Ένα έντυπο που πρέπει να πάρουν στα χέρια τους οι δρομείς είναι το “42,195“. Ένα περιοδικό με 42 Αυθεντικές ιστορίες της Μαραθώνιας διαδρομής, από ένα “μωσαϊκό” διαφορετικών δρομέων, επαγγελματιών και ερασιτεχνών, που επιλέχθηκαν με συγκεκριμένα κριτήρια και έγραψαν, το συναίσθημά τους, την ιδέα τους, τον πόνο τους, τη χαρά τους, σε 195 λέξεις.
42 ιστορίες που σας προσφέρονται εντελώς δωρεάν με στόχο να σας συγκινήσουν, να σας κάνουν να ταυτιστείτε, να σας παρακινήσουν να τρέξετε την Μαραθώνια διαδρομή ακόμα και όσοι δεν έχετε πάρει ακόμα απόφαση.
Δανειζόμενος αυτό που έγραψα στο editorial στην 3η σελίδα “… έχουμε 42.195 αιτίες να είμαστε υπερήφανοι. Και εσείς, 42.195 λόγους να διαβάσετε τις ιστορίες που έχετε στα χέρια σας”
Για μένα το “42,195” είναι μια δημοσιογραφική δουλειά από εκείνες που σταμάτησαν τα τελευταία χρόνια να γίνονται. Είναι μια “μάχη” που δώσαμε και κερδίσαμε απέναντι στην εποχή του “copy paste” και της “ροής”. Είναι μια σχεδιαστική όαση απέναντι στο τυποποιημένο. Είναι ο λόγος που μπήκα σε αυτή τη δουλειά. Είχα χρόνια να αισθανθώ τόσο υπερήφανος και γεμάτος.
Θέλω μέσα από την καρδιά μου να ευχαριστήσω όλους όσοι συνεργαστήκαμε τους τελευταίους δύο μήνες για να υλοποιήσουμε την ιδέα από το “0”. Με τον Αντώνη Κυρίκο, τη Μαρία Καραγιάννη και τον Γιώργο Αράπογλου που φάγαμε τις περισσότερες ώρες στη… γιάφκα, την Έλση Γκαλιάτα που επιμελήθηκε και επεξεργάστηκε την εικόνα, τον Γιάννη Πολίτη που μας έσπασε τα… νεύρα (σ.σ. δημιουργικά πάντα) και φυσικά τον εξαιρετικό φωτογράφο Νίκο Καρανικόλα που έβαλε τη… μαγεία.
Επίσης ευχαριστώ έναν προς έναν τους ανθρώπους που αποτελούν το “σώμα” του συγκεκριμένου εντύπου και δεν είναι άλλοι από όλους εκείνους που μοιράστηκαν τις ιστορίες τους με όλους εμάς και όλους εσάς.
Φυσικά ένα μεγάλο ευχαριστώ στους χορηγούς μας. Που πίστεψαν στην ιδέα και στάθηκαν στο πλευρό μας. Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα ήταν δυνατό.
Ας με συγχωρήσουν οι συνεργάτες μου, αλλά θέλω να κάνω ιδιαίτερη μνεία στον αρχισυντάκτη μας, τον γίγαντα Γιώργο Αράπογλου, που όχι μόνο έβγαλε τα μάτια του μετρώντας τις λέξεις σε κάθε μια από τις 42 ιστορίες, αλλά “θυσίασε” τη δική του, μια από τις ωραιότερες του εντύπου για να μην αφήσουμε κανέναν παραπονεμένο.
Και για τον Γιώργο, αυτό δεν ήταν απλά μια επαγγελματική απόφαση, αλλά είναι μια στάση ζωής. Εξαιρετικούς συνεργάτες έχω γνωρίσει πολλούς στα 19 χρόνια στον Τύπο (σ.σ. ούτε εγώ δεν το πιστεύω), εξαιρετικούς ανθρώπους ελάχιστους.
Και επειδή αξίζει να διαβάσετε την ιστορία του Γιώργου, τη δημοσιεύω παρακάτω. Για να πάρετε και μια γεύση για το τι περιέχει το έντυπο που θα βρείτε στην Expo του Μαραθωνίου στο κλειστό του Φαλήρου (Tae Kwon Do) στο περίπτερο 66, αυτό με το λαγό του runnfun.gr.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΑΠΟΓΛΟΥ: Δημοσιογράφος, συγγραφέας, συντονιστής της καμπάνιας “Pressing στον Αθλητισμό και τον Πολιτισμό”. Αξιοποιεί τον αθλητισμό σαν όχημα για μια καλύτερη κοινωνία.
Ο “Γίγαντας” μέσα μου
Αύριο κλείνω τα 35. Ξύπνησα με άγχος. Βρίσκομαι στην εκκίνηση. Κλείνω μάτια. Βαθιά ανάσα. Σηκώνω το βλέμμα. Μπροστά μου στέκεται ένας Γίγαντας. Έχει ύψος 42 χιλιόμετρα. Στις πλάτες του κουβαλάει τους φόβους, τα “θέλω” μου. Το μηδέν που βρίσκομαι και το άπειρο που πρέπει να κατακτήσω. Φοβάμαι, δεν το κρύβω. Αλλά θα νικήσω. “Πρέπει να σε νικήσω”. Βάζω μικρούς στόχους. Το 21. Για το μέχρι σήμερα ρεκόρ. Το 22. Για το μπαμπά που παλεύει με την αρρώστια. Το 25. Για σένα που πάντα με στηρίζεις. Το 30. Για τα όριά μου. Καλώ το λεωφορείο. Μέχρι εδώ ήταν. Πριν ανέβω το μετανιώνω. “Ένα γεια ήθελα να πω, παιδιά”. Κατηφόρα. “Κοντεύουμε”. Μπαίνω στο Στάδιο. Περνάω τη γραμμή του τερματισμού, γονατίζω και βάζω τα κλάματα. “Είσαι καλά;”, ρωτάει μια εθελόντρια. “Είμαι ευτυχισμένος”. Προχθές έκλεισα τα 38. Στέκομαι ξανά στην εκκίνηση. Θα κοιτάξω τον Γίγαντα στα μάτια και θα του γελάσω ειρωνικά. Θα τερματίσω ό,τι και να γίνει. Κι εκεί, θα με περιμένεις μαζί με τη μαμά σου. Θα με φωνάξεις «Μπαμπάκα!». Θα γονατίσω μπροστά σου, θα σε πάρω αγκαλιά και, πριν σου μουσκέψω το σβέρκο με τα δάκρυά μου, θα σου ψιθυρίσω: «Δεν υπάρχει πια Γίγαντας, αγόρι μου».
ΥΓ: Στα θεμέλια όλου αυτού βρίσκεται ένα λιθαράκι και έχει πάνω χαραγμένο το όνομα Μαρίνα. Σε αυτή τη Μαρίνα χρωστάω πολλά. Το ξέρω και το ξέρει και αυτό φτάνει. Συνεννοούμαστε…
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
