Συνέντευξη στον Γιώργο Παπαδημητρόπουλο
Είναι μία από τους 3 φιναλίστ για την διεκδίκηση του διεθνούς βραβείου H.E.R.O του IMRF (International Maritime Rescue Federation), όμως όπως η ίδια λέει, παρά το γεγονός ότι είναι πολύ υπερήφανη, σημασία δεν έχει ο νικητής. Δεν υπάρχει 1η, 2η ή 3η θέση, πολύ απλά, διότι τα συγκεκριμένα βραβεία δεν είναι αριθμοί. Όπως δεν είναι αριθμοί οι προσφυγές, τους οποίους έβγαλε στη στεριά η Μάνια Μπικόφ, και είναι πολλοί.
Η ομάδα της Lifeguard Ηellas με επικεφαλής τη Μάνια και τον σύζυγό της Σπύρο Μητριτσάκη, έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε ένα σκοπό: Να σώζουν ζωές και αυτό, μπορεί να το γράψεις ή να το πεις σε μια συζήτηση. Σίγουρα, όμως, δεν είναι εύκολο να το πράττεις. Γι αυτό, την επόμενη φορά που θα ακούσετε τη λέξη ναυαγοσώστης, βγάλτε από το μυαλό σας την Πάμελα Άντερσον και τον Ντέιβιντ Χάσελχοφ, τα λάδια, τον ήλιο και τα μοχίτο. Στην προκειμένη δεν είναι τηλεόραση. Εδώ, η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία και τη μυθοπλασία.
“Οι άνθρωποι αυτοί, δεν είναι αριθμοί… Είναι άνθρωποι, σαν εσένα, σαν εμένα, σαν τα παιδιά μας. Έχουν ψυχή, έχουν καρδιά, έχουν αισθήματα, μα πάνω απ’ όλα έχουν τη δύναμη να θέλουν να ξεφύγουν… Να παλέψουν και να διεκδικήσουν μια νέα ζωή. Είναι άνθρωποι, που ονειρεύονται… Όσο μπορούνε δηλαδή… ανάμεσα στην αγωνία του ταξιδιού τους, όταν κοιμούνται σε σκηνές, όταν κρύβονται “απέναντι” στα δάση. Διψάνε για ελευθερία… Ναι, αυτό το αγαθό που εμείς δεν αξιολογούμε. Ίσως γιατί δεν έχει ισοπεδωθεί η γειτονιά μας, δεν έχει καταστραφεί το σπίτι μας δεν έχουν σκοτωθεί οι συγγενείς μας, από βόμβες χωρίς λόγο. Ίσως γιατί κανείς δεν μας έβαλε ένα πιστόλι στο κρόταφο για να στρατολογήσει τα ανήλικα αγόρια μας ή να βιάσει τις γυναίκες μας μέσα στην παράνοια ενός πολέμου από παντού, από τους πάντες. Είναι άνθρωποι που πριν φύγουν από τη χώρα τους, αποχαιρετήσαν για πάντα τους γονείς τους”, γράφει η ίδια η Ελληνίδα ναυαγοσώστρια και τι μπορεί κανείς να προσθέσει.
Οι λέξεις και οι σκέψεις όλων εκείνων που δεν βρεθήκαμε στις ακτές τις Μυτιλήνης όταν η θάλασσα ξέβραζε βάρκες, πτώματα, σωσίβια και πράγματα, είναι φτωχές. Ούτε κόμμα δεν αλλάζεις σε αυτά που γράφει, ούτε λέξη δεν ψελλίζεις σε αυτά που λέει, ούτε σκέψη σε αυτά που έχει κρατήσει στο μυαλό της, ούτε καν αναστεναγμό σε αυτά που έχει στην καρδιά της. Τίποτα δεν προσθέτεις. Γιατί πολύ απλά, δεν ξέρεις. Εκείνη, όμως, ξέρει…
Η Μάνια Μπικόφ μας έκανε την τιμή. Μίλησε στο runnfun.gr για τη δουλειά της, για τη Μυτιλήνη, τους πρόσφυγες, τη μεγάλη της διάκριση, για τα τέσσερα παιδιά της, την μεγάλη της αγάπη το τρίαθλο και για το… τσουνάμι του λαϊκού μαζικού αθλητισμού που έχει “χτυπήσει” τη χώρα.
