Το RNF Challenge μπαίνει στην πιο ενδιαφέρουσα φάση του και σίγουρα στην πιο απολαυστική. Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά οι διοργανώσεις.
Μέχρι την περασμένη Κυριακή οι συμμετοχές μας περιορίζονταν σε αγώνες δρόμου και βουνού. Απόλυτα φυσικολογικό, δεδομένου ότι τα δύαθλα και τα τρίαθλα απουσιάζουν από το καλεντάρι μέχρι τις αρχές Μαρτίου. Μαζί με την άνοιξη, ήρθε και ο πρώτος αγώνας της χρονιάς. Το Duathlon sprint & Olympic της Transition Sports στο κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά.
Αν και όπως αποδείχθηκε το μόνο που είχαμε κάνει απόλυτα σωστά, ήταν που φοράγαμε το… μαρτάκι μας και δεν καήκαμε από τον ήλιο. Κατά τα άλλα…
Τι εννοώ;
Οι φυσιολογικοί άνθρωποι που συμμετέχουν σε αγώνες, οι αθλητές δηλαδή, συνήθως την προηγούμενη μέρα κάνουν ισορροπημένα πράγματα.
Τρώνε σωστά, κοιμούνται όσο πρέπει, ετοιμάζουν τα πράγματά τους για να μην ξεχάσουν τίποτα και τρέχουν την τελευταία στιγμή.
Τη μέρα του αγώνα παίρνουν ένα κατάλληλο πρωινό, ξεκινούν αρκετά νωρίτερα για να φτάσουν στο μέρος του αγώνα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να τύχει, κάνουν σωστά το ζέσταμά τους και αυτοσυγκεντρώνονται και ρίχνονται στη μάχη.
Είτε συμμετέχουν για να κερδίσουν, είτε το κάνουν για λόγους προπόνησης και προετοιμασίας για τους επόμενους στόχους τους, η διαδικασία είναι πάντα η ίδια.
Εμείς την… είδαμε λίγο διαφορετικά.
Σαν RNF Challenge άλλωστε δεν θα μπορούσαμε παρά να κάνουμε τη διαφορά, έστω και με τον λάθος τρόπο.
Η προηγούμενη μέρα για μένα ξεκίνησε με μασάζ. Κάτι που δεν είναι σωστό, διότι μετά το μασάζ κανονικά πρέπει να ακολουθεί τουλάχιστον μια μέρα χαλάρωσης. Ειδικά το αθλητικό. Αν και έκανα χαλαρωτικό, σίγουρα, δεν ήταν η καλύτερη επιλογή.
Η διατροφή μου δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Πιτόγυρο το μεσημέρι, μετά από πολύ καιρό είναι η αλήθεια. Το βράδυ θέατρο με τη Μαρία (σ.σ. παρεμπιπτόντως ο κωμικός μονόλογος του Γιώργου Γαλίτη “Τα ραδίκια ανάποδα” είναι εκπληκτικός) και μετά συνάντηση για μπύρες και κρασιά με την Αγγελική για να πούμε για οτιδήποτε εκτός από τον αγώνα μας.
Η Αγγελική δε, από το πρωί στους δρόμους και στο κανάλι για δουλειά, φαγητό στα γρήγορα, χαλαρή μεν γιατί δεν υπήρχε προπόνηση και ταυτόχρονα χωρίς άγχος για την επόμενη μέρα.
