Αν έκρινε κανείς τον Aritz Egea με βάση το παρουσιαστικό του και λαμβάνοντας υπόψιν τα στερεότυπα σχετικά με αυτό, δεν υπήρχε περίπτωση να πέσει μέσα αναφορικά με το τι ακριβώς είναι αυτός ο τυπάκος.
Αδύνατος στα όρια του καχεκτικού, πολύ μακριά από το πρότυπο του «κορυφαίου αθλητή», με ένα «χίπικο» στυλ στο κούρεμά του και τα μαντήλια που φοράει στο κεφάλι του, ο Aritz Egea περισσότερο για έναν οπαδό του Manu Chao μπορεί να λογιστεί παρά για έναν κορυφαίο αθλητή στις μακρινές κούρσες. Κι όμως, ο Βάσκος είναι το δεύτερο.
Στο ελληνικό κοινό ο Egea «συστήθηκε» πριν μερικές μέρες στο 14ο Olympus Marathon όταν και στην παρθενική του εμφάνιση στον θεσμό κατέκτησε την πρώτη θέση σπάζοντας το ρεκόρ διαδρομής και κάνοντας όλο τον κόσμο να αναρωτιέται ποιος είναι αυτός ο τυπάκος με το… «αντιτουριστικό» λουκ που κατέκτησε την κορυφή.
Εννιά χρόνια μετά το ρεκόρ του Jessed Hernandez (4:33:37), ένας άλλος Ισπανός, τερματίζοντας με 4:24:26 έγραφε ιστορία πραγματοποιώντας την πιο γρήγορη κούρσα στην ιστορία της διοργάνωσης. Και αν για τους Έλληνες αυτό το κατόρθωμα ήταν ο τρόπος μέσω του οποίου τους συστήθηκε, ο Βάσκος δεν είναι και κάνας χθεσινός. Τα τελευταία πέντε χρόνια άλλωστε δείχνει διαρκώς πως αποτελεί δρομέα πολύ υψηλού επιπέδου.
Με σήμα κατατεθέν του τον ξέφρενο ρυθμό που δίνει στις κούρσες που συμμετέχει από τα πρώτα μόλις δευτερόλεπτά τους καθώς «εκτοξεύεται» με τρομακτική ταχύτητα από το σημείο εκκίνησης, ο Egea άλλη δουλειά στην ζωή του δεν κάνει: γυρίζει τις μεγάλες διοργανώσεις του πλανήτη και «γεμίζει» το παλμαρέ του με διακρίσεις σε αυτές.
Ο ίδιος δεν το έχει παραδεχθεί ποτέ αλλά είναι δεδομένο: απολαμβάνει το γεγονός ότι με μια εξωτερική εμφάνιση που θα θύμιζε τουρίστα που αράζει στο Γκάζι, στα Πετράλωνα ή τα Εξάρχεια καταφέρνει να εκπλήσσει πάντα τα κοινά που τον παρακολουθούν. Τι κι αν το αντιεμπορικό προφίλ του δεν του έχει χαρίσει την αναγνώριση που ο ίδιος αξίζει με βάση τα κατορθώματά του; Ο ίδιος τρέχει για να το απολαμβάνει και όχι για τις διεθνείς αναγνωρίσεις.
«Τρέχω γιατί αγαπώ το τρέξιμο»
Κάποτε μάλιστα τον ρώτησαν πως νιώθει που αν και αποτελεί αθλητή πολύ υψηλού επιπέδου, μερικές από τις μεγαλύτερες διοργανώσεις του κόσμου τον αγνοούν συστηματικά.
Ο ίδιος, με το χαρακτηριστικό κουλ ύφος του, απάντησε: «Πραγματικά, δεν μπορώ να ξέρω ποια είναι η απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Φαντάζομαι ότι όλες αυτές οι επιλογές έχουν να κάνουν με στρατηγικές του μάρκετινγκ. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές, αθλητές που έχουν χειρότερα ρεκόρ από εμένα κερδίζουν περισσότερη προσοχή και περισσότερες προσκλήσεις για μεγάλες κούρσες. Τέλος πάντων, δεν με νοιάζει και πάρα πολύ. Τρέχω γιατί αγαπώ το τρέξιμο».
