Συνέντευξη στον Γιώργο Παπαδημητρόπουλο
Είναι ιδιαίτερος άνθρωπος. Όχι παράξενος, ούτε περίεργος. Όχι, όμως, και συνηθισμένος. Ιδεολόγος, χαμογελαστός, χιουμορίστας, συναισθηματικός και… φόλα ΑΕΚτζής. Κάποιοι τον λένε… τρελό. Με το χέρι στην καρδιά το επιβεβαιώνουμε. Ο Γιώργος Ζαχαριάδης είναι τρελός με το τρέξιμο και με την ΑΕΚ και φυσικά δεν το κρύβει. Ο υπερμαραθωνοδρόμος κατά κόσμον ΤΕΜΟΝΑΕΚ μίλησε στο Runnfun.gr για τα ατελείωτα χιλιόμετρα που έχει διανύσει με τα πόδια και την ψυχή του.
Αστυνομικός στο επάγγελμα η πρώτη του επαφή με το τρέξιμο ήταν όταν έδινε τα αθλήματα για να μπει στη σχολή. Από εκείνη την ημέρα και μετά συνέχισε να τρέχει όποτε έβρισκε ευκαιρία, μέχρι που πριν από 7-8 χρόνια ξεκίνησε τις μεγάλες αποστάσεις. Και όταν λέμε μεγάλες, δεν μιλάμε για Μαραθώνιους…
Με νερό, ψωμί και ελιά για φαγητό, με φρούτα και μέλι όταν χρειάζεται γλυκό, ο Γιώργος Ζαχαριάδης το 2010 έτρεξε τον πρώτο του Μαραθώνιο στην Αθήνα και από τότε δεν έχει σταματήσει να τρέχει. Από τον Ευχίδειο άθλο, στο ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ, στον Δρόμο Αθανάτων και στον Αυθεντικό Φειδιπίδειο δρόμο, όπου τερμάτισε μετά από 500 χλμ. 1ος Έλληνας και 2ος στη γενική στον 1ο αγώνα που έγινε, μέχρι την διαδρομή εκτός αγώνα που ξεκίνησε από την Παναγία Σουμελά Καστανιάς Βέροιας και σε 27 μέρες τρέχοντας 1924 χλμ, έφτασε στην Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά στην Ματσούκα-Τραπεζούντας του Πόντου!
ΤΕΜΟΝΑΕΚ=Η δική μου ΑΕΚ
(από το άρθρο: Το – Την, κτητική αντωνυμία α΄ προσώπου για έναν κτήτορα: ἐμός, -ή, -όν = ο δικός μου, η δική μου, το δικό μου και ΑΕΚ , κατά συνέπεια, Όταν μια λέξη τελειώνει σε φωνήεν και η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν, η πρώτη λέξη χάνει το τελικό της φωνήεν και στη θέση του μπαίνει απόστροφος: Τ΄ Εμόν + ΑΕΚ = ΤΕΜΟΝΑΕΚ), δηλαδή υπάρχει Ένωση τριών λέξεων. Αυτή είναι η ΑΕΚ, Ένωση!!! Αγάπη Έρωτας Καψούρα, Άρδασσα Εορδαίας Κοζάνης, Αθλητική Ενωση Κωνσταντινουπόλεως!
Ο ίδιος θεωρεί το τρέξιμο παρέα, ψυχοθεραπεία, αγάπη. Περνάει ατελείωτες ώρες στους δρόμους, θαυμάζει την Ελλάδα και τις ομορφιές της και σε αντίθεση με άλλους υπερμαραθωνοδρόμους δεν τον ενδιαφέρει τη θέση που θα τερματίσει, αρκεί να φτάσει στο τέλος. Αυτός είναι και ο λόγος που συμμετέχει, θεού θέλοντος και υπηρεσίας επιτρέποντος, σε όσους περισσότερους αγώνες μπορεί κάθε χρόνο.
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάσετε πως αντιμετωπίζει το τρέξιμο ο Γιώργος Ζαχαριάδης. Τι γνώμη έχει για τα τζελάκια, τα ρούχα, τα ισοτονικά, τις προπονήσεις, τους αγώνες που διοργανώνονται. Μια συνέντευξη για παλιούς και νέους δρομείς, μια διαφορετική προσέγγιση για την τέχνη του τρεξίματος.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχεις ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Η σκέψη και μόνο «επάγγελμα αθλητής» με αποξενώνει. Υπάρχουν βέβαια αθλήματα τα οποία έχουν σχέση με τον επαγγελματικό αθλητισμό αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Ε: Πότε ξεκίνησες να τρέχεις;
Α: Η ενασχόλησή μου με το τρέξιμο ξεκίνησε σχεδόν από τότε που θα έπρεπε να δώσω κάποια αθλήματα για την είσοδό μου στην σχολή της Αστυνομίας, τότε μετά το λύκειο. Από τότε, έτρεχα λίγα χλμ. για «συντήρηση».