Νομίζαμε ότι τα είχαμε ρυθμίσει τα πάντα, αλλά αποδείχθηκε στην πράξη ότι δεν είχαμε κάνει τίποτα σωστά
Απαριθμώ:
1) Δεν είχαμε τα ρούχα που έπρεπε
2) Δεν είχαμε ελέγξει τα ποδήλατά μας
3) Είχαμε ελλιπή εξοπλισμό
4) Δεν κοιμηθήκαμε αρκετά (περίπου 4 ώρες)
5) Δεν φάγαμε κατάλληλο πρωινό
6) Φτάσαμε νωρίς, αλλά όχι on time
7) Είχαμε εκνευρισμό
8) Δεν βάλαμε στόχο
9) Δεν κάναμε ζέσταμα
10) Και φυσικά στο τέλος, φύγαμε σχεδόν τρέχοντας χωρίς διατάσεις
Τα 10 παραπάνω σοβαρότερα ή ελαφρύτερα εγκλήματα, αν κυκλοφορούσε Sports Police στον Σχοινιά, θα μας έστελναν φυλακή. Ευτυχώς για μας όχι μόνο δεν υπάρχει τέτοια υπηρεσία, αλλά καταφέραμε όχι μόνο να τερματίσουμε, αλλά να πετύχουμε προσωπικούς στόχους, παρά το γεγονός ότι είπαμε πως δεν θα ζοριστούμε. Το επιβεβαίωσε το Garmin Fenix plus που ρυθμίστηκε για το Duathlon πανέυκολα 1,5 λεπτό πριν την εκκίνηση και χωρίς… πρόβα.
Διότι αυτό που θέλαμε ήταν να πάρουμε το… βάπτισμα του πυρός, στην εκκίνηση, στη ζώνη αλλαγής και γενικότερα να μπαίνουμε σταδιακά στο κλίμα.
Οι χρόνοι μας δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Το σημαντικό είναι ότι καταφέραμε να πειθαρχήσουμε όταν περάσαμε τη γραμμή της εκκίνησης, να τερματίσουμε σωστά, να μην προβληματίσουμε κανέναν elite αθλητή με την συμπεριφορά μας μέσα στον αγώνα και να μην κάνουμε λάθη τακτικής.
Σίγουρα θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει καλύτερους χρόνους και να έχουμε ακόμα και βάθρο! Η Αγγελική στην ηλικιακή της κατηγορία (την… όσο φαίνεται) βγήκε 4η χωρίς να πατήσει το πόδι στο γκάζι. Και αν η γκρίνια ήταν λιγότερη, τότε δεν το έχανε με τίποτα. Μάθημα και αυτό…
Τι ήταν, όμως, αυτό που μας οδήγησε στο να διαχειριστούμε σωστά έναν αγώνα με δύσκολες συνθήκες (κόντρα αέρας στη μισή διαδρομή σε τρέξιμο και ποδήλατο).
Προσωπική μου εκτίμηση είναι η προετοιμασία. Το έχω γράψει ξανά, ότι η αξία της προετοιμασίας με προπονητή, στην προκειμένη τον Νίκο Σπυριδαντωνάκη και την NS COACHING, είναι ανεκτίμητη.
Ο προπονητής, είχε φροντίσει να μας προετοιμάσει αυτούς τους δύο μήνες σωστά. Το τρέξιμο-ποδήλατο-τρέξιμο, δεν ήταν κάτι νέο για εμάς. Υπήρχε με διάφορους τρόπους μέσα στις προπονήσεις. Με διαφορετικές εντάσεις και χρόνους κάθε φορά, με συγκεκριμένες οδηγίες.
Επομένως, μπορεί να είχαμε αρκετές ελλείψεις, να κάναμε αρκετά λάθη, είχαμε ωστόσο ένα βασικό ατού. Την σωστή προετοιμασία. Τη δουλειά των δύο προηγούμενων μηνών, που βγήκε μέσα και κυρίως μετά τον αγώνα.
Γιατί αυτό είναι το σημαντικό.
Το μετά και η επόμενη μέρα. Μια επόμενη μέρα που είχε πάλι προπόνηση, δουλειά, υποχρεώσεις και που όλα πήγαν καλά.
Και αυτό για μέρα δείχνει το… transition. Από επαγγελματίες δημοσιογράφοι, μεταμορφωνόμαστε σε ερασιτέχνες αθλητές και όταν τελειώνει ο αγώνας ή η προπόνηση γινόμαστε πάλι επαγγελματίες δημοσιογράφοι.
Αυτή η μετάβαση από τη μία ιδιότητα στην άλλη είναι όλη η μαγεία. Όπως όταν φορούν τις στολές τους οι σούπερ ήρωες…
Διαβάστε ακόμα: «Μα τι στο καλό βρίσκουν όλοι στο βουνό»;
ΥΓ: Ευχαριστούμε πολύ το foto-trexoume.gr για το υπέροχο φωτογραφικό υλικό.
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
