Ο δρομέας, Δημήτρης Θεοδωρακάκος, μας μιλά για την πορεία του και τί του δίνει δύναμη για να συνεχίσει.
Πώς μπήκε η γυμναστική και το τρέξιμο στη ζωή σου;
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θα με χαρακτήριζα ‘’αθλητή’’. Ως παιδί, οτιδήποτε είχε να κάνει με φυσική δραστηριότητα, μου άρεσε. Αυτό που δεν μου άρεσε είναι να κάθομαι σπίτι. Όπου με έστελναν οι γονείς μου, για θελήματα, ψώνια κλπ., πήγαινα πάντα τρέχοντας γιατί βαριόμουν το περπάτημα.
Στην αρχή ήταν το παιχνίδι στην γειτονιά και οι αυτοσχέδιοι αγώνες τρεξίματος που κάναμε γύρω από τα οικοδομικά τετράγωνα. Μαύρα γόνατα και αγκώνες, με σημάδια και μικροπληγές από πτώσεις , γρατζουνιες κλπ. Εκεί νομίζω άρχισε να αναπτύσσεται η ανταγωνιστικότητα με τους φίλους μας και παράλληλα μαθαίναμε να το διαχειριζόμαστε, το οποίο δεν είναι πλέον δεδομένο σήμερα.
Αυτό που χαρακτηριστικά θυμάμαι είναι ότι σε σχέση με τους φίλους μου δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, μιας και υπήρχαν παιδιά γρηγορότερα και δυνατότερα, αλλά είχα πολύ μεγάλη υπομονή να επιμένω για όσο χρειαστεί με σκοπό να βελτιωθώ σε κάτι.
Όσο μεγάλωνα και ασχολιόμουν με τον αθλητισμό, το παραπάνω ωρίμαζε και εξελισσόταν. Στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, συγκυριακά βρέθηκα να κάνω κωπηλασία, στον πλέον ιστορικό αθλητικό σύλλογο της χώρας μας , τον Όμιλο Ερετών (το 1ο ιδρυθέν αθλητικό σωματείο – 1885) όπου κατάφερα να κερδίσω Παν/νιες νίκες, να είμαι μέλος την Εθνικής ομάδες επί σειρά ετών και να εκπροσωπήσω την χώρα μας σε πολλές διεθνείς διοργανώσεις.
Νωρίτερα είχα ασχοληθεί με τον στίβο, αλλά ένα πρόβλημα στα γόνατα, το οποίο οφειλόταν στην ανάπτυξη, με κράτησε εκτός συστηματικής άθλησης από την τελευταία τάξη του Δημοτικού μέχρι και σχεδόν ολόκληρο το γυμνάσιο.
Όσο τα χρόνια περνούσαν, οι απαιτήσεις στην κωπηλασία ήταν πολύ μεγάλες. Ουσιαστικά κατά το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς βρισκόμασταν σε προπονητικά κοινόβια, ταξίδια για αγώνες, δοκιμασίες αξιολόγησης, μετρήσεις σε εργομετρικά κέντρα (συνήθως στο Παν/μιο Θεσσαλίας – ΤΕΦΑΑ) κλπ.
Όλο αυτό το διάστημα, μου άρεσε πολύ το τρέξιμο και είχα χαρακτηριστική διαφορά με τους συναθλητές μου στην κωπηλασία όσον αφορά την ικανότητά μας σ’ αυτό. Παρακολουθούσα τους αθλητές της εποχής, διάβαζα για τους προγενέστερους και εντέλει μπορώ ξεκάθαρα να πω ότι παρά τις όποιες άλλες ασχολίες μου κατά καιρούς, πάντα υπήρχε μέσα μου μια ιδιαίτερη σχέση πάθους με αυτό (το τρέξιμο). Στην πορεία συνέβησαν αρκετά , τα οποία δεν έχει σημασία να αναλύσω εδώ, και εν τέλει αποφάσισα το 2005 μαζί με τον προπονητή μου τότε κ. Κώστα Κοντομανώλη (8ος και 6ος Ολυμπιονίκης το 1980 και 1984 αντίστοιχα) να ξεκινήσω το τρέξιμο, αποκλειστικά στον Μαραθώνιο.