Ε: Πόσα χρόνια συνολικά ασχολείσαι με το τρέξιμο σε επίπεδο αγώνων;
Α: Στο επίπεδο που έχω φτάσει σήμερα, ασχολούμαι τα τελευταία 7-8 χρόνια. Από τότε που συστάθηκε στην πόλη μου την Πτολεμαϊδα, ο Σύλλογος δρομέων οδοιπόρων Εορδαίας, (Σ.Δ.Ο.Ε) και με την συμμετοχή μας σε διάφορους αγώνες πανελλαδικά, σιγά σιγά ήρθε αυτό το αποτέλεσμα.
Δεν έχω προπονητή, ούτε ακολουθώ κανένα ιδιαίτερο πρόγραμμα, ακολουθώ τους χτύπους της καρδιάς μου, διαβάζω το σώμα μου, αν δεν θέλει να τρέξει, το πιέζω με λίγα χλμ., τεμπέλικα τα λέω εγώ, έτσι για τιμωρία, αλλά με το που βγαίνω στους δρόμους ή στο βουνό, έρχεται η διάθεση. Αυτό είναι το τρέξιμο
Ε: Οι μεγάλες αποστάσεις πότε μπήκαν στη ζωή σου;
Α: Οι μεγάλες αποστάσεις μπήκαν στην ζωή μου, όταν κατάλαβα ότι δεν χορταίνω την διαδρομή και ήθελα να τρέξω κι άλλο. Διάβαζα και άκουγα πολλά για δρομείς και αγώνες τέτοιας φύσης και πάντα ήθελα να ζήσω κι εγώ τέτοιες στιγμές, που βίωναν οι δρομείς αυτού του είδους. Έτσι λοιπόν, μετά την συμμετοχή μου στον 28ο Μαραθώνιο της Αθήνας το 2010 και αφού έζησα μοναδικές στιγμές, σε όλη την διαδρομή από τον Μαραθώνα και τερματίζοντας στο Καλλιμάρμαρο, άρχισα να σκέφτομαι λίγο παραπέρα …. γιατί δεν ήθελα να τελειώσει αυτό το υπέροχο ταξίδι συναισθημάτων. Έτσι σκέφτηκα, ότι οι μεγάλες αποστάσεις είναι ένα ταξίδι συναισθημάτων και ξεκίνησα να το ζω, λαμβάνοντας μέρος στον 1ο αγώνα μεγάλης απόστασης, τον Ευχίδειο άθλο, 107,5 χλμ., τρέχοντας μία δύσκολη διαδρομή από τους Δελφούς στις Πλαταιές κι εκείνην την χρονιά, το 2011, είχα τερματίσει στην 1η εξάδα. Το 2012 συμμετείχα στον 8ο πανελλήνιο αγώνα 100 χλμ., ο οποίος μου έδωσε την πρόκριση για να συμμετάσχω στον άλλο αγώνα ιστορικής διαδρομής, τον γνωστό ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ 246 χλμ. από Αθήνα στην Σπάρτη. Έτσι λοιπόν το 2012, στον 30ο αγώνα, έζησα την εμπειρία του ΣΠΑΡΤΑΘΛΗΤΗ.
Ε: Η προπονήσεις είναι ιδιαίτερα απαιτητικές, πως τα καταφέρνεις και τι πρόγραμμα ακολουθείς;
Α: Η αλήθεια είναι ότι οι προπονήσεις είναι ιδιαίτερα απαιτητικές από πολλές απόψεις. Για να πω ότι είμαι έτοιμος και μπορώ να τρέξω σε έναν αγώνα από 100 χλμ και πάνω, σύμφωνα με τους δικούς μου ρυθμούς και δυνατότητες, πρέπει να έχει προηγηθεί μία προπόνηση, διανύοντας τουλάχιστον 20-25 μέρες πριν μία μεγάλη διαδρομή ανάλογης δυσκολίας του αγώνα. Μετά μειώνονται τα χλμ. και γίνονται πιο εύκολα και πιο λίγα, έτσι ώστε να κρατά «ξύπνιο» το σώμα μου. Δεν έχω προπονητή, ούτε ακολουθώ κανένα ιδιαίτερο πρόγραμμα, ακολουθώ τους χτύπους της καρδιάς μου, διαβάζω το σώμα μου, αν δεν θέλει να τρέξει, το πιέζω με λίγα χλμ, τεμπέλικα τα λέω εγώ, έτσι για τιμωρία, αλλά με το που βγαίνω στους δρόμους ή στο βουνό, έρχεται η διάθεση. Αυτό είναι το τρέξιμο. Το πώς καταφέρνω από την άποψη να βρίσκω χρόνο αυτό είναι μία πονεμένη ιστορία. Λόγω της ιδιαιτερότητας της εργασίας μου, δεν έχω σταθερό ωράριο, οπότε προσαρμόζω τις προπονήσεις μου σύμφωνα με τον ελεύθερο χρόνο μου. Βεβαίως υπάρχουν και οι οικογενειακές υποχρεώσεις, οι οποίες είναι πάρα πολλές, πρέπει να ασχοληθώ με πολλά άλλα θέματα και άτομα. Τα βολεύω όμως και χαίρομαι γι αυτό.
