Με τα τη θερμοκρασία να έχει ανέβει στις προπονήσεις του RNF CHALLENGE μπαίνουν εδώ και λίγο καιρό περισσότερα χιλιόμετρα στα πόδια μας. Τι σημαίνει αυτό; Έρχεται ο Μαραθώνιος της Αθήνας.
Τα πρώτα βήματα για την Αυθεντική για μένα έγιναν στην Σκύρο. Το Skyros Run που έγινε στις 22 Ιουνίου και το οποίο φέτος απέδειξε ότι μπορεί να γίνει αγώνας θεσμός και να μπει για τα καλά στο δρομικό καλεντάρι, μου έδωσε την ευκαιρία να συμμετάσχω στον πρώτο μου ημιμαραθώνιο για φέτος.
Με την άδεια του Νίκου Σπυριδαντωνάκη που ήταν… πιο ψυλλιασμένος από εμένα αναφορικά με τη διαδρομή και με συγκεκριμένες οδηγίες, η διαδρομή του ημιμαραθωνίου παρά τη ζέστη και την υγρασία, βγήκε σχετικά εύκολα, χωρίς πίεση χρόνου και χωρίς συγκεκριμένο στόχο.
Είναι σημαντικό σε μια περίοδο προετοιμασίας να καταφέρνεις να “ψήσεις” τον εαυτό σου ότι μπορείς να κατέβεις σε έναν αγώνα, όχι για να πετύχεις χρόνο και να είσαι ανταγωνιστικός, αλλά για να πετύχεις τον προπονητικό σου στόχο.
Αν το καταφέρεις τότε είναι δεδομένο ότι θα ευχαριστηθείς την προπόνησή σου, γιατί είναι διαφορετικό να την κάνεις με άλλα 400 άτομα.
Τόσοι ήταν περίπου οι δρομείς, μικροί και μεγάλοι, που συγκεντρώθηκαν φέτος στην Σκύρο για το Skyros Run 2019. Και θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στη συγκεκριμένη διοργάνωση, διότι πραγματικά αξίζει.
Ένας αγώνας που σήκωσαν στις πλάτες τους κυρίως ο Πάνος και η Αριάδνη διοργανωτικά, αλλά έχοντας στο πλευρό τους μια τεράστια βοήθεια. Το ίδιο το νησί…
Η ίδια η Σκύρος ήθελε το Skyros Run 2019 να πετύχει. Για την ακρίβεια οι άνθρωποι, οι εθελοντές και οι επαγγελματίες. Βάλτε τους με όποια σειρά θέλετε, το νόημα δεν αλλάζει.
Κατά τη διάρκεια των διαδρομών το ζεστό χειροκρότημα από τις αυλές των κατοίκων σου έδινε δύναμη, οι φωνές των εθελοντών κουράγιο και η φιλοξενία των επαγγελματιών του νησιού, σε έκανε να αισθάνεσαι καλοδεχούμενος.
Συστατικό επιτυχίας λέγεται αυτό. Και θα πρέπει να το δουν όλοι όσοι διοργανώνουν αγώνες και αθλητικά event στην Ελλάδα. Μάθαμε τη Σκύρο, γνωρίσαμε την ιστορία της, τρέξαμε τις διαδρομές της.
Στο αθλητικό σκέλος, ο αγώνας δεν ήταν εύκολος. Όπως δεν ήταν πότε σε κανένα ελληνικό νησί, όπως λέει και ο κόουτς. Γιατί είναι δύσκολο να βρεθεί φλατ διαδρομή σε νησί. Το δυσκολότερο κομμάτι, όμως, ήταν η ζέστη και κυρίως η υγρασία. Και κυρίως η υγρασία που δυσκόλευε τις ανάσες.
Ήθελε καλή διαχείριση η διαδρομή. Να μην παρασυρθείς και να μείνεις στο στόχο. Με σύμμαχο τον προπονητή καρπού Fenix 5 plus που μέτραγε τους σφυγμούς για να μην ξεχνιόμαστε και στρατηγική επιλογή τα Triumph ISO 5 της Saucony, όλα πήγαν όπως έπρεπε. Ούτε μεγάλη κούραση, ούτε πόνοι στα πόδια η τη μέση.
Ο Κυριάκος με τον οποίο ξεκινήσαμε μαζί, δυσκολεύτηκε λίγο να βρει το ρυθμό του μιας και ήταν απροπόνητος (σ.σ. έξαλλη η Ελένη), αλλά όταν τα κατάφερε άρχισε να κάνει και support στους υπόλοιπους δρομείς.
Το βάπτισμα του πυρός, λοιπόν, για τον Μαραθώνιο της Αθήνας έγινε στη Σκύρο. Φύγαμε πρόσω ολοταχώς. Ελπίζω να μου φέρει γούρι. Είμαι σίγουρος βασικά. Γιατί το νησί είχε μια θετική ενέργεια και αύρα. Ένα κομμάτι της διαδρομής και του μεταλλίου του τερματισμού θα ανήκει σε αυτόν τον υπέροχο αγώνα.
ΥΓ: Αριάδνη, Πάνο, Αυγερινέ και Λευτέρη στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε. Μάρω θύμισέ μου το σίριαλ που έπαιζες σε παρακαλώ! Κανέλα μην τυχόν και δώσεις ρεπό στον Σταύρο μέχρι τον Σεπτέμβριο ναι; Παιδιά σας ευχαριστούμε για όλα. Οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά, οι παρέες γράφουν ιστορία και εσείς μπορείτε. Keep dreaming ρε.
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News