Γράφει η Ελπίδα Τόκα*
Από μικρό κοριτσάκι ήμουνα πολύ δραστήρια και ανήσυχη. Αυτό βέβαια ερχόταν σε απόλυτη αντίθεση με το γεγονός ότι απεχθανόμουν το περπάτημα.
Έτσι σε όλες τις βόλτες, από τότε που κατάφερα να στηρίζομαι στα πόδια μου, έτρεχα σαν παλαβό με τους γονείς μου να με κυνηγάνε. Βέβαια, αυτό δεν αποτελούσε ούτε πρόβλημα ούτε προβληματισμό για τη μητέρα μου, πρώην πρωταθλήτρια στίβου Τσεχίας.
Αντιθέτως, ήταν η αφορμή να με στείλει πρόωρα κιόλας να αγωνιστώ. Η πρώτη μου επαφή με τον στίβο ήταν στα 5 χρόνια μου, όταν σε τοπικούς αγώνες στίβου όπου συμμετείχε η μεγαλύτερη αδερφή μου, χάλασα τον κόσμο με τη γκρίνια μου για να αγωνιστώ ΚΑΙ ΕΓΩ.
Φυσικά το ΚΑΙ ΕΓΩ ήταν η αγαπημένη μου φράση για οτιδήποτε έκανε η αδερφή μου που τόσο πολύ θαύμαζα. Έτσι, με τη μητέρα μου να μεσολαβεί ως γυμνάστρια, μπήκα στην γραμμή εκκίνησης των 50μ κατηγορίας mini (ηλικίες 9-11 ετών) όπου προφανώς και τερμάτισα τελευταία. Όμως αυτό δεν με αποθάρρυνε στο να θέλω ΚΑΙ ΕΓΩ να γίνω αθλήτρια και να μαζεύω μετάλλια…
Έτσι, με τα χρόνια και με μοναδική προπόνηση τις βόλτες, τις παιδικές χαρές και τις κόντρες με τον αγαπημένο μου σκύλο έφτασα στα 12 μου χρόνια να αγωνίζομαι στα 600μ τοπικού ανώμαλου δρόμου και για πρώτη φορά να τερματίζω…πρώτη!
Τι όμορφη αυτή η αίσθηση του νικητή!
Σε εκείνη την ηλικία, ειδικά όταν μένεις στην επαρχία ούτε ξέρεις, ούτε σε νοιάζει αν υπάρχουν και άλλα κορίτσια σαν εσένα που τρέχουν σε αγώνες, κάπου αλλού. Στον αγώνα μου και στις γύρω περιοχές ήμουν η καλύτερη και αυτό ήταν αρκετό για να με κάνει χαρούμενη. Έτσι όταν άκουσα για το σχολικό πρωτάθλημα ήμουν η πρώτη που έτρεξα να δηλώσω συμμετοχή.
Οι αγώνες θα γινόντουσαν στον Μαραθώνα και αφορούσαν ολόκληρη την ανατολική Αττική. Πριν την εκκίνηση άκουγα κάτι για χρόνους και πως το φαβορί είχε στα πόδια του επίδοση κοντά στο 1 λεπτό και 55 δεύτερα. Πωπω… ακουγόταν πολύ γρήγορο, αν αναλογιστείς ότι εγώ είχα τρέξει κάπου στα 2 λεπτά σε εκείνον τον τοπικό αγώνα…
Κι όμως, από την αρχή της κούρσας φρόντισα να μπω μπροστά και μέχρι το τέλος να μην αφήσω κανένα άλλο κορίτσι να μου στερήσει το κύπελλο. Έτσι έγινα εγώ το φαβορί και ανακάλυψα πως το αγαπημένο μου παιχνίδι λεγόταν ΣΤΙΒΟΣ!
Από εκείνη τη στιγμή δεν άφηνα αγώνα που να μην συμμετέχω. Στα 600μ ως ένα από τα φαβορί (αχ, τι ωραίος χαρακτηρισμός!) και σε άλλα αγωνίσματα ως απλή αγωνίστρια. Με το πέρασμα των χρόνων, στη β’ γυμνασίου προκρίθηκα στην β φάση των σχολικών αγώνων.