Ε: Ποιες είναι οι προπονητικές διαδρομές σου;
Α: Προσπαθώ κάθε Σάββατο ή Κυριακή, αν δεν πάω σε αγώνα ή δεν δουλεύω, να τρέχω τουλάχιστον μία διαδρομή 40 με 50 χλμ, γύρω στην περιοχή μου, να κάνω την περιπολία μου, μαθαίνω και βλέπω πολλά. Η αγαπημένη μου διαδρομή είναι αυτή προς την Καστοριά, δηλαδή μία απόσταση 55 χλμ από την Πτολεμαϊδα και μέσω Κλεισούρας (περιοχή Νταούλι) πάω στην Καστοριά μέχρι την λίμνη, πίνω τον καφέ μου, τρώω το ψωμί μου βλέπω τους κύκνους και τις πάπιες και επιστέφω.Αυτό γίνεται 2 φορές το μήνα περίπου αλλά όταν το επιτρέπουν ο συνθήκες, δεν το προγραμματίζω. Προσπαθώ να βρίσκω διαδρομές που έχουν νερό κθ΄ οδόν, οπότε ξέρω ανά πάσα στιγμή τι θα αντιμετωπίσω. Με τα σκυλιά δεν έχω πρόβλημα, είμαι φίλος, δεν ξέρω γιατί αλλά δεν με κυνηγάνε ποτέ, μπορεί λίγο να γαβγίζουν αλλά ως εκεί. Εκείνο που με στεναχωρεί στους δρόμους είναι τα σκουπίδια που πετάνε από τα παράθυρα των αυτοκινήτων, μπουκάλια νερού, ποτήρια καφέ, σακουλάκια από πατατάκια, γαριδάκια κλπ.
Ε: Τι τρως; Υπάρχει κάποιο πρόγραμμα που ακολουθείς πριν από τους αγώνες;
Α: Αυτή είναι μία ερώτηση που την κάνουν όλοι. Όχι γιατί ενδιαφέρονται να μάθουν τόσο το τι τρώω, όσο γιατί μαθαίνοντας και ακούγοντας ότι τρέχω τόσα πολλά χλμ. και βλέποντας το σώμα μου, αναρωτιούνται πως και γιατί; Η απάντησή μου είναι ότι: Δεν τρέχω για να γίνω φέτες, τις τρώω τις φέτες!!! Μάλιστα στον αγώνα πολλών χλμ., τρώω συχνά και πίνω άφθονο νερό, ακόμη κι αν δεν θέλει το σώμα μου, λίγες γουλιές νερό θα τις πιω. Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τζελάκια και διάφορα άλλα προσφερόμενα είδη, δεν το συνήθισα το σώμα μου σε τέτοιες τροφές. Κι όπως λέω σε όλους κι ας μην με πιστεύουν, ψωμί κι ελιά, γνήσια και ελληνικά!!!
Ε: Τι συμβουλεύεις τους νεαρότερους δρομείς και αυτούς που θέλουν να ξεκινήσουν να τρέχουν
Α: Τι άλλο; Να ξεκινήσουν να τρέχουν κι αν δεν θέλουν να τρέχουν ας ασχοληθούν με ένα άθλημα που τους αρέσει και τους ταιριάζει, αρκεί να δραστηριοποιηθούν κάπου. Δεν είναι απαραίτητο επειδή ο (α) τρέχει, πρέπει να τρέχει και ο (β), ο καθένας ας κάνει ότι του αρέσει. Όμως, σχεδόν μέσα σε όλα τα αθλήματα υπάρχει και λίγο τρέξιμο κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο αθλητισμός είναι υγεία. Να μην κοιτούν επιδόσεις και να ξεκινήσουν.
