Ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος δεν κατάφερε να τερματίσει εξαιτίας ενός τραυματισμού στον αγώνα Transvulcania και ο ίδιος περιέγραψε σε ένα απολογισμό πως έζησε τον αγώνα στην ιστοσελίδα του www.allterrainrunners.gr.
Διαβάστε αναλυτικά:
Τις περισσότερες φορές, οι αθλητές, ενώ σχεδιάζουμε μήνες πριν το πρόγραμμα, αγνωστικό και προπονητικό, τυχαίνουν διάφορα (σχεδόν πάντα και σε όλους), τα οποία είτε απλά δυσκολεύουν την κατάσταση χωρίς εν τέλη να επειρεάζουν το αποτέλεσμα, είτε μας βγάζουν εντελώς εκτός ‘’τροχιάς’’.
Το 2ο συνέβει την τελευταία εβδομάδα σε εμένα, χωρίς να είναι βέβαια η πρώτη φορά (και ευελπιστώ ούτε η τελευταία), μιας και θα συνεχίσω να κυνηγάω στόχους και όνειρα προσπαθώντας να εξελίσσομαι.
To χρονικό πρίν τον αγώνα:
Πριν μια εβδομάδα στην Κέρκυρα και συγκεκριμένα στον αγώνα ‘’Κάσσιος Δίας’’ (ένας απο τους ομορφότερους και καλύτερα οργανωμένους της χώρας μας), είχα μια ‘’κάκκωση’’ στο πόδι (στραμπούλιγμα στο πρόσθιο πόδι, μπροστά απο την άρθρωση της ποδοκνημικής). Αυτό έγινε στο πρώτο μισάωρο του αγώνα, οπότε μη θέλοντας να σταματήσω, το καταπόνησα αρκετά.
Για τα υπόλοιπα 90’ περίπου ήταν ασταθές, πονούσε, οπότε δεν μπορούσα πιέσω ιδιαίτερα στην ανηφόρα και καθόλου στην κατηφόρα. Στο μεταξύ, δυσκολευόμουν στο πάτημα ακόμα και στην άσφαλτο…
Με τα πολλά, τις επόμενες 2 ημέρες, προφανώς και δεν μπορούσα να τρέξω (έκανα εναλλακτικά ποδήλατο).
Την Τετάρτη, και με χορήγηση αντιφλεγμονώδη φαρμάκου για 3 ημέρες, μπορούσα να τρέξω μόνο σε επίπεδη διαδρομη… Ήμουν ήδη στην Ισπανία, όπου διανυκτέρευσα στην Βαρκελώνη. Eτρέξω σε ένα πάρκο κοντά στο ξενοδοχείο, για 30’ πολύ χαλαρά, το οποίο ήταν και το μόνο που μπορoύσα.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό η συμμετοχή μου στο Transvulcania 3 ημέρες μετά (Σάββατο) με υπεραισιόδοξη προσέγγιση, έμοιαζε σχετικά μακρινή, δεδομένης αφενώς της δυσκολίας του αγώνα, όσον αφορά τον υψηλότατο ανταγωνισμό και αφεταίρου της ιδιαιτερότητας της διαδρομής όπου απο το 50χλμ περίπου και έως το 69χλμ ήταν συνεχής κατηφόρα -2400μ. Δηλαδή θα έπερεπε μετά απο περίπου 5 ώρες αγώνα να πιέσω σε κατηφόρα…
Γνωρίζοντας ότι δεν είναι σωστό να υπάρχουν αρνητικές σκέψεις πριν απο αγώνα, και ας είναι απόλυτα δικαιολογημένες, ήμουν αισιόδοξος, ακολουθώντας πιστά τον σχεδιασμό που συνηθίζω πριν απο ανάλογη προσπάθεια. Αυτός περιλαμβάνει (σχεδιασμός) ελάχιστη προπόνηση το τελευταίο 4ήμερο, ένα πρωτόκολλο υδατανθράκωσης, προετοιμασία της τροφοδοσίας κατά την διάρκεια του αγώνα, προσοχή στην ξεκούραση χωρίς άσκοπες μετακινήσεις την παραμονή (τουλάχιστον), εκ νέου μελέτη του προφίλ της διαδρομής κλπ.
Ο αγώνας:
Η εκκίνηση ήταν 06:00. Πήραμε ένα μικρό πρωινό αρκετά νωρίς (03:00), έδεσα το τραυματισμένο πόδι με άκαμπτη ταινία (προς περιορισμό της κίνησης όπως συνηθίζεται σε ανάλογες περιπτώσεις) και φύγαμε για την εκκίνηση 03:45 (60’ μαρκιά απο το ξενοδοχείο).
Ο φάρος στο νοτειότερο σημείο του νησιού ήταν και η εκκίνηση του αγώνα.
