Γράφει ο Σπύρος Μπαντής*
Και να μην έχεις το μικρόβιο του δρομέα, δεν γίνεται να μην παρατηρήσεις τον κόσμο που τρέχει σε αυτή τη πόλη. Ειδικά όταν επισκέπτεσαι τα τεράστια πάρκα της, νιώθεις σαν τα πόδια σου να σε παρακαλάν να τρέξεις.
Η συνάδελφος στη δουλειά με ρωτά αν τρέχω. Έτρεχα παλιά της απαντώ. Τραυματίστηκα και τώρα το προσέχω. Έχει έναν αγώνα τρεξίματος μεταξύ εταιριών με ενημερώνει: Just come and run for fun. Θυμήθηκα πως σε όποιον αγώνα συμμετείχα στην Ελλάδα, η χαρά και ο χαβαλές στους αγώνες, ήταν το καλύτερο έπαθλο που κέρδιζα από αυτούς.
Μπήκα σε σκέψεις, ώσπου μια μέρα ο τοίχος μου στο facebook γέμισε από φωτογραφίες από έναν αγώνα δρόμου που διεξάγονταν στην Θεσσαλονίκη. Πήρα τα παπούτσια μου, κατέβηκα στο πάρκο και έτρεξα και γω. Είμαι και γω μαζί σας.
Με προσοχή, με σωστή αποθεραπεία μην ξανατραυματιστώ, γιατί με τον αστράγαλο δεν παίζουμε, γύρισα σπιτι ήδη μετανιωμένος που δεν είχα ξεκινήσει νωρίτερα. Τελικά θα συμμετάσχω της είπα και απέκτησα επίσημα ένα κίνητρο παραπάνω.
Είχα μπει στην τελική ευθεία. Την τελευταία βδομάδα μας μοίρασαν τα μπλουζάκια. Ο αγώνας ήταν το απόγευμα μετά τη δουλεία. Πριν σχολάσουμε όλο και περισσότεροι εμφανίζονταν φορώντας τη μπλούζα και τα αθλητικά τους.
Έτοιμος; Έτοιμος! Τώρα είμαι εδώ, σε ένα σημείο τόσο γνώριμο κι ας απέχω χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα. Είμαι πριν την αφετηρία. Η μουσική δυνατά, πρόσωπα χαρούμενα, η θερμοκρασία τέλεια και μπροστά μας ο πύργος τηλεπικοινωνιών της Στουτγάρδης.
Έτοιμος να μας δώσει το έναυσμα. Η διαδρομή είναι φανταστική μέσα σε δάσος. Γεμίζεις ανάσες, πιάνεις ρυθμό, σε προσπερνάν, τους προσπερνάς και ζεις τον αγώνα. Σε κάθε στροφή τα χειροκροτήματα, σου δίνουν δύναμη. Χαρούμενοι οι θεατές, συμμετέχουν με τον τρόπο τους και οι ίδιοι.
Σε εμψυχώνουν με τις φωνές τους. Η σκέψη γυρνά στο πόδι μου και ξανά χάνεται. Σκοπός είναι να τερματίσεις χωρίς τραυματισμό. Να είναι ο αγώνας που θα επιβεβαιώσει πως ξαναγύρισες στο παιχνίδι. Ακούω μουσική. Πρέπει να’ ναι η τελευταία στροφή. Βλέπω τον τερματισμό!
Νιώθεις σαν είσαι σε ταινία με σένα πρωταγωνιστή. Θα τον περάσω με τα παπούτσια που νόμιζα πως είχα πια κρεμάσει. Εξαντλημένος μοιράζουν καρότα, μπανάνες και στο βάθος Weiss beer. Παίρνω μία, πλησιάζω τους συναδέλφους μου που είχαν μαζευτεί και φωνάζω:
Daniela! Daniela! Τα κατάφερα!
* Ο Σπύρος δεν είναι επαγγελματίας δρομέας, ούτε δημοσιογράφος, ούτε γυμναστής, ούτε ειδικός. Είναι, όμως, ένας από εσάς. Και γράφει στο Runnfun.gr για την επιστροφή του στους δρόμους. Η μοίρα τον έφερε στην Στουτγάρδη και από εκεί μοιράζεται με όλους μας εικόνες, συναισθήματα και εμπειρίες. Στείλτε τη δική σας ιστορία στο info@runnfun.gr
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News