Το τρέξιμο είναι μια διέξοδος από το άγχος. Δεν χρειάζεται πολλά, ένα σορτσάκι, παπούτσια και βγες έξω. Είναι πηγή χαράς και ευεξίας. Σε αναπτερώνει και σε μεταμορφώνει σε άλλον άνθρωπο. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για κάτι μέχρι να το κατακτήσεις
Ε: Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που έχεις αντιμετωπίσει στην μέχρι τώρα;
Α: Η δυσκολία που αντιμετωπίζω είναι κυρίως με την δουλειά μου. Μετά είναι η μετάβασή μου στην περιοχή που γίνεται ο αγώνας. Συνήθως πηγαίνω μόνος μου στους μεγάλους αγώνες κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα το οποίο δημιουργεί πρόβλημα τόσο στην επικοινωνία με τους φίλους αλλά και οικονομικά προβλήματα, διότι όλα τα αντιμετωπίζω μόνος και δεν είναι λίγα τα έξοδα για έναν επαρχιώτη που χρειάζεται να πάει στην Αθήνα ή όπου αλλού είναι ο αγώνας.
Ε: Είχες ποτέ μεγάλο τραυματισμό; Αν ναι, τι έχεις να συμβουλέψεις όσους περνάνε μια τέτοια κατάσταση;
Α: Ευτυχώς μέχρι τώρα δεν είχα κανέναν τραυματισμό. Μπορεί να πέφτω και να χτυπάω λίγο στο πόδι και στο χέρι ή σε άλλο σημείο του σώματος, αλλά ο πόνος και το τραύμα είναι προσωρινά, μόνο για εκείνην την στιγμή, όσο να σου χαλάσει τον αγώνα και την ψυχολογία. Μετά όλα μια χαρά. Φέτος ένιωσα λίγο άσχημα στον αγώνα βουνού Olympus Marathon, 13 χλμ. πριν τον τερματισμό, έπεσα από ένα σκαλοπάτι και χτύπησα το πόδι μου, με αποτέλεσμα να φτάσω στον τερματισμό κουτσαίνοντας και καθυστερημένα μερικά λεπτά. Μετά όμως όλα μια χαρά. Συνιστώ σε όλους όχι υπερβολές. Να κάνουν ότι είναι επιτρεπτό και ανεκτό στο σώμα τους να εφαρμόζουν τις οδηγίες του προπονητή τους κατά γράμμα.
Εκτός όμως από τους γνωστούς τραυματισμούς τους σώματος, υπάρχουν και οι τραυματισμοί της ψυχής. Υπάρχουν στιγμές από τις οποίες πληγώνεσαι περισσότερο με τις συμπεριφορές ανθρώπων μέσα και έξω από τον αγώνα παρά από το πέσιμο και το χτύπημα. Τα χτυπήματα αυτά είναι πιο ύπουλα και πολύ πιο οδυνηρά και δεν γιατρεύονται εύκολα, ούτε με το πέρασμα του χρόνου. Υπάρχουν ορισμένοι δρομείς, οι οποίοι χαλάνε όλη την ομορφιά του αγώνα ή του χώρου γενικότερα. Όπως συμβαίνει και σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Πίστευα και επιθυμώ ότι σ΄ αυτόν τον χώρο θα βρω ανθρώπους με μία διαφορετική νοοτροπία, κουλτούρα. Όμως μερικές φορές συναντώ «δύσκολους» και περίεργους, άρρωστους ψυχικά, οι οποίοι πιστεύω να γιατρευτούν διανύοντας μερικά χλμ. ακόμη. Γιατί ο αθλητισμός είναι υγεία, το τρέξιμο καθαρίζει το μυαλό κι όταν καθαρίσει, όλα θα είναι μια χαρά.