Ήταν κάτι αρκετά παράτολμο διότι το σώμα μου ήταν δουλεμένο εντελώς διαφορετικά και δεν έμοιζε επ’ουδενί σε δρομέα. Λατρεύω προκλήσεις όμως τέτοιου τύπου, οι οποίες με κάνουν να νιώθω ότι εξελίσσομαι, ειδικά όταν φαινομενικά πηγαίνω κόντρα στις πιθανότητες. Βέβαια αυτός ακριβώς ο τρόπος σκέψης είναι βασικό εργαλείο ενός αθλητή μεγάλων αποστάσεων, το οποίο ‘’εκμεταλλεύτηκα’’ και άλλες φορές κατά την διάρκεια της αθλητικής, και όχι μόνο, καριέρας μου. Βέβαια είχα την τύχη και τιμή να συνεργαστώ με τον κ. Νίκο Πολιά από τα πρώτα βήματά μου στον μαραθώνιο, του οποίου η βοήθειά και καθοδήγηση στην διαχείρηση όλου του παραπάνω ήταν υποδειγματική.
Ποια είναι η κορυφαία στιγμή της καριέρας σου μέχρι τώρα;
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μια αγωνιστική προσπάθεια ή στιγμή που με σημάδεψε περισσότερο από άλλες, αφού αρκετές έχουν τη δική τους ξεχωριστή αξία στην περίοδο που έγινε. Ωστόσο, υπάρχουν χαρακτηριστικές στιγμές που παραμένουν χαραγμένες βαθιά στο μυαλό μου παρόλο που αρκετές από αυτές δεν αφορούν αγωνιστικές προσπάθειες, αλλά μεμονωμένες προπονήσεις με ιδιαίτερα έντονα συναισθήματα, κούρασης και απομόνωσης, τα οποία όσο πιό έντονα τα βίωνα τόσο μεγαλύτερο το αποτύπωμά τους στο πέρασμα του χρόνου και πλέον αυτό το αντιλαμβάνομαι έντονά.
Αν όμως χρειαζόταν να μιλήσω για αγώνες, θα ξεχώριζα 3.
Μια από αυτές είναι η 1η φορά που κέρδισα τον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών, το 2009 καθώς προερχόμουν από 3 συνεχόμενες 2ες θέσεις, στις οποίες μάλιστα είχα σημειώσει διαδοχικά ατομικά ρεκόρ και αν μη τι άλλο ένιωθα την ανάγκη να ‘’ικανοποιήσω’’ τον προπονητή-φίλο-συνεργάτη μου Νίκο Πολιά (κάτοχο του ρεκόρ του Αυθεντικού Μαραθωνίου ακόμη και σήμερα), ο οποίος με πίστευε, με στήριζε και με ‘’ένιωθε’’, αναγάγοντας βέβαια και στις δικές του τέτοιες στιγμές.
Στο ορεινό τώρα τρέξιμο, μια κορυφαία στιγμή ήταν η κατάκτηση της 1η θέσης σε ένα υπεραπαιτητικό αγώνα 8 ημερών (βλ. Transalpine run), στις Άλπεις το 2013, όπου καθημερινά ολοκληρώναμε περίπου ένα μαραθώνιο, με μεγάλες υψομετρικές διαφορές, στον οποίο ξεκινήσαμε από την Γερμανία, διασχίζαμε Αυστρία, Ελβετία και τερματίσαμε στην Ιταλία. Αυτό φάνταζε αδιανόητο για ένα Έλληνα (μέχρι εκείνη την στιγμή) να διακριθεί σε μία τόσο δημοφιλή, δύσκολη και ανταγωνιστική διοργάνωση εκτός συνόρων.
Μια ακόμα εξαιρετικά φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή αφορά την τελευταία νίκη μου στον Olympus Marathon, την 4η συνολικά, διότι πέραν την μεγάλης δημοφιλίας στον χώρο του ορεινού τρεξίματος, δεδομένου του ιδιαίτερα ανταγωνιστικού περιβάλλοντος σε κάθε έκδοσή του, αποτελούσε αγώνα της σειράς του Παγκοσμίου Κυπέλλου Sky Running και πέραν του παραπάνω δεν είχαμε την ευκαιρία ως χώρα να δούμε νικητή έως τότε (είχα ακόμα μια 2η θέση την προηγούμενη χρονιά σε αντίστοιχο αγώνα στην Πορτογαλία, στο νησί Μαδέιρα). Σαφώς και στον τελευταίο έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι πλέον ήμουν 40 ετών και για μια 25ετία η ζωή μου ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τον αγωνιστικό αθλητισμό και όλα όσα αυτός ‘’απαιτεί’’ από την καθημερινότητα ενός αθλητή – παιδιού.
