Η Mina Guli από την Αυστραλία αντιμετώπισε κάποια από τα πιο σκληρά τερέν στον κόσμο στο 7 Deserts Run marathon challenge που έγινε για πρώτη φορά στον κόσμο.
Ολοκλήρωσε το ταξίδι της την Παγκόσμια Ημέρα για το νερό, στις 22 Μαρτίου 2016, έχοντας τρέξει επτά μαραθώνιους σε επτά διαφορετικές ηπείρους μέσα σε επτά εβδομάδες.
Η διαδρομή συμπεριλάμβανε την έρημο Tabernas της Ισπανίας, την Αραβική έρημο της Ιορδανίας, την έρημο Simpson της Αυστραλίας, το Richtersveld στη Νότια Αφρική, την έρημο Ατακάμα της Χιλής και την έρημο Μοχάβε στην Αμερική.
Γιατί διάλεξες αυτή την πρόκληση;
Ήθελα να τρέξω σε μερικά από τα πιο σκληρά τερέν του πλανήτη, έτσι προκάλεσα τον εαυτό μου να τρέξω σε επτά ερήμους, σε επτά ηπείρους. Αλλά επειδή όλο αυτό το έκανα για να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο για την παγκόσμια έλλειψη νερού, έκανα 40 μαραθώνιους για να δείξω ότι μέχρι το 2030 θα υπάρχει 40% διαφορά μεταξύ της ζήτησης για νερό και της διαθεσιμότητάς του.
Έχεις τρέξει στο Marathon des Sables στο παρελθόν. Πώς συγκρίνεται με αυτό που έκανες τώρα;
Σωματικά είναι εντελώς διαφορετικά. Για αρχή, αυτό που έκανα τώρα κράτησε επτά εβδομάδες, όχι μία! Και κάθε μέρα δεν τελείωνε με ξεκούραση στη σκηνή μου. Έλεγα ιστορίες, έγραφα σημειώσεις και προσπαθούσα να βρω τον καλύτερο τρόπο για να περάσω το μήνυμα για την έλλειψη νερού στο πλανήτη μας. Επίσης, ήμουν σε διαφορετικές ηπείρους με διαφορετικές χρονικές ζώνες. Βρισκόμουν σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο.
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισες;
Η Ισπανία ήταν ο πρώτος μου προορισμός και εκεί είναι που κατάλαβα τι έχω πραγματικά να αντιμετωπίσω. Στην Ανταρκτική όμως έπαθα το μεγαλύτερο σοκ. Ήταν η πρώτη φορά που έτρεξα χωρίς το team μου και ήταν εντελώς διαφορετικά απ’ όπου είχα τρέξει στο παρελθόν. Τα πάντα ήταν κάτασπρα και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τον ουρανό από τη γη. Στην Αυστραλία ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ στην υπερβολική ζέστη έχοντας μόλις φτάσει εκεί από την Ανταρκτική. Επίσης μου δημιούργησαν πολλές δυσκολίες η απόσταση και η διαφορά της ώρας μεταξύ της Αυστραλίας και της Νότιας Αφρικής.
Πόσο μεγάλες ήταν οι διαφορές στη θερμοκρασία;
Πήγαινε από τους -20ºC στην Ανταρκτική μέχρι τους +47ºC στην Αυστραλία.
Πόσα διαφορετικά είδη τερέν είδες;
Ο περισσότερος κόσμος νομίζει πως οι έρημοι είναι γεμάτες με αμμόλοφους, αλλά στην πραγματικότητα έχουν ποικίλα εδάφη. Η Ανταρκτική είχε πάρα πολύ χιόνι που μερικές φορές έφτανε μέχρι τα γόνατά μου. Οι υπόλοιπες έρημοι είχαν βραχώδη μονοπάτια με τεράστιες πέτρες, μεγαλύτερες κι από μένα και φυσικά πολλούς αμμόλοφους.
Πώς είναι να τρέχεις πάνω στην άμμο;
Φαντάσου να δένεις μερικά κιλά στα πόδια σου και να τρέχεις μέσα σε λάσπη που φτάνει ως τα γόνατά σου. Νιώθεις σαν να μην προχωράς καθόλου, κινείσαι σε τέσσερις κατευθύνσεις και κουράζεις πολύ το πάνω μέρος των ποδιών σου καθώς προσπαθείς να κρατήσεις την ισορροπία σου.
