπεδο terrain μας κάνει να μην έχουμε τόσο σταθερό ρυθμό, οπότε είναι και δυσκολότερο να κρατήσουμε έναν σταθερό ρυθμό, σε σχέση με την άσφαλτο, ή το επίπεδο χώμα.
Η διαφορές στην προπόνηση
Η προπόνηση στο βουνό πρέπει να έχει σχέση με τον χρόνο που τρέχουμε και όχι με τα χιλιόμετρα που καλύπτουμε και αυτό είναι λίγο δύσκολο, στην κατανόηση από τους χιλιομετροφάγους της ασφάλτου. Πολλές φορές στο βουνό τα χιλιόμετρα φαίνονται ατελείωτα και πολλές φορές μας κάνουν να αμφιβάλουμε για την μέτρηση της διαδρομής η την αξιοπιστία του Garmin μας.
Ο δρόμος
Τα αρνητικά του τρεξίματος στην άσφαλτο είναι λίγο πολύ γνωστά.
Σκληρότερη επιφάνεια καταπονεί πολύ τις μυϊκές ομάδες, (παρά την αύξηση της τεχνολογίας στα παπούτσια του δρόμου).Όσο αυξάνουν τα χιλιόμετρα δυσκολεύει και η αποκατάσταση.
Τα σύνδρομα υπερπροπόνησης η τραυματισμών από την επαναλαμβανόμενη κίνηση, είναι πιο συχνά γιατί το πόδι κάνει σχεδόν συνέχεια την ιδία κίνηση κατά την προσγείωση και την ταλάντευση.
Το τρέξιμο στην άσφαλτο και τους υπόλοιπους δρόμους είναι πιο επικίνδυνο όταν έχουμε να προσέχουμε και τα οχήματα.(Πόσες φορές δεν βλέπουμε οδηγούς να χαζεύουν με τα κινητά τους, την ώρα που οδηγούν).Ευτυχώς από την άλλη φτιάχνονται νέοι ποδηλατοδρόμοι και υπάρχουν και τα πάρκα.
Ένα θετικό με το τρέξιμο στο επίπεδο, (ή την άσφαλτο), είναι ότι χρειαζόμαστε πολύ λιγότερο χρόνο για να κάνουμε την προπόνηση μας.
Αν βγούμε για ένα δεκάρι χρειαζόμαστε από 40 λεπτά ως μια ώρα, ενώ αν πάμε στο βουνό για την ιδία απόσταση μαζί με την μεταφορά μας, δύσκολα θα μας φτάσει το δίωρο.
Ακόμα η ταχύτητα που τρέχουμε και φυσικά είναι μεγαλύτερη από τα trail runs είναι πολύ χρήσιμη ακόμα και για το βουνίσιο τρέξιμο και μας δίνει μια πολύ ωραία αίσθηση και ευεξία.
Συμπερασματικά και τα δυο είδη τρεξίματος μας δίνουν πολλά. Είναι ωραίο να τα εναλλάσσουμε και να αποφεύγουμε την μονοτονία στην προπόνηση μας. Τελευταία λόγο της κατάστασης τρέχω αρκετά στο βουνό.
Έχω ανακαλύψει καταπληκτικά μονοπάτια σε ένα βουνό όχι μακριά από το σπίτι μου( Όρος Αιγάλεω) που σίγουρα στην άσφαλτο και στον αστικό ιστό δεν υπάρχουν. Το τρέξιμο στο βουνό είναι μια πολύ καλή ψυχοθεραπεία για όσα συμβαίνουν, την άνοιξη του 2020 που γράφεται το άρθρο αυτό, και υπό τις συνθήκες, προτιμώ τα ατελείωτα χιλιόμετρα στο βουνό από την ταχύτητα και την πίεση της πόλης.
Καλά χιλιόμετρα με υγεία
Διαβάστε επίσης: 12+1 κανόνες συμπεριφοράς για τους δρομείς στις μέρες του Covid-19
* Ο Στέφανος Φυγετάκης είναι Καθηγητής φυσικής αγωγής και προπονητής δρόμων αποστάσεων. Είναι τεχνικός διευθυντής αγώνων δρόμου, πρώην πρωταθλητής στα 3000μ με φυσικά εμπόδια
Rockrun1.com #rockrunners #splitfromtheordinary #mobyrun #socialdistance #metropolitanrun #runforgood #runningismytherapy #justrun
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