Ε: Πόσα χιλιόμετρα συνολικά υπολογίζεις ότι έχεις τρέξει μέχρι σήμερα στη ζωή σου;
Α: Εδώ δεν έχω απάντηση. Να σου πω σε πόσους αγώνες έχω τρέξει αφού τους μετρήσω. Όμως σε χλμ. συνολικά μαζί με τις προπονήσεις, ίσως να έφτανα και στο φεγγάρι…
Ε: Πως διαλέγεις τα παπούτσια σου;
Α: Αυτό είναι ένα θέμα, στο οποίο δεν δίνω και πολύ σημασία. Το μόνο που προσέχω είναι να έχει στοιχεία κατά των κραδασμών και να είναι μαλακά. Κατά τα άλλα δεν με ενδιαφέρει τι μάρκα θα είναι. Άλλωστε τον τελευταίο καιρό, υπάρχει ένας καλός φίλος, ο Κώστας, ο οποίος με προμηθεύει με παπούτσια και παίρνω ότι μου δίνει αυτός, αρκεί να τρέχουν…
Ε: Πόσους υπερμαραθώνιους κάνεις το χρόνο;
Α: Τρέχω σε αρκετούς αγώνες, σχεδόν σε όλους που υπάρχουν στην Ελλάδα. Κι αυτό γιατί η Ελλάδα είναι πανέμορφη και θέλω να ζω κάθε γωνιά της από κοντά. Να γεύομαι το άρωμα της θάλασσας, την ελιά, το θυμάρι, την ρίγανη, το σταφύλι, να βλέπω τα προβατάκια και να ακούω τα κουδούνια τους, να βλέπω τα ποτάμια να τρέχουν κι αυτά και ακούω τον ήχο τους. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι οι αγώνες είναι σχεδόν κοντά ο ένας με τον άλλον και αυτό είναι αρνητικό στοιχείο τόσο για τις επιδόσεις του δρομέα που θέλει να πάει σε όλους όσο και για τη επιλογή, οπότε έρχεται σε δύσκολη θέση ή διαλέγει κάθε χρόνο κι από μερικούς. Δεν θέλω να φανεί εγωιστικό, αλλά λέω ότι, αφού είμαι δρομέας μεγάλων αποστάσεων, πρέπει να πάω σε όλους, αρκεί να υπάρχει χρόνος και χρήμα.
Ε: Συμμετέχεις και σε αγώνες βουνού;
Α: Η συμμετοχή μου σε αγώνες βουνού είναι μικρότερη, όμως με συναρπάζει το βουνό. Στο βουνό περνάω καλύτερα, ξεχνιέμαι και μάλιστα με βοηθάει και περισσότερο σε πολλά θέματα. Το έχω στις προπονήσεις μου και πηγαίνω σε αγώνες λίγων χλμ., μέχρι 40-50 χλμ..
Το τρέξιμο είναι αντίδοτο στην κρίση, αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Καλό είναι πριν ξεκινήσει κανείς να πάει σε καρδιολόγο κι ας κοστίζει. Κοστίζει, όμως, λιγότερο από μία συμμετοχή σε αγώνα και μπορεί να σου σώσει τη ζωή
Ε: Πως κρίνεις την εξέλιξη των αγώνων; Έχουν βελτιωθεί οι συνθήκες τα τελευταία χρόνια επειδή μεγάλωσε το ενδιαφέρον;
Α: Η εξέλιξη των αγώνων έδωσε λίγη ανάσα στην οικονομική κρίση της χώρας μας, δημιουργήθηκαν νέα επαγγέλματα, νέα είδη «τροφών» και άλλαξε λίγο η νοοτροπία μας απέναντι στη άθληση. Ξοδεύουμε χρήμα για ανούσια πράγματα, χάπια και τροφές που σε «τρέχουν» γρήγορα κλπ. Επίσης, δεν σε βλέπουν με «διαφορετικό μάτι» όταν τρέχεις σε κάποιον δρόμο, εκείνο που κοιτάζουν τώρα είναι αν είσαι ξυρισμένος σε όλο το σώμα, αν φοράς παντελονάκι ή κολάν, αν έχει κοιλά ή είσαι γραμμωμένος ή τι μάρκα είναι τα παπούτσια σου και το μπλουζάκι σου τι γράφει.
Αν σκεφτεί κανείς ότι το 2005 στον Μαραθώνιο της Αθήνας έτρεχαν μόνο 800 ‘Έλληνες και φέτος θα ξεπεράσουν τους 9.000 !!! Πριν μερικά χρόνια διεξάγονταν κάθε χρόνο λιγότεροι αγώνες από ερασιτέχνες δρομείς σε όλη την Ελλάδα, ενώ πλέον μαζί με τις ορεινές διαδρομές ξεπερνούν τους 300 αγώνες.
Πλέον η αναβάθμιση των αγώνων με το σύστημα μέτρηση της απόστασης, η προσφορά των δώρων, αναμνηστικών, ισοτονικών ποτών κλπ στους δρομείς, αύξησε και το κόστος των αγώνων και πλέον ο δρομέας πληρώνει ένα χρηματικό ποσό για την συμμετοχή του, από (5 έως 350 ευρώ). Φτάσαμε σε ένα σημείο πλέον που γίνεται υπερβολή. Μια αθλητική διοργάνωση είναι ιδιαίτερα προσοδοφόρος, κινείται το χρήμα, βενζίνη, ξενοδοχεία, εστιατόρια, εμπορικά καταστήματα, άντε και αρχαιολογικοί χώροι. Οι δρομείς έχουν γίνει πλέον οι πελάτες του αύριο.