Η αρχή
Όλα ξεκίνησαν, χτυπώντας την πόρτα του… κουφού. Όπου κουφός, βάλτε τη λέξη κράτος, το οποίο εδώ και πολλά χρόνια σε τέτοιες περιπτώσεις ποτέ δεν απαντά. Έτσι, η ομάδα των ναυαγοσωστών αποφάσισε να αναλάβει δράση, να ζητήσει βοήθεια από τους χορηγούς της και όχι μόνο, για να βρεθεί στη Λέσβο. Περίπου τέτοια εποχή πέρυσι έφυγαν οι πρώτοι εθελοντές για τη Λέσβο. Από τη Σκάλα Συκαμιάς όπου γίνεται η πρώτη σοκαριστική επαφή, στις 8 Νοεμβρίου που δημιουργείται ο σταθμός στον Μόλυβο, οι διασώσεις που ακολουθούν, μέχρι το κλείσιμο του σταθμού στις 30 Μαΐου μετά τη συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία, όταν οι μεταναστευτικές ροές μειώθηκαν, την επιστροφή στη Σκάλα Συκαμιάς, την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων και όχι μόνο στην κολύμβηση, τις δυσκολίες. Πως ξεκίνησε η προσπάθεια στη Μυτιλήνη;
Σοκ και δέος
Είναι δεδομένο ότι η χώρα μας έχει δεχθεί μεγάλες πιέσεις από τις μεταναστευτικές ροές. Και είναι αλήθεια ότι έχουν δημιουργηθεί μεγάλα ή μικρότερα προβλήματα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τουλάχιστον 1 εκατ. πρόσφυγες έχουν περάσει τα σύνορά μας με κατεύθυνση την Ευρώπη, τη… Γη της Επαγγελίας. Μέσα στις βάρκες, γυναίκες, παιδιά, γιατροί, δικηγόροι, ζωγράφοι, εργάτες, άνθρωποι που πληρώνουν για να βρουν μια καλύτερη ζωή, για να προστατέψουν τη ζωή των παιδιών τους, για να τους δώσουν μέλλον.
“Υπήρχαν και άνθρωποι που μας έλεγαν εσείς φταίτε. Αν τους αφήνατε να πνιγούν δεν θα ερχόντουσαν. Οι περισσότεροι, όμως, άνοιγαν τα σπίτια τους”
Ας μην είμαστε άδικοι με κανέναν, ούτε με αυτούς, ούτε και με τους κατοίκους των περιοχών που έχουν δεχθεί το τσουνάμι της μεταναστευτικής κρίσης. Η Ελλάδα συνολικά, αν το δούμε ψύχραιμα και λογικά, βγαίνει δυνατή από μια μεγάλη κρίση, κυρίως γιατί οι κάτοικοί της έδειξαν αλληλεγγύη.
