Γιατί τρέχουμε; Ποια είναι τα κίνητρά μας; Πρόκειται για μια αμιγώς σωματική διαδικασία ή κατά βάση είναι ψυχολογική; Συγκεκριμένες απαντήσεις δεν υπάρχουν, ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του.
Πρόσφατα στο Runner’s World, μια σειρά παθιασμένων δρομέων έδωσαν τις προσωπικές τους απαντήσεις. Ακολουθούν ορισμένες από αυτές:
Ντάμιαν Χαλ, δρομέας μεγάλων αποστάσεων, προπονήτρια
«Μερικές φορές νιώθω ότι η επιθυμία να τρέξω είναι πέρα από τον έλεγχό μου, πιο ισχυρή από μια απλή επιλογή. Πρέπει να τρέξω γιατί με κάνει χαρούμενη. Τρέχω για την ελευθερία και την περιπέτεια. Και έτσι μπορώ και τρώω περισσότερο όσο κέικ θέλω.
Είμαι μια κλασική υπερδρομέας σε κρίση μέσης ηλικίας. Ανακάλυψα τις χαρές του τρεξίματος μεγάλων αποστάσεων την ίδια στιγμή που έγινα μητέρα. Μπήκα σε έναν νέο κόσμο της στέρησης ύπνου. Γιατί τρέχω; Γιατί Ξεφεύγω από τα προβλήματά μου. Είναι σίγουρα ο καλύτερος τρόπος».
Σαμ Μέρφι, προπονητής, συγγραφέας,
«Πριν από τριάντα χρόνια, πήγα για τρέξιμο πρώτη φορά. Δεν ήξερα ότι αυτή η απλή –αλλά όχι εύκολη– σωματική δραστηριότητα θα έπαιζε κεντρικό ρόλο στη ζωή μου. Δεν είναι ένα χόμπι ή μια καριέρα, αλλά μια κλήση. Το τρέξιμο έχει βελτιώσει τη ζωή μου με πολλούς τρόπους – σωματικά, ψυχικά, κοινωνικά– και είμαι ευγνώμων για αυτό. Αλλά οι λόγοι που τρέχω σήμερα δεν είναι οι ίδιοι για τους οποίους έτρεχα πριν από μία, δύο ή τρεις δεκαετίες. Πριν έτρεχα για τον αγώνα. Έτρεχα για να νικήσω όσο το δυνατόν περισσότερους από τους αντιπάλους μου. Όροι όπως «διασκεδαστικό τρέξιμο» και «τζόκινγκ» με έκαναν να ανατριχιάζω. Αυτές τις μέρες τρέχω ακόμα κι όταν δεν έχω αγώνα για προπόνηση. Μερικές φορές περπατάω για λίγο ή σταματάω και κοιτάζω τη θέα ή παίρνω το σκυλί μαζί αντί για το Garmin μου. Τρέχω γιατί είμαι δρομέας».
Σούζι Τσαν, δρομέας μεγάλων αποστάσεων, δασκάλα πιλάτες
«Με τα χρόνια, οι λόγοι μου για να τρέχω εξελίχθηκαν και άλλαξαν. Είναι κάπως σαν να έχεις ένα αγαπημένο τραγούδι: δεν είναι ποτέ το ίδιο από τη μια χρονιά στην άλλη. Οι λόγοι ποικίλλουν: από το να γίνω καλύτερη μέχρι να προκαλέσω τον εαυτό μου με άλλους τρόπους. Όμως ο ένας σταθερός λόγος για να συνεχίσω να τρέχω ήταν η αέναη υποστήριξη, η έμπνευση και οι φίλοι που έκανα στην κοινότητα του τρεξίματος».
Κέιτ Κάρτερ, δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος
«Όταν μιλάω για τα θαύματα του τρεξίματος σε όσους είναι σκεπτικοί απέναντί του, συνήθως τονίζω ότι είναι ένα κοινωνικό άθλημα. Και αυτό είναι αλήθεια: έχω κάνει τόσους πολλούς φίλους μέσα από το τρέξιμο. Ωστόσο αυτό που πραγματικά με έκανε να τρέχω ήταν η απόλυτη ευτυχία να είμαι μόνη μου. Μια σύντομη περίοδος της ημέρας που δεν είστε σε επαφή με κανέναν. Παράδεισος. Ήμουν σε άδεια μητρότητας με τη μικρότερη κόρη μου και τη μικρή αδερφή της. Ήθελα να επιστρέψω σε κάποιο είδος φυσικής κατάστασης, σίγουρα, αλλά ίσως αυτό που ήθελα περισσότερο ήταν απλώς ένα πολύτιμο μισάωρο για τον εαυτό μου. Ίσως γι’ αυτό, χρόνια μετά, μου αρέσει ακόμα να τρέχω μόνη μου».
Γιατί οι περισσότεροι δρομείς απολαμβάνουν το τρέξιμο την άνοιξη;
Φιλ Χιούι, συγγραφέας του «Outrunning The Demons»
«Ξεκίνησα να τρέχω πριν χρόνια. Παλαιότερα αφορούσε την αντιμετώπιση των εργασιακών πιέσεων και την προσπάθεια να διατηρήσω τη φόρμα μου. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 2016 όταν και με κλέψανε βίαια στο Κέιπ Τάουν. Με μαχαίρωσαν και με άφησαν αβοήθητο σε μια λίμνη αίματος σε ένα ζοφερό και έρημο προάστιο. Σύντομα ανακάλυψα ότι το τραύμα ήταν πολύ χειρότερο από όσο νόμιζα. Αλλά, εξίσου, σύντομα ανακάλυψα ότι το τρέξιμο θεραπεύει τόσα πολλά από αυτά που προκαλεί το τραύμα στο μυαλό μας. Το τρέξιμο με απομακρύνει από τη στιγμή της επίθεσης και με επαναφέρει στο παρόν. Το τρέξιμο με βοηθά να κοιμηθώ. Η νύχτα είναι η χειρότερη ώρα. Δεν θα ξεφύγω ποτέ από τη στιγμή που ήμουν σίγουρος ότι επρόκειτο να πεθάνω. Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου μου, «Outrunning The Demons»: πώς το τρέξιμο μπορεί να μας αποκαταστήσει όλους σε στιγμές κρίσης».
Διαβάστε επίσης: Τρέξιμο και καλή διάθεση: Δύο αλληλοτροφοδοτούμενες καταστάσεις
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News