Κάθε Σαββατοκύριακο και 4-5 αγώνες δρόμου κι άλλοι τόσοι βουνού, δεν ξέρεις που να πας. Η παρέα λέει, πάμε για καφέ στην Πτολεμαϊδα ή στην Καβάλα, στην Καστοριά ή στα Γιάννενα και παίρνουμε κι ένα αναμνηστικό μετάλλιο. Από την άλλη πλευρά παραμελούμε τον εκκλησιασμό της Κυριακής, κάποτε κάποιοι έλεγαν ότι «δεν μας επιτρέπουν» να είμαστε Χριστιανοί, τώρα που όλα είναι ελεύθερα, τα παρατήσαμε μόνοι μας. Είναι επιλογή του καθενός!!! Όπως και να έχει, το τρέξιμο κρατάει τον άνθρωπο πάντα ακμαίο και υγιή. Το τρέξιμο είναι μια διέξοδος από το άγχος. Δεν χρειάζεται πολλά, ένα σορτσάκι, παπούτσια και βγες έξω. Είναι πηγή χαράς και ευεξίας. Σε αναπτερώνει και σε μεταμορφώνει σε άλλον άνθρωπο. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για κάτι μέχρι να το κατακτήσεις.
Ε: Είναι το τρέξιμο και ψυχοθεραπεία;
Α: Εννοείται ότι είναι η καλύτερη. Παρατηρώ ότι οι περισσότεροι που αρχίζουν το τρέξιμο είναι ηλικίας άνω των 30 ετών. Ίσως είναι η ηλικία που αρχίζουν τα προβλήματα και ειδικά τώρα με την κρίση, έχει τρελαθεί κόσμος. Είναι αντίδοτο στην κρίση, αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Καλό είναι πριν ξεκινήσει κανείς να πάει σε καρδιολόγο κι ας κοστίζει. Κοστίζει, όμως, λιγότερο από μία συμμετοχή σε αγώνα και μπορεί να σου σώσει τη ζωή.
Ε: Είχες ή έχεις κάποιον που να σε στηρίζει οικονομικά, κάποιον χορηγό;
Α: Εννοείται πως όχι. Ο μοναδικός άνθρωπος που με βοήθησε μέχρι τώρα και συνεχίζει να με βοηθάει με τον τρόπο του, είναι ο κ. Κώστας Γεωργιάδης από την Ελασσόνα, ιδιοκτήτης καταστήματος αθλητικών ειδών (Georgiadis-store.gr) και τώρα τελευταία το κατάστημα αθλητικών ειδών «Paralagi» στη Φλώρινα, ο καθένας με τον τρόπο του και τους ευχαριστώ θερμά.
Ε: Από την εργασία σου έχεις κάποια βοήθεια ή στήριξη;
Α: Εδώ δεν θέλω να πω κάτι γιατί πονάει. Μόνο η ΄Ενωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Ν. Κοζάνης κάποια στιγμή με τίμησε για τις δραστηριότητές μου. Πρέπει να αναφέρω όμως ότι έχω καλή επικοινωνία με τα νέα παιδιά του χώρου αυτού, τα οποία ασκώντας διοίκηση αντιλαμβάνονται κάποια προβλήματα και προσπαθούν να βοηθήσουν ως προς την εξυπηρέτηση αδειών κλπ. και τους ευχαριστώ θερμά.
Ε: Ποια είναι η μεγαλύτερη και ποια είναι η πιο όμορφη διαδρομή που έχεις κάνει;
Α: Η μεγαλύτερη και πιο όμορφη διαδρομή που έχω τρέξει, εκτός αγώνα, είναι “Ση Παναϊας την Στράταν». Μία διαδρομή 1924 χλμ. Ξεκίνησα από την Ελλάδα και έφτασα στην Τουρκία. Ξεκίνησα την 6/7/2015 από την Παναγία Σουμελά Καστανιάς Βέροιας και σε 27 μέρες, την 01/08/2015, τρέχοντας 1924 χλμ, έφτασα στην Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά στην Ματσούκα-Τραπεζούντας του Πόντου, στην σημερινή Τουρκία. Μία διαδρομή αφιερωμένη στους προγόνους μου, στα άταφα κόκαλα που έμειναν στους δρόμους, ένα ευλαβικό μνημόσυνο για να ησυχάσουν οι ψυχές, μία συγνώμη για την μεγάλη συμφορά.
