Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου*
Ο μεγάλος Τσέχος δρομέας μεγάλων αποστάσεων Εμίλ Ζάτοπεκ, ο επονομαζόμενος «άνθρωπος – ατμομηχανή» είχε πει κάποτε: «Αν θες να τρέξεις, τρέξε ένα μίλι. Αν, όμως, θέλεις να ζήσεις μια εμπειρία, τρέξε έναν Μαραθώνιο».
Έχοντας για πολλά χρόνια αυτή τη σκέψη στο μυαλό μου και πλέον έχοντας βιώσει ήδη δύο αντίστοιχες εμπειρίες, το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω στη ρήση του είναι ότι δεν μιλάμε απλώς για μια αναφορά στη λίστα με τα «100 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν πεθάνεις», αλλά μια συγκλονιστική εμπειρία που σίγουρα θα σου αλλάξει τη ζωή.
Έχουν περάσει μόνο λίγες μέρες μετά τον τερματισμό στον 35ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Μια διαδρομή 42.195 μέτρων που αποτελεί το μεγαλύτερο δρομικό γεγονός της χρονιάς, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλο τον κόσμο. Κυριολεκτικά όλο τον κόσμο, καθώς ανάμεσα στους περισσότερους από 19.000 δρομείς που έλαβαν μέρος στον αγώνα (και συνολικά πάνω από 55.000 στα τρία δρομικά events της ημέρας) βρέθηκαν άνθρωποι από 110 χώρες. Αν υπολογίσει κανείς ότι οι συνολικά αναγνωρισμένες φτάνουν τις 228, ο μισός πλανήτης είχε εκπροσώπηση σε αυτόν τον σπουδαίο αγώνα.
Κι εσύ, ήσουν ένας από αυτούς. Η σκέψη και μόνο σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι, πράγματι, πέτυχες κάτι πολύ μεγάλο. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Όποιος, όμως, πιστεύει ότι όλο αυτό μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη, όχι μόνο πλανάται, αλλά μπορεί και να γίνει επικίνδυνος. Η συμμετοχή σε έναν αγώνα όπως ο Μαραθώνιος δεν είναι παιχνίδι. Είναι γιορτή, αλλά, αν δεν έχεις φροντίσει να την έχεις προετοιμάσει σωστά, μπορεί να εξελιχθεί σε τραγωδία. Δεν είναι λίγοι που, παρασυρμένοι από τον ενθουσιασμό, πιέζουν τον οργανισμό τους να ξεπεράσει τα όρια της αντοχής με συνέπεια να παθαίνουν σοβαρούς τραυματισμούς, ενώ στο παρελθόν έχουν σημειωθεί και θάνατοι.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να έχει κάποιος στο μυαλό του κατά τη διάρκεια της διαδρομής, είναι να ακούει το σώμα του. Να αντιλαμβάνεται τα σημάδια ότι τα «καύσιμά» του τελειώνουν, να απολαύσει τα όποια μέτρα του απομένουν και να φύγει με το αίσθημα της ικανοποίησης ότι έκανε το καλύτερο που μπορούσε.
Γι’ αυτό και ο Μαραθώνιος απαιτεί πολλή και καλή προετοιμασία που ξεκινά μήνες πριν. Θέλει υπευθυνότητα, πρόγραμμα και θέληση. Ειδικά σε περιπτώσεις, όπως ο γράφων, που η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις αφήνουν ελάχιστα περιθώρια για σωστή προπόνηση, η θέληση και η επιθυμία να βιώσεις αυτή την εμπειρία είναι που θα οδηγήσουν στο να βρεθούν τρόποι να υποστηρίξεις τον εαυτό σου.
Η προετοιμασία ξεκινά τουλάχιστον τέσσερεις μήνες πριν. Όταν όλοι κάνουν σχέδια για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, εσύ σημαδεύεις μια Κυριακή του Νοέμβρη. Ξεκινάς, μόνος ή με τη βοήθεια κάποιου προπονητή, να εφαρμόζεις το πρόγραμμα των εβδομαδιαίων προπονήσεων. Στην αρχή λίγα χιλιόμετρα, τα οποία σταδιακά αυξάνονται, ενδιάμεσα προπονήσεις ενδυνάμωσης, συντήρησης, χαλάρωσης και, βεβαίως, απαιτούμενα διαλείμματα ξεκούρασης.