Τί σκέφτεται ένας μαραθωνοδρόμος κατά τη διάρκεια της διαδρομής, από την εκκίνηση μέχρι τον τερματισμό;
Ο μαραθώνιος και γενικότερα οι προσπάθειες σε αγώνες και προπονήσεις πολύ μεγάλης διάρκειας, πέραν της σωματικής ικανότητας, απαιτούν και πνευματικές δεξιότητες, όπως η ψυχική ανθεκτικότητα, η συναισθηματική νοημοσύνη κ.α. . Όσο μεγαλύτερη η διάρκεια της προσπάθειας, τόσο περισσότερο εμπλέκεται το πνευματικό κομμάτι στην σχέση με την σωματική ικανότητα, η οποία σαφώς και παραμένει σε κυρίαρχο ρόλο αλλά πλέον εξαρτάται περισσότερο από το πνεύμα.
Η εξέλιξη αυτή της ψυχολογίας, πραγματοποιείται μέσα από την προπόνηση.
Στην προπόνηση ‘’αναγκάζουμε’’ το σώμα να ανταπεξέλθει στις όποιες απαιτήσεις, ώστε να πετύχουμε τον στόχο μας. Αυτός μπορεί απλά να είναι ο τερματισμός σε κάποιες περιπτώσεις και σε άλλες να είναι το κυνήγι της βελτίωσης μιας επίδοσης. Κάθε περίπτωση είναι σεβαστή και με αντικειμενικές δυσκολίες. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι αυτό που θα νιώσουν στο τέλος μιας προσπάθειας, είτε επιτυχημένης είτε όχι, είναι ανεκτίμητο ως συναίσθημα, οπότε είναι και διατεθειμένοι να μπουν σε μια διαδικασία η οποία θα έχει καλές και κακές στιγμές.
Στην εκκίνηση συνήθως υπάρχει ένα άγχος για το πως τελικά θα βγει η απόσταση, αν θα κάνουμε την επίδοση που έχουμε σχεδιάσει και τόσα ακόμα φαινομενικά στρεσογόνα. Όταν ο αγώνας ξεκινήσει όλα φαίνεται να παίρνουν τον δρόμο τους. Όσο τα χιλιόμετρα περνάνε οι σκέψεις ταξιδεύουν μεταξύ του σχεδιασμού των επιμέρους κομματιών του αγώνα ως προς την διαχείρισή του, τις αρκετές ώρες προπόνησης που έχουν προηγηθεί, τα αγαπημένα πρόσωπα και την οικογένεια και τόσα ακόμα πράγματα που έχουν να κάνουν με την κινητοποίησή μας. Ιδιαίτερα στα τελευταία χλμ, όπου αρχίζουν οι δυνάμεις μας να στερεύουν, χρειαζόμαστε να αντλήσουμε δυνάμεις από όλα τα παραπάνω και να βρούμε την ψυχική δύναμη να συνεχίσουμε έως το πολυπόθητο σημείο τερματισμού.
Τί είναι αυτό που σου δίνει δύναμη καθημερινά για να προπονηθείς σκληρά;
Βιωματικά μπορώ με σιγουριά να πω ότι η αγάπη γι’ αυτό που κάνω, είναι η κινητήριος δύναμή μου. Η αγάπη αυτή πηγάζει απ’ όλα αυτά τα συναισθήματα που νιώθω στην προπόνηση και τους αγώνες, στα οποία είμαι εθισμένος. Εκδηλώνεται και ως χαρά, την οποία νιώθω κατά την διάρκεια αλλά και αμέσως μετά από τις καθημερινές προπονήσεις, ακόμα και σε υψηλής έντασης ή μεγάλης διάρκειας.
Κάποιες φορές αυτό όμως δεν φτάνει για να με κρατήσει σε βάθος χρόνου προσηλωμένο.