Πλέον ως αθλήτρια των 300μ. Ήταν η χρονιά που ξεκίνησα να προπονούμαι λίγο πιο οργανωμένα και να έχω συνείδηση των επιδόσεων. Κυνηγούσα την πρόκριση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της ηλικίας μου. Βέβαια για να το πετύχω θα έπρεπε να είμαι στις πρώτες θέσεις στον τελικό του αγωνίσματος. Πρώτη φορά σε μία τέτοια διοργάνωση (θα συναγωνιζόμουν κορίτσια από τη μισή Ελλάδα!) και έπρεπε να πετύχω την ίδια μέρα δύο καλές επιδόσεις…
Με μεγάλη προσπάθεια προκρίθηκα με την τελευταία επίδοση στον τελικό και εκεί φυσικά ήθελα ένα μετάλλιο και την πρόκριση στο πανελλήνιο. Όμως τερμάτισα όγδοη. Για την 14χρονη, τότε, Ελπίδα η όγδοη θέση του τελικού σήμαινε τελευταία και μάλιστα αποτυχία. Δεν θα κρύψω ότι είχα χωθεί κάπου στα αποδυτήρια κλαίγοντας. Δεν ήθελα να δω κανέναν. Ντρεπόμουνα που δεν πέτυχα τον στόχο μου. Ό,τι και να μου έλεγαν δεν μπορούσε να με παρηγορήσει. Μόνο η αδερφή μου ήξερε εκείνη τη στιγμή να με συνεφέρει. Και αυτό έκανε δείχνοντάς μου τις επιλογές μου. Και καμία από αυτές δεν ήταν το κλάμα. Η μία επιλογή ήταν ο συμβιβασμός.
Η άλλη όμως ήταν το πείσμα και η μετατροπή του ονείρου σε πραγματικό στόχο. Χαρακτηριστικά μου είπε πως για να πετύχω πανελλήνιες διακρίσεις θα πρέπει να μετατρέψω την αθλητική μου ζωή και νοοτροπία σε αυτή του πρωταθλητή. Να έχω πρόγραμμα, να προσέχω τη διατροφή μου και όλη μου η καθημερινότητα να έχει ως επίκεντρο τον στίβο και την αυτοβελτίωση.
Τότε ακριβώς ήταν το χρονικό σημείο όπου άρχισα να καταλαβαίνω ότι η ΑΠΟΤΥΧΙΑ είναι μέρος της διαδικασίας του πρωταθλητισμού.
Την ίδια κιόλας χρονιά προκρίθηκα στον Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Ήμουν όγδοη και πάλι αλλά αυτή τη φορά σε ολόκληρη την Ελλάδα. Το κλάμα της αποτυχίας μετατράπηκε σε εκνευρισμό και πείσμα. Την επόμενη κιόλας χρονιά, κέρδισα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της κατηγορίας μου στο αγώνισμα αυτό. Ήταν η πρώτη και η τελευταία μου νίκη στα 300μ καθώς από την επόμενη χρονιά θα γινόμουν επίσημα 400άρα λόγω ηλικίας.
Ο τίτλος της πανελληνιονίκη μέσα στο ΟΑΚΑ μου έδωσε φτερά. Ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη της καριέρας μου και ήρθε τόσο αναπάντεχα που με έκανε να πιστέψω πως η θέληση μαζί με το πείσμα και την συστηματική δουλειά μπορούν να κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα!
Η απληστία για το αποτέλεσμα ήταν πια κυρίαρχη και ήταν αυτή που με έκανε να πιστέψω ότι μπορώ να καταφέρω αυτό που ακριβώς επιθυμώ. Το να είσαι άπληστος για το αποτέλεσμα, μπορεί να διατηρήσει τους στόχους ψηλά, να δώσει ενέργεια και να λειτουργήσει ως κίνητρο όταν πλησιάζεις στην εξάντληση. Αυτό το κοριτσάκι που έλεγε ότι κάποια ημέρα μπορεί να τα καταφέρει να λάβει μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα γιατί έχει το βλέμμα του στραμμένο προς το βραβείο, είναι άπληστο για τα αποτελέσματα!
*Η Ελπίδα Τόκα είναι αθλήτρια στίβου της ΑΕΚ, μέλος της εθνικής ομάδας και Πρωταθλήτρια Ελλάδος στα 400μ. Εμπόδια Γυναικών.
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