Δεν φτάνει, όμως, μόνο αυτό. Η προετοιμασία βρίσκεται στο παπούτσι που θα φορέσεις, τα πατήματά σου στο δρόμο ή το χώμα όπου προπονείσαι, τη διατροφή που θα ακολουθήσεις. Στη μελέτη της διαδρομής χιλιόμετρο με χιλιόμετρο, για δύσκολα σημεία και τις -πολλές είναι αλήθεια- ανηφόρες που κάνουν κατανάλωση δυνάμεων, για να μπορέσεις να κάνεις την κατανομή και τη διαχείρισή τους. Και άλλοι πολλοί εξίσου κρίσιμοι παράγοντες που πρέπει πάντα να λαμβάνονται υπόψη.
Αν τα αγνοήσεις όλα αυτά, δεν θα είσαι έτοιμος και θα πρέπει να το σκεφτείς πολύ καλά πριν το δοκιμάσεις.
Όταν, όμως, έρθει η ώρα να σταθείς στη γραμμή της εκκίνησης, τότε είναι που αρχίζεις να νιώθεις εκείνες τις πεταλούδες στο στομάχι, σαν τον πρώτο έρωτα. Η χαρά, ο ενθουσιασμός, η μουσική, τα χειροκροτήματα, είναι που δίνουν την πρώτη ώθηση να ξεκινήσεις το μεγάλο εγχείρημα.
Τη στιγμή, ωστόσο, που θα κάνεις το πρώτο βήμα, είσαι μόνος σου, αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Στα 42.195 μέτρα που ακολουθούν, θα συνομιλήσεις άπειρες φορές με το μέσα σου, θα συμφωνήσεις ή θα διαφωνήσεις, θα πάρεις αποφάσεις, θα αλλάξεις, θα βάλεις στόχους, άλλους θα πετύχεις, άλλους θα αφήσεις πίσω, θα δοκιμάσεις το σώμα σου και τις δυνάμεις σου.
Όταν συναντάς κόσμο στο δρόμο που σε περιμένει να σε ενθαρρύνει, παιδάκια να απλώνουν το χέρι να αγγίξουν το δικό σου και έναν καλό φίλο να σε περιμένει σε μια διασταύρωση να σου φωνάξει «μη σταματάς», όλα αυτά τα ξεχνάς. Παίρνεις δύναμη, σκέφτεσαι αυτούς που θα σε περιμένουν στον τερματισμό και συνεχίζεις μερικά χιλιόμετρα ακόμα. Και μετά κι άλλα. Μέχρι να δεις το Καλλιμάρμαρο να φτάνει και τον κόσμο να σε χειροκροτά γι’ αυτό που πέτυχες.
Στα τελευταία μέτρα είσαι πια κάποιος άλλος. Αφήνεις τα δάκρυα χαράς, συγκίνησης, εκπλήρωσης να ξεχυθούν και ψάχνεις τους αγαπημένους σου να χωθείς στην αγκαλιά τους. Και γι’ αυτές τις στιγμές νιώθεις ότι άξιζε.
Δεν ξέρω τι μπορεί να σε κάνει περισσότερο χαρούμενο σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Όταν κοιτάς πίσω και συνειδητοποιείς τι έκανες πάλι ή όταν παίρνεις κίνητρο για να κοιτάξεις μπροστά και στα επόμενα. Τα πόδια καίνε, τα κόκαλα πονούν, η μέση τσακίζει, αλλά η καρδιά πετάει. Εκεί που νιώθεις ότι «δεν πάει άλλο», το μυαλό είναι αυτό που σε οδηγεί. Λίγο ακόμα. Και λίγο ακόμα. Μέχρι τον τερματισμό. Εκεί που σε περιμένουν αυτοί που για χάρη τους θα έτρεχες άλλο τόσο. Κι άλλο τόσο. Και όσο χρειαστεί. Και τότε κοιτάς μέσα σου και νιώθεις ένα αίσθημα εκπλήρωσης. «Τα κατάφερα».
* Ο Γιώργος Αράπογλου είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και ερασιτέχνης δρομέας
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News