Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου
Όταν τον Νοέμβριο του 2014 έτρεξα με δυσκολία έπειτα από χρόνων αθλητικής αδράνειας έναν αγώνα 5 χλμ, ούτε που μπορούσα να ονειρευτώ την συνέχεια.
Τέσσερα χρόνια μετά και έπειτα από συμμετοχή σε 4 Ημιμαραθωνίους και αμέτρητους αγώνες 5 και 10 χιλιομέτρων, η συλλογή μου μέτρησε το τρίτο της μετάλλιο συμμετοχής σε Μαραθώνιο.
Είναι απίστευτη η χαρά και η συγκίνηση να τερματίζεις στο Καλλιμάρμαρο και να σε περιμένουν οι δικοί σου άνθρωποι. Αυτό το “μπάβο μπαμπααα” είναι ο λόγος που θα γύριζα πίσω και θα το έκανα ξανά από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν από ένα πείσμα και κατέληξαν στην μεγαλύτερη ετήσια αναμέτρηση με τον εαυτό μου. Ήμουν ένας από τους χιλιάδες και θα είμαι ευγνώμων στη μοίρα μου γι’ αυτό. Να μας έχει ο Θεός όλους καλά, του χρόνου να ανταμώσουμε ακόμα περισσότεροι.
Όποιος νομίζει ότι είναι καθαρά δικό του κατόρθωμα, είναι εγωιστής και ψωνάρα. Κανέναν από αυτούς τους αγώνες δεν θα είχε κανένας από εμάς τους ερασιτέχνες καταφέρει να τερματίσει, αν δεν ήταν αυτές οι χιλιάδες των εθελοντών που μας στήριξαν σε κάθε μέτρο της διαδρομής, με το χαμόγελο, την αγάπη τους και την θετική τους ενέργεια.
Αν δεν ήταν αυτές οι χιλιάδες κόσμου που χειροκροτούσαν και μας ενθάρρυναν, τα παιδάκια που σου έδιναν το χέρι και σου έστελναν φιλιά και σε έκαναν να θέλεις να πετάξεις, παίρνοντας δύναμη από τα χαμογελαστά μουτράκια τους.
Αν δεν ήταν οι καλοί φίλοι που περίμεναν υπομονετικά να περάσεις να σου κάνουν βουρκωμένοι από συγκίνηση μια μεγάλη αγκαλιά, να σου προσφέρουν νερό και να σου δείξουν πως σε πιστεύουν και πως είναι περήφανοι για σένα.
Καθέναν τους, τους ευχαριστώ έναν προς έναν μέσα από την καρδιά μου – εντάξει, τους τελευταίους λίγο περισσότερο – γιατί χωρίς αυτούς, δεν θα μπορούσα να κάνω το όνειρο και την τρέλα μου πραγματικότητα.
ΥΓ1: Για να μην ξεχνιόμαστε. Όλο αυτό που συνέβη, είναι πραγματικά σπουδαίο στον δικό μου μικρόκοσμο. Ο πραγματικός αγώνας είναι εκεί έξω και τον δίνουν πολλοί συνάνθρωποι μας. Η σκέψη μου ήταν πάντα και σε εκείνους. Δεν τρέχω για να γίνω ήρωας στην οικογένεια και τους φίλους μου. Τρέχω για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν έχω δικαίωμα ποτέ να πω ότι τα παρατάω. Κάθε Κυριακή του Μαραθωνίου θα μου το θυμίζει. Όσο αντέχουν τα πόδια μου – που φέτος τα ταλαιπώρησα σε βαθμό κακουργήματος – θα τα διαθέτω για όλους τους σπουδαίους αγώνες, εντός και εκτός δρόμων.
Άντε και του χρόνου. Συγχαρητήρια σε όλους.
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News