Πώς προετοιμάστηκες για κάτι τέτοιο;
Έτρεχα. Πάρα πολύ. Επίσης έκανα πολύ προπόνηση για να πάρω περισσότερη δύναμη. Ο φυσιοθεραπευτής μου, ο Justin, μου είπε ότι μόνο με ένα δυνατό σώμα θα μπορούσα να κάνω αυτό που θέλω και ότι ο τραυματισμός ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Έτσι ο προπονητής μου, ο Nathan, έφτιαξε ένα πρόγραμμα προπόνησης που δεν ήταν μόνο για τρέξιμο αλλά επικεντρωνόταν και στο να κάνει το σώμα μου πιο δυνατό.
Ποιοι είναι οι τρεις μεγαλύτεροι κίνδυνοι που βρήκες μπροστά σου;
Η αφυδάτωση και η υπερυδάτωση –να πίνω δηλαδή πάντα τη σωστή ποσότητα νερού- και η εξάντληση από τη ζέστη. Επίσης ήταν ένα βουνό γεμάτο με βράχια στη Νότια Αφρική που φοβόμουν πως θα πέσω και θα χτυπήσω.
Ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή;
Ήταν μια τεράστια πρόκληση να τρέχω στην Ανταρκτική σχεδόν μόνη μου, χωρίς το team μου. Όμως η πρώτη μου μέρα στη Χιλή ήταν επίσης πολύ δύσκολη –έκανε πάρα πολύ ζέστη και ήμουν πολύ κουρασμένη μετά από πολλές ώρες μέσα στο αεροπλάνο. Είχα φτάσει στα όριά μου τότε.
Υπήρξε μια μέρα που σκέφτηκες ότι δεν θα τα καταφέρεις;
Πολλές μέρες. Όπως πολλοί άνθρωποι, αρκετές φορές είχα αμφιβολίες για τον εαυτό μου, αλλά άμα δεν δοκιμάσεις κάτι, δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις.
Ποια ήταν η διατροφή σου;
Nόμιζα πως θα έπαιρνα πολλά συμπληρώματα, αλλά καθώς το event ήταν τόσο μεγάλο, έτρωγα κανονικό φαγητό – φρούτα και λαχανικά. Είμαι χορτοφάγος, οπότε έτρωγα φαγητό που ήταν εξαιρετικά θρεπτικό.
Και πώς είναι τα πόδια σου;
Καλά. Έχω έναν πολύ καλό γιατρό, τον Brock, ο οποίος μου τα πρόσεχε! Στο τελευταίο μου μεγάλο run, οι πατούσες μου ήταν γεμάτες με φουσκάλες και μου έβγαιναν τα νύχια, αλλά αυτή τη φορά δεν είχα τίποτα από όλα αυτά.
Ποιες είναι οι αγαπημένες σου αναμνήσεις;
Τον περισσότερο καιρό τον πέρασα λέγοντας ιστορίες για το νερό και πολλές αναμνήσεις μου είναι σχετικά με τους ανθρώπους. Γνωρίσαμε ιθαγενείς στην Αυστραλία που μου είπαν “χωρίς το νερό, δεν έχουμε τίποτα” και στη Νότια Αφρική είδαμε ανθρώπους να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα γιατί η στάθμη του ποταμού από τον οποίο έπαιρναν το νερό τους, είχε πέσει έξι μέτρα λόγω της άρδευσης των καλλιεργειών.
Τι πιστεύεις ότι θα πετύχεις με αυτό το run;
Θέλω να διαδώσω το πόσο σημαντική και επείγουσα είναι η έλλειψη του νερού. Ήξερα ότι πρέπει να μη χρησιμοποιούμε πολύ νερό από μικρή. Καθώς μεγάλωνα στην Αυστραλία μας είχαν πει να κλείνουμε τη βρύση όταν πλένουμε τα δόντια μας, να κάνουμε λιγότερη ώρα μπάνιο και άλλα πολλά, αλλά μέχρι το 2012 δεν είχα καταλάβει πόσο επείγουσα είναι η κατάσταση. Η κλιματική αλλαγή είναι σημαντική, αλλά το νερό είναι απολύτως επείγον. Χωρίς αυτό δεν έχουμε τίποτα – και μας τελειώνει πολύ γρήγορα. Το άλλο πρόβλημα είναι το “αόρατο νερό”. Το 95% του νερού που καταναλώνουμε κάθε μέρα δεν είναι από τις βρύσες ή το μπάνιο που κάνουμε, αλλά χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει τα πράγματα που καταναλώνουμε καθημερινά. Αυτό είναι ένα αρκετά εντυπωσιακό στατιστικό στοιχείο.
*** Μάθε περισσότερα για τη Mina και τη λειψυδρία στο @thirst4water.
ΠΗΓΗ: redbull.com
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News