Για μεγάλους αγώνες δρόμου όπως ο προσεχής Μαραθώνιος, χιλιάδες άνθρωποι πρέπει να αφιερώσουν πολλές εβδομάδες προπόνησης για να προετοιμαστούν. Ωστόσο, για πολλές γυναίκες δρομείς, το αίσθημα απελευθέρωσης που προσφέρει το τρέξιμο αμαυρώνεται από την πανταχού παρούσα απειλή της παρενόχλησης και της βίας στους δρόμους.
Όπως παρατηρεί η κοινωνιολόγος Φιόνα Βέρα Γκρέι: «Οι γυναίκες και τα κορίτσια πρέπει συστηματικά να αξιολογούν πότε πρέπει να πανικοβληθούν και πότε όχι προκειμένου να μπορούν εν γένει να κινούνται σε δημόσιους χώρους».
Η απειλή της βλάβης αποτρέπει πολλές γυναίκες από το να τρέχουν σε δημόσιους χώρους. Και αυτό διότι γνωρίζουν ότι είναι πιθανό να δεχτούν παρενόχληση αν το κάνουν.
Κάθε έρευνα για το ζήτημα άλλωστε δείχνει ότι η παρενόχληση είναι εξαιρετικά συνηθισμένη για τις γυναίκες στο δρόμο και περιλαμβάνει έναν μακρύ κατάλογο προσβλητικών συμπεριφορών: το λεγόμενο catcalling («ψιτ, ψιτ»), θόρυβοι φιλιών, κορνάρισμα, εμμονικό «κάρφωμα» του βλέμματος, ανεπιθύμητη συζήτηση, σεξουαλικές χειρονομίες, ανεπιθύμητο άγγιγμα και πολλά άλλα.
Μια πρόσφατη σχετική που έγινε στην Αυστραλία διαπίστωσε ότι μία στις δύο γυναίκες (53%) είχε βιώσει σεξουαλική παρενόχληση κατά τη διάρκεια της ζωής της. Το ποσοστό αυτό είναι υπερδιπλάσιο από αυτό των ανδρών (25%).
Οι γυναίκες αντιμετωπίζουν επίσης πραγματικές απειλές για την ασφάλειά τους σε δημόσιους χώρους από νυν ή πρώην συντρόφους. Μία στις έξι γυναίκες (17%) – σε σύγκριση με έναν στους 15 άνδρες (7%) – έχει υποστεί καταδίωξη από την ηλικία των 15 ετών. Και το 75% από αυτές καταδιώχθηκαν από κάποιον που γνώριζαν.
Οι βλάβες μπορεί να είναι σωματικές, αλλά έχουν επίσης συναισθηματικές, ψυχολογικές και οικονομικές συνέπειες, συμπεριλαμβανομένου του κόστους της απουσίας από την εργασία για την υποστήριξη της υγείας και της ευημερίας. Σε παγκόσμιο επίπεδο, το δημόσιο, ιδιωτικό και κοινωνικό κόστος της βίας κατά των γυναικών έχει εκτιμηθεί σε 1,5 τρισεκατομμύριο δολάρια.
Το 1967, η Καθρίν Σβάιτσερ υπήρξε η πρώτη γυναίκα που πήρε μέρος στον θρυλικό Μαραθώνιο της Βοστώνης, σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να αγωνίζονται. Ακόμη και ο ίδιος ο προπονητής της ήταν σκεπτικός στην ιδέα να τρέξει η αθλήτρια του στον συγκεκριμένο αγώνα, υποστηρίζοντας μάλιστα πως «η απόσταση ήταν πολύ μεγάλη για να την διανύσουν οι γυναίκες».
Έκτοτε, η άνοδος των γυναικείων κινημάτων προώθησε γενικά την παρουσία των γυναικών στο δημόσιο χώρο. Συνεχίζεται ωστόσο το φαινόμενο οι γυναίκες να δυσκολεύονται να τρέχουν σε δημόσιους χώρους. Πολλοί προτείνουν «στρατηγικές» που εναποθέτουν την ευθύνη για την ασφάλεια των γυναικών αποκλειστικά σε αυτές.
Πολύ συχνά, οι γυναίκες ενθαρρύνονται να προστατεύουν τον εαυτό τους με:
-το να μη φορούν ακουστικά.
-το να μην τρέχουν στο σκοτάδι, σε άγνωστα μέρη ή χωρίς συνοδεία.
-το να παίρνουν μαζί τους το τηλέφωνό τους ή να έχουν ενεργοποιημένες τις υπηρεσίες εντοπισμού θέσης.
Οι ίδιες προφυλάξεις φυσικά δεν απαιτούνται για τους άνδρες. Σύμφωνα με την Βρετανίδα αρθογράφο για το τρέξιμο, Τζο Ατεντούτζι: «Οι τοπικές κοινότητες τρεξίματος οφείλουν να ενθαρρύνουν τη συμμετοχή των γυναικών και να ενισχύσουν το αίσθημα ασφάλειας. Στη Μελβούρνη, για παράδειγμα, η δρομική κοινότητα FEMMI συγκεντρώνει γυναίκες δρομείς σε εβδομαδιαία βάση για να προωθήσει ένα περιβάλλον χωρίς αποκλεισμούς και ασφάλεια».
Προσθέτει επίσης πως: «Οι κρατικές και τοπικές κυβερνήσεις έχουν επίσης την ευθύνη να ενσωματώσουν καλύτερα τις φωνές των γυναικών στο σχεδιασμό των δημόσιων χώρων, ώστε να διασφαλίσουν ότι είναι ασφαλείς και λειτουργικοί και για αυτές. Η πιο στοχευμένη εμπλοκή της κοινότητας θα συμβάλει στην επίτευξη αυτού του στόχου».
«Τελικά, απαιτείται συλλογική ευθύνη για την ενθάρρυνση της ασφαλούς συμμετοχής των γυναικών στο τρέξιμο», καταλήγει η Ατεντούτζι.
Διαβάστε επίσης: Γιατί οι άντρες επιταχύνουν όταν τρέχουν δίπλα σε γυναίκες;
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News