Προφανώς για να διατηρηθεί η κινητοποίηση αυτή, θα πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένοι στόχοι. Οι στόχοι περιγράφουν όσα θέλω να επιτύχω, καθώς και ότι θα κάνω για να τους επιτύχω. Η κινητοποίηση μέσο αυτών (στόχων) με σαφής προσδοκίες, μεγαλώνει το πάθος μου να προπονούμε σκληρά και ταυτόχρονα να απολαμβάνω την διαδικασία αυτή.
Πόσο επηρεάζει το τρέξιμο την ψυχολογία του δρομέα, ιδιαίτερα στις μέρες μας;
Ο αθλητισμός, και φυσικά το τρέξιμο ως μια απλή μορφή του, αποτελεί μια διαδικασία υπέρβασης και αυτογνωσίας, προάγοντας την ψυχική ικανοποίηση και την απομάκρυνση του άγχους, τα οποία συνδέονται άμεσα με την ψυχολογία του αθλητή.
Άλλωστε δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων, έχουμε δουλέψει και εξελίξει την αρετή της ”υπομονής”, δοκιμαζόμενοι συχνά σε αυτό, και στις μέρες μας καλούμαστε να το εφαρμόσουμε για λίγο παραπάνω, συνεχίζοντας να δίνουμε το παράδειγμα στους οικείους μας.
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, η έλλειψη αγωνιστικής δραστηριότητας σαφώς και μας επηρεάζει, μιας και αυτοί αποτελούν ενδιάμεσους σταθμούς στην πορεία μας, δίνοντας την δυνατότητα ‘’εκταμίευσης’’ μέρους της δουλειάς μας και μας οδηγούν σε νέους στόχους, πέραν βέβαια όλων των άλλων που μας προσφέρει ένας αγώνας.
Το Wings for Life είναι μια τέτοια δράση και μάλιστα πάει λίγο παραπέρα, διαθέτοντας όλα τα έσοδα στην έρευνα για την θεραπεία των παθήσεων του μυελού των οστών.
Τί tips θα έδινες σε κάποιον που θα τρέξει στο Wings For Life για πρώτη φορά;
Το πρώτο που θα συμβούλευα κάποιον που θα τρέξει στο Wings For Life, είναι να θέσει ένα ρεαλιστικό στόχο βάση του επιπέδου του αυτό το διάστημα, ώστε να μην πέσει στην ‘’παγίδα’’ να έχει διαφορετικές προσδοκίες από τις αντικειμενικές.
Το παραπάνω βέβαια θα βοηθήσει ώστε το προπονητικό πλάνο μέχρι την ημέρα του αγώνα, στις 09 Μαΐου, να σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο που θα τον κάνει να σταθεί στην εκκίνηση ξεκούραστος και έτοιμος να ‘’διασκεδάσει’’ την προσπάθεια του και να καταφέρει το μέγιστο που μπορεί και θέλει. Σε αντίθετη περίπτωση είναι πιθανόν να βρεθεί κουρασμένος και εν τέλει να μην χαρεί τον αγώνα του.
Είναι πολύ πιθανό την ημέρα του αγώνα να έχουμε αυξημένη θερμοκρασία, οπότε θα πρέπει να έχει φροντίσει για την ενυδάτωση κατά την διάρκεια του αγώνα.
Σαφώς και τις ημέρες που προηγούνται του Wings For Life είναι σημαντικό να έχει δώσει βάση στην σωστή διατροφή και την ικανοποιητική ενυδάτωση.
Συνδυαστικά όλα τα παραπάνω συμβάλλουν ώστε να είναι μεγάλες οι πιθανότητες όλη η εμπειρία να είναι ευχάριστη και ικανοποιητική, βάση αποτελέσματος, μειώνοντας αντίστοιχα τις πιθανότητες να πάει κάτι στραβά.
Με το καλό λοιπόν θα βρεθούμε στην εκκίνηση του Wings For Life στις 9 Μαΐου και μέσα από την δική μας προσπάθεια, θα δώσουμε αυτά τα ‘’φτερά για ζωή’’ σ’ αυτούς που δεν μπορούν να τρέξουν.
Πηγή: www.redbull.com/gr
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News