Έχει έναν όγκο στο κεφάλι. Και πολύ δύναμη στην καρδιά του, στην ψυχή του. Πέντε επεμβάσεις σε λιγότερο από δύο χρόνια. Και δεν τον νοιάζει. Το μόνο που θέλει είναι να τρέχει… Να τρέχει μαραθώνιους, να αγωνίζεται, να προσπαθεί να βρει θεραπεία μέσα από αυτό. Ο μικρός Λότα από τη Γιούτα, με τη βοήθεια των γονιών του, μίλησε στο SDNA για τον καρκίνο, το τρέξιμο, την αγάπη, την υποστήριξη, τα όνειρα που πρέπει να κυνηγάμε… τρέχοντας!
Oι γονείς του παρατήρησαν κάποια ανησυχητικά σημάδια πριν από περίπου ενάμιση χρόνο. Στην επίσκεψη στον γιατρό, αυτός ζήτησε εσπευσμένα να υποβληθεί το παιδί σε μαγνητική τομογραφία. Οι χειρότεροι φόβοι επιβεβαιώθηκαν όταν τους ανακοίνωσαν τη διάγνωση. Με την άδεια των γιατρών, ο Λότα μπορεί να τρέχει σε κάποιους μαραθώνιους. Θα ήθελε να αγωνιστεί σε περισσότερους, αλλά το πρόβλημα της υγείας του δεν του το επιτρέπει πάντα.
«Διαγνώστηκα με επιθετικό καρκίνο στο κεφάλι στις 17 Οκτωβρίου 2014, δέκα ημέρες πριν από τα όγδοα γενέθλιά μου. Έπαθα σοκ και απογοητεύτηκα επειδή θα έπρεπε να παραμείνω στο νοσοκομείο αντί να επιστρέψω σπίτι. Η μητέρα μου προσπάθησα να είναι ήρεμη. Με ανακούφιση είδα ότι δεν κατέρρευσε. Στην αρχή, τουλάχιστον. Όταν πήγαμε στο παιδικό ογκολογικό νοσοκομείο, έγινε ράκος. Το παιδί της είχε καρκίνο στον εγκέφαλο και ζητούσε βοήθεια από αγγέλους για να με προστατέψουν.
Η πρώτη εμπειρία μου με το τρέξιμο ήταν στο Xterra Trail Run National Fun Kids τον Σεπτέμβριο του 2012. Ο μπαμπάς μου έτρεξε δέκα χιλιόμετρα εκείνη την ημέρα. Εγώ ήμουν περίπου έξι χρόνων και αποφάσισα να αρχίσω για να κάνω παρέα στο μπαμπά μου. Στην αρχή έτρεχε μαζί του στις προπονήσεις. Ήμουν πάντα η μικρή σκιά πίσω του. Πάντα μου άρεσε το τρέξιμο, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσα να κάνω μαραθώνιο. Ένα βράδυ, το 2014, ήρθε στο δωμάτιό μου και μου είπε ότι θα ήθελε την επόμενη να τρέξει μαζί μου στον μαραθώνιο. «Δεν υπάρχει περίπτωση» μου απάντησε. Τον παρακάλεσα, έβαλα τα κλάματα. Σκέφτηκε ότι είμαι τρελός.
Μετά τον πρώτο ημιμαραθώνιο «κόλλησα». Το αγάπησα. Κάθε φορά που τερματίζω σε έναν αγώνα, αρχίζω να σκέφτομαι τον επόμενο. Οι γονείς μου κάνουν πλάκα και μου λένε ότι αυτοί οι αγώνες κοστίζουν χρήματα. Δεν γίνεται να πηγαίνω να τρέχω κάθε μήνα. «Έχω κρατήσει λεφτά στον κουμπαρά μου» τους απαντάω. Μόνο δύο δολάρια είχα στην άκρη!
Νομίζω πως βρίσκω κουράγιο να τρέχω από το ίδιο το τρέξιμο. Μου προσφέρει ηρεμία αυτό. Τρέχω συνήθως στη φύση και μου αρέσουν οι ήχοι της. Πιστεύω πολύ και στον Θεό και προσεύχομαι. Πολλές φορές, βέβαια, αναρωτιέμαι για ποιο λόγο ο Θεός δεν παίρνει μακριά από το κεφάλι μου τον καρκίνο, αλλά προσπαθώ να είμαι πιστός. Πολλές φορές αναρωτιέμαι φωναχτά πως επιλέγεγεται κάποιος για να έχει καρκίνο. Ποιος επέλεξε ένα παιδί; Πιστεύω, βέβαια, ότι ίσως για κάποιο λόγο επιλέχθηκα εγώ. Μέσα από την πίστη, την οικογένειά μου, τους φίλους μου και την αγάπη βρίσκω θάρρος. «Μαζί μπορούμε» είναι αυτό που λέω σε όλους.
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News