Το «lazygirlrunning» είναι το προσωπικό μπλογκ της Λόρα Φάουντεϊν, που είναι προπονήτρια, μαραθωνοδρόμος και συγγραφέας. Σε αυτό μοιράζεται τις σκέψεις της γύρω από την καθημερινότητά της ως δρομέας.
Σε ένα πρόσφατο κείμενό της μίλησε για το κατά πόσο έχουν αλλάξει οι συνήθειες ενός δρομέα λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης σε σχέση με το παρελθόν: κάποτε ένας δρομέας μπορεί να έτρεχε χωρίς να έχει μαζί του καν το κινητό σου, σήμερα ένα κινητό και οι εφαρμογές του είναι μάλλον αναπόσπαστο στοιχείο μιας προπόνησης.
Να το σχετικό κείμενο της Λόρα Φάουντεϊν:
Άρχισα να τρέχω το 2008, πολύ πριν τα τηλέφωνα γίνουν smartphones. Ξεκίνησα πάνω σε έναν διάδρομο σε ένα υπόγειο γυμναστήριο, κοιτάζοντας τους αριθμούς στο ταμπλό. Ήταν βαρετό, αλλά ήμουν πολύ νευρική για να τρέξω έξω και δεν είχα κανέναν τρόπο να μετρήσω πόσο μακριά ή γρήγορα έτρεχα εκτός από αυτόν τον διάδρομο.
Μόλις έφτασα στα 20 λεπτά τρεξίματος, ήρθε η ώρα να γίνω γενναία και να αφήσω τα όρια του γυμναστηρίου για να τρέξω έξω. Μερικές φορές σκέφτομαι το πως έτρεχα τότε καθώς ετοιμάζομαι να βγω έξω τώρα, με το iPhone 12 στο χέρι και ένα πλήθος εφαρμογών στη διάθεσή μου και πόσο διαφορετικό είναι είναι πλέον. Δεν νομίζω ότι πήρα καν το τηλέφωνό μου μαζί μου σε εκείνο το πρώτο τρέξιμο μου έξω. Μου φαινόταν πως δεν υπάρχει κάποιο όφελος από αυτό.
Τα τελευταία δύο χρόνια εξερεύνησα νέες διαδρομές στην περιοχή μου, προσπαθώντας να βρω πιο ήσυχους, φαρδύτερους δρόμους για να τρέξω. Δεν χρειάζεται να σχεδιάζω τη διαδρομή μου από πριν γιατί ξέρω ότι δεν θα χαθώ, έχω το Google Maps για να με κατευθύνει.
Τον τελευταίο χρόνο αντιμετώπισα και τραυματισμούς. Την πρώτη φορά που προσπάθησα να τρέξω μια μακρινή απόσταση μετά τον τραυματισμό μου ήμουν αγχωμένη για το τι θα συμβεί, αλλά το έκανα ούτως ή άλλως. Μπορούσα, άλλωστε, να στραφώ στο τηλέφωνό μου και να καλέσω ένα Uber αν χρειαζόταν.
Τα βράδια που βγαίνω έξω αφού έχει πέσει το σκοτάδι, ανοίγω το WhatsApp και μοιράζομαι την τοποθεσία μου με τον σύντροφό μου. Σιχαίνομαι που νιώθω την ανάγκη να το κάνω αυτό μερικές φορές, αλλά το κάνω και ξέρω ότι ο συντροφός μου παρακολουθεί αυτή τη μικρή μπλε κουκκίδα που κινείται στον χάρτη.
Είναι απαραίτητη η τεχνολογία για να τρέξεις αποτελεσματικά;
Υπάρχουν και πολλά άλλα χαρούμενα πράγματα για τα οποία χρησιμοποιώ το iPhone 12 μου. Πέρυσι, καθώς έτρεχα έναν ημιμαραθώνιο, χρησιμοποίησα το Strava Beacon για να επιτρέψω στους φίλους μου να με ακολουθήσουν και τα ενθαρρυντικά μηνύματά τους που εμφανίστηκαν μέσω WhatsApp κατά τη διάρκεια της διαδρομής με βοήθησαν να συνεχίσω.
Σταματάω στη μέση του τρεξίματος για να βγάλω μια φωτογραφία διάφορα πράγματα που βλέπω: μια ωραία θέα ή μια αστεία πινακίδα. Και, φυσικά, ποιο τρέξιμο θα ήταν ολοκληρωμένο χωρίς μια selfie μετά το τρέξιμο που δημοσιεύεται στο Instagram;
Διαβάστε επίσης: Τρέξιμο και μουσική: Καλή ή κακή συνήθεια;
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News