Γιατί μαμά;
Η Μάνια μας περιέγραψε πολλά από όσα έζησε και είδε και κατέληξε όπως είδατε και στο βίντεο με το μεγάλο μάθημα που έδωσε και πήρε από τα παιδιά της. Τα οποία αν και έχουν βιώσει με την απουσία της μαμάς και του μπαμπά τους που ήταν στη Λέσβο και παρά το γεγονός ότι εξέφρασαν τα παράπονά τους, τώρα ξέρουν γιατί όλα αυτά έχουν συμβεί: “Νομίζω ότι πλέον έμαθαν. Τα δικαιολογώ τα παιδιά. Είναι δεδομένο ότι έχουν υπάρξει… θύματα αυτής της κατάστασης. Έμεινα πολύ καιρό στη Λέσβο μαζί με τον μπαμπά τους και σίγουρα δεν τους άρεσε. Με ρώταγαν αν τα παιδάκια που σώζαμε δεν έχουν γονείς για να τα προστατεύουν; Μας το έλεγαν και οι δασκάλες στο σχολείο. Τους λείπαμε. Δεν είχαν κέφι. Τα παιδιά έχουν δίκιο. Όταν γυρίσαμε, όσο καιρό είμαι σπίτι προσπαθώ να αναπληρώσω. Και πάλι, όμως, θα πάμε στις δομές, θα μοιράσουμε πράγματα στα προσφυγόπουλα. Όλο αυτό πρέπει να γίνει ένα μάθημα. Τα πήρα μαζί μου στη Λέσβο. Έπαιξαν με τα προσφυγόπουλα, μάζεψαν πράγματα από τις παραλίες. Το έζησαν από κοντά. Και παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισαν προβλήματα, τα παιδιά μου στο σχολείο τους, είναι να πρώτα που θα πουν ότι θέλουν να κάνουν μάθημα μαζί με τα προσφυγάκια”, λέει η Μάνια και καμαρώνει. Και καλά κάνει…
Το βραβείο
Από τα 18 της χρόνια πέρα από την επαγγελματική της καριέρα στο πόλο με τα Χανιά, τη Βουλιαγμένη και τον Ολυμπιακό, ασκεί το επάγγελμα του ναυαγοσώστη. Μετά τόσα χρόνια προσφοράς όπως είπαμε και στον πρόλογο, βρέθηκε στη λίστα για το διεθνές βραβείο H.E.R.O της IMRF και από εκεί μέσα στην τριάδα και κάθε φορά που κάποιος της το αναφέρει, δεν μπορεί να κρύψει την ικανοποίησή της και το χαμόγελό της φτάνει μέχρι τα αυτιά. Απόλυτα δικαιολογημένα η Μάνια αισθάνεται ήδη ότι έχει κερδίσει. Δείτε το γιατί:
Πόλο, ναυαγοσωστική και τρίαθλο
Και μέσα σε όλο αυτό το διάστημα, η Μάνια δεν έχανε την ευκαιρία να γυμνάζεται κιόλας. Τα τελευταία τρία χρόνια το τρίαθλο έχει μπει για τα καλά στη ζωή της. Βέβαια οι βάσεις υπήρχαν. Επαγγελματίας πολίστρια στα Χανιά, στη Βουλιαγμένη, στον ΠΑΟΚ, τον Εθνικό, στον Ολυμπιακό και φυσικά στην Εθνική ομάδα. Το μικρόβιο του πρωταθλητισμού, δεν είναι εύκολο να σβήσει. Εκπαιδεύτηκε από τον Ναυτικό Όμιλο Χανίων και τον Ερυθρό Σταυρό και την αμερικανική βάση της Σούδας. Φυσικά λόγω σωματοδομής και ικανοτήτων ξεχώρισε άμεσα. Οι Αμερικανοί εκπαιδευτές της πρότειναν να μείνει στη βάση και να πάρει δίπλωμα, πρόταση που αποδέχθηκε και κάπως έτσι έγινε η πρώτη γυναίκα της χώρας, με πιστοποίηση από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ναυαγοσωστικής. Είναι η μοναδική διεθνής εκπαιδευτρια εκπαιδευων ναυαγοσωστων από την παγκόσμια ομοσπονδία. Έκτοτε έχει αναλάβει την εκπαίδευση εκατοντάδων ναυαγοσωστών, από όλον τον κόσμο, οι οποίοι φοιτούν στη σχολή Lifeguard Ηellas.