Η απάντησή του είναι ειλικρινής αλλά, για όποιον γνωρίζει την μέχρι στιγμής πορεία του στον χώρο του αθλητισμού, ελλιπής. Διότι ένας βασικός λόγος που τρέχει είναι επειδή θέλει διαρκώς να ξεπερνάει τον εαυτό του. Για την ακρίβεια, ένας βασικός λόγος που τρέχει είναι ότι βαριέται την στασιμότητα, πλήττει με την ρουτίνα και με τα ίδια και τα ίδια γι’ αυτό και επιδιώκει να βρίσκεται σε μια διαρκή κίνηση. Και αυτό όχι για τον εαυτό του και όχι για την δημοσιότητα ή τα χρήματα – άλλωστε οι λιγοστοί του χορηγοί του επιτρέπουν να ζει απλά τρέχοντας, δεν χρειάζεται παραπάνω λεφτά.
Από την Χαβάη στον Όλυμπο
Αυτή η έμφυτη αλλεργία στην στασιμότητα επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι τα τελευταία πέντε χρόνια ουσιαστικά διανύει μια δεύτερη καριέρα στον αθλητισμό! Η πρώτη δεν ήταν στους αγώνες μακρινών αποστάσεων αλλά στο τρίαθλο. Μετά από μερικές πρωτιές σε αγώνες στην Ισπανία, παίρνει την πρόκριση για τη Χαβάη από τον αγώνα του Regensburg της Γερμανίας, στο οποίο παίρνει την 29η θέση. Το 2010 ήταν 25 χρονών όταν κατέκτησε το όνειρό του συμμετέχοντας και τερματίζοντας στην θρυλική διοργάνωση «Ironman» στην Χαβάη 11ος στην κατηγορία του. Η παρουσία σε αυτή την διοργάνωση σημαίνει μόνο ένα πράγμα: ότι είσαι μέσα στους καλύτερους αθλητές του κόσμου στο τρίαθλο. Ο Egea είχε αγγίξει τα αθλητικά του όρια.
Κι όμως, το 2012 και μόλις δυο χρόνια μετά την είσοδό του στους κορυφαίους του τρίαθλου και μετά από ορισμένες νίκες σε αγώνες, παράτησε το άθλημα και ξεκίνησε να ασχολείται με τις κούρσες μακρινών αποστάσεων. Πολύ απλά είχε… βαρεθεί την κορυφή. Ήθελε νέα πράγματα. «Με ρωτάνε διαρκώς γιατί πήρα μια τέτοια απόφαση», λέει ο ίδιος, «Το να πάρω την πρώτη θέση στην Χαβάη ήταν ένας βασικός μου στόχος όταν ασχολούμουν με το τρίαθλο. Από την στιγμή που την κατέκτησα δεν είχα πλέον κίνητρο για κάτι παραπάνω. Κέρδισα μερικές ακόμα διακρίσεις μέσα στις επόμενες δυο σεζόν αλλά αποφάσισα να αποσυρθώ, δεν ήταν το ίδιο πια. Σύντομα βρήκα το νέο πάθος μου: την Zegama-Aizkorri».
Η Zegama-Aizkorri είναι μια μεγάλη κούρσα που διεξάγεται κάθε χρόνο στην Χώρα των Βάσκων μέσα σε ένα εντυπωσιακό τοπίο, ανάμεσα στα βουνά και την άγρια φύση. Ο Egea είναι κάθε χρόνο από τους βασικούς πρωταγωνιστές της. «Αυτή η κούρσα είναι ο βασικός λόγος που είμαι δρομέας. Λατρεύω να τρέχω σε αυτή την διαδρομή, είναι σαν ναρκωτικό για εμένα», τονίζει ο ίδιος.
Όχι πως στις άλλες διοργανώσεις δεν τα πάει καλά. Τα τελευταία τρία χρόνια άλλωστε είναι πρώτο όνομα σε όλες τις μεγάλες: 2ος στο Marathon Du Mont Blanc το 2015, 3ος στο Matterhorn Ultraks το 2014, 3ος στο Skyrun Comapedrosa το 2016. Και φυσικά, η πρωτιά στον Όλυμπο. Άραγε θα τον δούμε και του χρόνου στην «κούρσα των Θεών» ή αυτή η επιτυχία θα τον κάνει να… βαρεθεί να μας επισκεφθεί και το 2018; Θα δείξει. Όπως και να έχει, αν όντως μας κάνει την τιμή, του χρόνου τα μάτια μας θα είναι στραμμένα πάνω του.
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News