Στο αγωνιστικό μέρος, όλες οι διαδρομές στην Ελλάδα είναι πανέμορφες, στις μεγάλες διαδρομές τα πρωτεία έχουν Το ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ και Ο Δόλιχος δρόμος, αγώνες όμορφοι και δύσκολοι!!!
Η πιο μεγάλη διαδρομή που έτρεξα σε αγώνα είναι «ο 1ος Αυθεντικός Φειδιπίδειος δρόμος 500 χλμ», που πραγματοποιήθηκε το 2015, με εκκίνηση την Αρχαία Αγορά της Αθήνας έως το άγαλμα του Λεωνίδα στην Σπάρτη και επιστροφή στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας. Στον αγώνα αυτόν είχα την ατυχία να τρέχω ολομόναχος ένα μεγάλο τμήμα της διαδρομής, μέσα στην βροχή και στο σκοτάδι αλλά συνάμα είχα και την τύχη να τερματίσω σε 83 ώρες και 55 λεπτά, ως 2ος στη γενική κατάταξη και 1ος Έλληνας. Στον αγώνα αυτό έζησα και έμαθα πάρα πολλά, τόσο σε αγωνιστικά θέματα όσο και σε θέματα Αξιών και ανθρωπίνων σχέσεων.
Η ΑΕΚ είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Έζησα υπέροχες, μοναδικές στιγμές στη ζωή μου. Αγάπησα, έκλαψα, χάρηκα, φώναξα, νευρίασα, έκανα τα πάντα για να είμαι κοντά της όσο μπορούσα, έτρεξα πολλά χλμ. γι’ αυτήν, ένιωσα όλα τα συναισθήματα μαζί της. Γνώριζα ανθρώπους που την αγαπούν, την πονούν, ζουν γι’ αυτήν, ζουν απ΄ αυτήν
Ε: Ποιος είναι ο αγώνας των ονείρων σου που θα ήθελες να γίνει πραγματικότητα;
Α: Αγώνας των ονείρων μου πλέον δεν υπάρχει με την έννοια αυτήν της σημερινής μορφής αγώνων. Θέλω όμως να κάνω έναν «αγώνα δρόμου», Ψυχής και Αντοχής, Μνήμης και Σεβασμού, αφιερωμένο σε όλους τους Πρόσφυγες του 1922, σ΄ αυτούς που άφησαν τις πατρογονικές τους εστίες, χωρίς να το θέλουν και ήρθαν εδώ στην Ελλάδα και Μεγαλούργησαν και πρόσφεραν τα πάντα. Στους Πρόσφυγες τους οποίους αγκάλιασε και αγκαλιάζει η Μεγάλη μου Αγάπη, ο Αθλητικός Σύλλογος της Καρδιάς μου, αυτός με τα τρία ιερά γράμματα, η ΑΕΚ. Να τρέξω την διαδρομή Φιλαδέλφεια της Μικράς Ασίας – Κωνσταντινούπολη – Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής, στον χώρο όπου θα ανεγερθεί και θα ξαναστεγαστούν τα όνειρα και οι ελπίδες, οι χαρές και οι λύπες της Προσφυγικής Ομάδας, να φέρω λίγο χώμα από τα πατρογονικά εδάφη ως θεμέλιο λίθο για το Νέο Ναό της ΑΕΚ.
Ε: Τι σημαίνει ΑΕΚ για σένα;
Α: ΑΕΚ, ΄Αξιον Εστί Κάλλος, Αγάπη Ευλογία, Καλοσύνη, Αρετή Επιθυμία Κατάκτηση, Αναπνοή Εκκίνηση Καρδιά, Αγάπη Έρωτας Καψούρα, Άρδασσα Εορδαίας Κοζάνης ….
ΑΕΚ σημαίνει προσφυγιά Ξεριζωμένη…. και μέσα από τις στάχτες της ξαναγεννημένη. Σημαίνει Ένωση. Ενώνει τον κόσμο, τους λαούς, τα συναισθήματα. Τρία ιερά γράμματα που έγραψαν και γράφουν την δική τους ιστορία.