Ξεκινήσαμε σχηματίζοντας αμέσως ένα group από 10-12 αθλητές, αρκετά γνωστοί όλοι τους, ανεβαίνοντας σε μονοπάτι με υφαιστιογενή μαύρη σκόνη… Στον πρώτο σταθμό, περίπου στα 6.5 χλμ και με 700μ θετικής διαφοράς, είχε αχίσει να σπάει το group. Προηγούνταν 2 Αμερικάνοι, οι οποίοι και γυμνάζονται παρέα, δίχνοντας απο νωρίς την διάθεσή τους. Με τον ένα απο τους 2, τon Χάιντεν Χοξ, είχαμε γνωριστεί στο San Franscisco όπου είχε κάνει μια εξαιρετική εμφάνιση στον αγώνα των 75 χλμ εκεί κατακτώντας την 2η θέση(είχα πάρει την 6η θέση).
Πίσω τους αλλά πολύ κοντά (30’’) ήταν ένας Γάλλος αθλητής την Adidas τον οποίο δεν γνωρίζω και εν τέλη έμεινε αρκετά πίσω (αργότερα στην κούρσα).
Λίγο πιο πίσω περίπου 90’’-120’’ είμασταν ένα group όπου εναλλάσαμε θέσεις, εγώ, ο Tom Owens, ο Theverad, ο Martin και ο Malek. Ακολουθούσε σε κοντινή απόσταση ο Πομερέτ.
Πλέον είχαμε ‘’ανέβει στα 1200μ και είχαμε διανήσει περίπου 60’ χωρίς να έχει αλλάξει κάτι.
Εκεί άρχισαν και μικρής διάρκειας κατηφόρες σε εύκολο τερρέν, όπου είδα ότι δεν μπορούσε το πόδι μου να υποστηρίξει φορτία. Κάθε βήμα ήταν ασυναίσθητα ‘’επιφυλακτικό’’ χωρίς να μπορώ να αντιδράσω. Αποτέλεσμα ήταν να φορτώνεται παραπάνω το άλλο πόδι…
Εκεί προσπάθησα και παλι να αποφύγω τις άσχημες σκέψεις και συνέχισα. Σε κάθε κατηφόρα όπου έως εκείνο το σημείο ήταν μικρής διάρκειας, δυσκολευόμουν να ακολουθήσω, γεγονός πολύ ασυνήθιστο μιας και το δυνατό σημείο είναι ακριβώς αυτό, η ‘’επιθετική’’ εναλλαγή στην κατηφόρα έπειτα απο παρατεταμένη ανηφόρα, χωρίς ιδιαίτερο ενεργιακό κόστος. Στην προκειμένη περίπτωση όμως ήταν διαφορετικά τα δεδομένα!
Είχαμε πλέον φτάσει στα 1800μ θετικής υψομετρικής και ήδη έχανα την επαφή. Ενεργιακά ήμουν αρκετά καλά, έλεγχα την έντασή μου, χωρίς υπερβολές, και γενικά ίσως ήμουν λίγο καλύτερα απο την προηούμενη φορά που έτρεξα τον αγώνα, με λίγο πιο ‘’επιφυλακτική’’ προσέγγιση.
Με κάμποσην υπομονή φτάσαμε στα 2200μ όπου έβλεπα πλέον απο μακριά τους υπόλοιπους και κανέναν πίσω μου. Εκεί άρχισε η κατάβαση για τον πρώτο μεγάλο σταθμό του αγώνα, το καταφύγιο El Pilar. Δυστυχώς παρ’ όλη την ευκολία του τερέν αναγκάστηκα να πηγαίνω αργά και να φρενάρω κάθε 2-3 βήματα. Πέραν του ότι χάνεις όλη την αίσθηση και την ροή, το παραπάνω είναι και ιδιαίτερα ενεργοβόρο, επιβαρύνοντας πολύ τετρακεφάλους κλπ.
‘’Φλέρταρα’’ με την εγκατάλειψη, όσο και να μην το ήθελα.
Αποφάσισα να συνεχίσω, γνωρίζοντας ότι τα επόμενα 5χλμ περίπου είναι σε χωματόδρομο χωρίς ιδιαίτερες κλίσεις και να δοκιμάσω μπας και ηρεμίσει.
Μετά απο 5’ όμως ακόμα και εκεί δυσκολευόμουν… Κάπου στα μέσα της διαδρομής με τον επόμενο σταθμό υδροδοσίας, ο οποίος απείχε 6χλμ απο το El Pilar αποφάσισα ότι ήταν μάταιο και επικύνδινο για το υπόλοιπο της σεζόν να συνεχίσω. Όπως και εν τέλη έκανα.
Έκατσα για καμιά ώρα να παρατηρήσω και να χειροκροτήσω την προσπάθεια των αθλητών.