“Να προσέχουμε στις παραλίες. Έχουμε πολλούς πνιγμούς ή μάλλον θανάτους στη θάλασσα που φτάνουν τους 400 το χρόνο. Να σεβόμαστε τους κανόνες. Με τη θάλασσα δεν παίζουμε”
Η σχολή, η οποία έχει περάσει από όλα τα στάδια του εθελοντισμού, ξεκινώντας από την ενημέρωση παιδιών σε σχολεία και κατασκηνώσεις όταν οι λαϊκοί αγώνες στην Ελλάδα ήταν λίγοι πριν από αρκετά χρόνια, μέχρι στις μέρες μας που δεν διοργανώνεται αγώνας χωρίς τη συμμετοχή των εθελοντών της Lifeguard Ηellas, που είναι έτοιμοί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ξηρά και θάλασσα, εξαιτίας της εκπαίδευσης που λαμβάνουν.
Τα τελευταία τρία χρόνια λοιπόν, η Μάνια διαπρέπει εντός και εκτός συνόρων στο τρίαθλο. Στον 3ο μεγαλύτερο έρωτα της ζωής της μετά τον άνδρα και τα παιδιά της. Δεν το λέει η ίδια, το έχουμε διαπιστώσει εμείς και αυτό, έχει μεγαλύτερη αξία. Το τρίαθλο το ξεκίνησα στο Spetsathlon το 2014 και μέσα σε 2,5 χρόνια έχω γευτεί τη χαρά των τερματισμών 3 half κ 3 full Ironman αποστάσεων και πολλών εγχώριων διοργανώσεων. Οι δύο τελευταίοι αγώνες της ήταν το Gloria Ironman 70.3 στην Τουρκία και το Ocean Lava Rhodes στη Ρόδο. Πως ξεκίνησε; Πως καρφώθηκε στο μυαλό της η λέξη τρίαθλο;
“Να ωθούμε τα παιδιά μας στον αθλητισμό. Η πόλη δεν είναι φιλική για τα αθλήματα. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να αθληθούν και να διασκεδάσουν χωρίς να τα πιέζουμε να κάνουν κάτι που δεν θέλουν”
Στον πρώτο αγώνα που έτρεξε πριν από τέσσερα χρόνια, ένιωθε σαν ψάρι έξω απ’ το νερό. Νόμιζε ότι είχαν μετακινήσει την αψίδα του τερματισμού και έβριζε στα τελευταία 3 από τα 10 συνολικά χιλιόμετρα που επέλεξε να τρέξει. Σήμερα τρέχει Μαραθωνίους για… προπόνηση ενόψει των Full Ironman. Πραγματικό φαινόμενο. Ακούστε την:
Το ευχαριστώ είναι λίγο. Αντί επιλόγου ευχόμαστε στη Μάνια να παραμείνει ίδια και σε όλους τους υπόλοιπους, σε εμάς και σε εσάς να γνωρίζετε στη ζωή τέτοιους ανθρώπους. Μόνο έτσι έχουμε όλοι μια ελπίδα να γίνουμε καλύτεροι. Και κάτι τελευταίο. Ελέσσα, Θαλασσινή, Ίρις και Νηρέα, να είστε περήφανοι για τη μαμά και τον μπαμπά. Κάποια μέρα θα τα καταλάβετε όλα…
* Ευχαριστούμε πολύ το Central park Cafe που βρίσκεται στην καρδιά του Μητροπολιτικού πάρκου της Καλλιθέας για τη φιλοξενία. Παρεμπιπτόντως το πάρκο που βρίσκεται δίπλα στο Κέντρο Πολιτισμού του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και είναι μια όαση αθλητισμού για την Καλλιθέα και της γύρω περιοχές. Διαθέτει χώρο για τρέξιμο, γηπεδάκια ποδοσφαίρου, κολυμβητήριο που φιλοξενεί ακόμα και επαγγελματίες αθλητές και χώρους για οποιαδήποτε δραστηριότητα. Φυλάσσετε όλες της ώρες και είναι απόλυτα ασφαλές.
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News