Δεν είναι ένα απλό αθλητικό σωματείο, δεν είναι μία απλή ποδοσφαιρική ομάδα, δεν είναι ένας απλός σύνδεσμος φιλάθλων και οπαδών. Η ΑΕΚ είναι μία ένωση Ψυχών και Σωμάτων. Θέλει Ψυχή για να είσαι ΑΕΚ, το σώμα δεν μπορεί να δεχτεί κάτι ξένο μέσα του, πρέπει να είναι δικό του, να το νιώθει, πρέπει να υπάρχει ιστορικό και η ΑΕΚ είναι και έχει ιστορία!!! Είναι περηφάνια, προτέρημα, Ευλογία να είσαι ΑΕΚ. Αυτή είναι η ΑΕΚ, αυτή είναι και η δική μου ΑΕΚ. Αυτό σημαίνει και το προσωνύμιο «ΤΕΜΟΝΑΕΚ» το οποίο είναι γραμμένο στην φανέλα μου όταν τρέχω στους αγώνες.
Με συγκίνησε η κίνηση των Παλαιμάχων ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ, οι οποίοι σε ειδική εκδήλωση στο ΟΑΚΑ, με τίμησαν για τις δραστηριότητές μου. Όταν ο Θωμάς Μαύρος μου έδινε την πλακέτα, νόμιζα ότι ο Θεός μου δίνει την πλακέτα των 10 εντολών και από δίπλα οι Νεστορίδης, Σεραφείδης, Παπαϊωάννου, Δημητριάδης…. και όλοι οι άλλοι, η ιστορία της ΑΕΚ, να χειροκροτεί, ζούσα το Μεγαλείο της ΑΕΚ
Ε: Όταν φοράς τη φανέλα της ΑΕΚ και τρέχεις παίρνεις δύναμή;
Α: Η φανέλα αυτή έχει γίνει πλέον το δέρμα μου. Είναι η πηγή της ψυχικής μου δύναμης.
Ε: Θα μπορούσες να τρέξεις χωρίς να φοράς τη φανέλα της ΑΕΚ;
Α: Ούτε καν το σκέφτομαι. Δε νομίζω ότι υπάρχει στιγμή που να τρέξω, να κάνω ένα βήμα χωρίς ΑΕΚ στο κορμί μου. Μάλιστα υπήρξαν στιγμές που βρέθηκα σε δύσκολη θέση, έπρεπε να τηρήσω κάποιους κανονισμούς αλλά ο δικός μου κανόνας για την ΑΕΚ υπερτερεί, όποιος δεν με θέλει με αυτήν την εμφάνιση αν εφαρμόσει τα νόμιμα. Είναι πλέον τρόπος Ζωής. Μάλιστα για το θέμα αυτό, είχε δημιουργηθεί κι ένα βαρύ κλίμα στον σύλλογο δρομέων της πόλης μου, τον ΣΔΟ Εορδαίας και σε άλλους συνδέσμους που οργανώνουν αγώνες αλλά επειδή είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ, υπερισχύει το συναίσθημα.
Ε: Πως σε αντιμετωπίζουν οι φίλοι των άλλων ομάδων;
Α: Οι σοβαροί άνθρωποι δεν έχουν πρόβλημα με τέτοια θέματα, πρόβλημα έχουν αυτοί που έχουν και πρόβλημα στο μυαλό τους. Μέχρι τώρα δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα με κανέναν φίλο, όλοι είμαστε φίλοι, όλοι μαζί θα τρέξουμε, τα ίδια ζόρια θα τραβήξουμε, τον ίδιο αέρα θα αναπνεύσουμε, οι αγώνες αυτοί ενώνουν τον κόσμο, χαιρόμαστε και απολαμβάνουμε τις διαδρομές. Τώρα αν υπάρχουν και μερικοί οι οποίοι διακατέχονται από κάποια σύνδρομα στέρησης…
Τι να κάνουμε, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις αλλά πάντα αυτοί είναι 3-4 και προσπαθούν με τον τρόπο τους και την επιμονή τους η οποία καταντάει εμμονή, είτε από κακία είτε από φθόνο θέλουν να δημιουργούν πρόβλημα στον άλλον γι αυτό όσο και να τρέχουν δεν πρόκειται να βρουν θεραπεία, αυτούς τους αφήνουμε στην άκρη και δεν τους δίνουμε σημασία, συνεχίζουμε την πορεία μας, τον δρόμο μας και στο τέλος της διαδρομής δίνουμε και σφίγγουμε το χέρι μας γιατί όταν σφίγγεις το χέρι, λέει ο ποιητής, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο, αλλά γίνεται και η Ένωση λέω εγώ.
- Ευχαριστούμε πολύ το κατάστημα black & yellow στην Πλάκα (Αιόλου 7) για την φιλοξενία. Εκεί συναντήσαμε τυχαία τον Γιώργο Ζαχαριάδη να αγοράζει προϊόντα της ΑΕΚ και η συνέντευξη ήταν… μονόδρομος
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