Ο ‘’διαφορετικός’’, συναρπαστικός ρόλος:
Ένα απο αυτά που χαρακτηρίζουν το Transvulcania, είναι τα τελευταία 400μ (περίπου) κατάβασης προς το λιμάνι Tazacorte… Αυτή είναι σε πέτρινο μονάτι με συνεχείς ‘’φουρκέτες’’ στην κάθετη πλευρά ενώς τεράστιου βράχου. Η κατάβαση των αθλητών είναι ορατή απο τον τελευταίο σταθμό στον ‘’πάτο’’, απομένοντας μόλις 6,5 χλμ πριν το τερματιμό, ίσως τα βασανιστικότερα σε αγώνα, με 300μ θετικής, μεταξύ 69ου και 72ου χλμ.
Οι περισσότεροι αθλητές φτάνουν καταμεσήμερο και καταβεβλημένοι απο όλο τον απαιτητικό αγώνα.
Εκεί λοιπόν στάθηκα να υποστηρίξω τους συναθλητές και φίλους.
Εντυπωσιάστηκα βλέποντας την μεγάλη προσπάθεια όλων! Προφανώς έτσι φαίνομαι και εγώ σε ανάλογες προσπάθειες, αλλά είναι διαφορετικά να το ζεις απο την άλλη πλευρά!
Κάποιους τους κυνήγησα να τους ρίξω νερό και να δώσω κάτι παραπάνω και ας μην το ήθελαν, διότι στην υπέρτατη προσπάθεια εκείνης της στιγμής, σκέφτεσαι να φύγεις γρήγορα και ίσως δεν λάβεις αυτά που χρειάζεσαι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το ‘’παιχνίδι’’ για την 3η θέση.
Μόλις έφτασε ο Νίκολας (Μάρτιν), ήταν 3ος με διαφορά περίπου 3’ απο Σαΐντ (Μαλέκ). Τον είδα που βιάστηκε, του έριξα νερό, του είπα την διαφορά κλπ. Ο Σαΐντ έφτασε πιο ‘’ήρεμος’’, του είπα την διαφορά ακριβώς, έφαγε, ενυδατώθηκε όσο ήταν δυνατόν και έφυγε. Τελικά κατέκτησε την 3η θέση…
Ένα άλλο αξιοσημείωτο ήταν το ‘’πνεύμα’’ το οποίο έδειξε ο Haiden, ο οποίος αργότερα μου είπε, είχε διαλυθεί απο το 40ο χλμ, ‘’έβγαζε’’ ότι λάμβανε το στομάχι του, είχε κράμπες κλπ. Στο 50χλμ ήταν 2ος, με 12΄απο τον συναθλητή του. Τελικά τερμάτισε σε 9 ώρες και κάτι. Είναι πολύ υψηλού επιπέδου αθλητής, στεναχωρήθηκε πάρα πολύ αλλά ήταν περίφανος!
Αυτό που είδα στο Tazacorte, είναι εντελώς διαφορετικό απο αυτό που βλέπεις στο τερματισμό.
Στο τερματισμό το πρόσωπο αλλάζει, τερματίζεις και χαίρεσαι γι αυτό που κατάφερες… Νωρίτερα όμως αποτυπώνονται στον μέγιστο βαθμό όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα που κάνουν το άθλημά μας μοναδικό και συναρπαστικό. Αγωνία, ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ, επιμονή, πόνος…
Όπως λένε και οι Αμερικάνοι, αν και δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ ξενόγλωσες εκφράσεις, στην προκειμένη περίπτωση όμως ταιριάζει απόλυτα:
‘’There are some crazy tough bastards out there’’.
Θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα για τις μοναδικές στιγμές στην La Palma, τους φίλους και συναθλητές απο όλο τον κόσμο που ξανασυνάντησα, τις εμπειρίες που μοιραστήκαμε κλπ., αλλά δεν είναι του παρόντος.
Τι μένει στο τέλος;
Τελικά αυτό που επιβεβαιώνεται και πάλι, είναι άλλωστε και αυτό που οδηγεί την σχετικά μέτρια αθλητική μου καριέρα, όλα αυτά τα χρόνια:
‘’Κάθε αποτέλεσμα, είτε θετικό, είτε αρνητικό, θα πρέπει να το εκμεταλευόμαστε προς όφελώς μας. Με μια καλή εμφάνιση (νίκη κλπ.), να πέρνουμε όρεξη, κίνητρο και έμπνευση για την συνέχεια (όχι επαναύπαυση σε κεκτημένα). Μια κακή ή ‘’άτυχη’’ εμφάνιση, να μας γεμίζει πείσμα, να μας διδάξει, να ‘’άκούσουμε’’ και να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας καλύτερα, χωρίς να μας αναλώνει η στεναχώρια, αρνητικές σκέψεις κλπ.’’
Πολλά συγχαρητήρια σε όλους και βέβαια στα 2 παιδιά απο την Ελλάδα, τον Πέτρο και την Δέσποινα.
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News