Τον Κώστα Φλέβα δεν μπορείς να τον αποκαλέσεις συνηθισμένο άνθρωπο! Ενας δρομέας που στα 38 του έχει τρέξει 177 φορές τη μαραθώνια διαδρομή και πλέον δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε 4-5 μαραθώνιους το μήνα, δεν μπορεί να θεωρηθεί συνηθισμένος. Οταν, όμως, επικοινωνήσεις μαζί του, αντιλαμβάνεσαι ότι κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που απλά έχει ως χόμπι το τρέξιμο.
Θεωρητικά είναι ο Ελληνας με τους περισσότερους μαραθώνιους στα πόδια του, 177, με τον πρώτο μόλις το 2010 και τους επόμενους από το 2013 και μετά. Η πρώτη συμμετοχή στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, μπορεί να μην του άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις καθώς τερμάτισε σε 6 και 8 λεπτά, αλλά τον ενθάρρυνε για τη συνέχεια.
Πλέον λαμβάνει μέρος σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο σε Μαραθώνιο στην Αγγλία, όπου ζει μόνιμα από το 2011 και στις 29 Απριλίου θα είναι στη Ρόδο για να τρέξει στον 5ο Διεθνή Μαραθώνιο του νησιού.
Ο Κώστας Φλέβας μίλησε στο Gazzetta Weekend Journal για το τρέξιμο και για όσα πρέπει να κάνει ένας δρομέας, τονίζοντας ότι «χαίρεται όταν βλέπει ανθρώπους να προτιμούν να τρέξουν, από το να κάθονται να παρακολουθούν τηλεόραση ή να παίζουν με τα κινητά.»
Tι συνέβη και σε σχετικά μεγάλη ηλικία αποφάσισες να ξεκινήσεις να τρέχεις μαραθώνιο;
«Σίγουρα, δεν ήταν κάτι το προγραμματισμένο. Έτρεχα από μικρός, αλλά σε πολύ μικρότερες χιλιομετρικά αποστάσεις, 5 χλμ και 10 χλμ το περισσότερο. Είχα μεγαλώσει στη Νέα Σμύρνη και το Άλσος της, ήταν το ιδανικό μέρος για τρέξιμο. Μετέπειτα, όταν μετακομίσαμε στο Γαλάτσι, άρχισα να τρέχω στο Άλσος Βεϊκου. Έτρεξα επίσης σε δύο Γύρους της Αθήνας, το 2008 και το 2009 και στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας το 2010. Κατά την επιστροφή μου στην Αγγλία τον Οκτώβριο του 2011, απέκτησα αν θέλετε μία αγάπη πάλι για το τρέξιμο που δεν πιστεύω ότι την είχα τόσο έντονη. Μάλιστα, λόγω γεωγραφικού μεγέθους, η Μεγάλη Βρετανία ήταν το ιδανικό μέρος, μιας και υπάρχει ένας ή δύο αγώνες σε μαραθώνιες αποστάσεις σχεδόν κάθε εβδομάδα.»
Γιατί λέτε επιστροφή στην Αγγλία και ποιοι ήταν οι πρώτοι σας αγώνες εκεί;
«Λέω επιστροφή εννοώντας μετά τις σπουδές που είχα ολοκληρώσει στο Πανεπιστήμιο του Αμπερντίν της Σκωτίας (2000-2004) και στο Λέστερ της Αγγλιας (2004-2006). Δούλεψα για 5 χρόνια στην Ελλάδα αλλά λόγω κρίσης γύρισα στην Αγγλία, γεγονός που σημαδεύτηκε με το ν’ αγκαλιάσω την μαραθώνια απόσταση. Εκεί άρχιζα σιγά-σιγά να χτίζω τις αποστάσεις μου, τρέχοντας σε όσους Ημιμαραθώνιους μπορούσα.
Έτρεξα τον πρώτο μου Ημιμαραθώνιο στο Reading, όπου και είμαι μόνιμος κάτοικος πλέον τα τελευταία 7 χρόνια, το 2012. Μετέπειτα στον Ημιμαραθώνιο του Cardiff τον ίδιο χρόνο, όπως και στον Ημιμαραθώνιο του Midnight Brighton πάλι τον ίδιο χρόνο. Συνέχισα με τον ίδιο ρυθμό μέσα στη χρονιά με Ημιμαραθώνιους σε Milton Keynes, Tewkesbury, Kent, Surrey Hills, Woking, Marlow. Το 2013, αποφάσισα να δοκιμάσω να τρέξω τον δεύτερο συνολικά μου μαραθώνιο – μετά τον Αυθεντικό της Αθήνας, αυτή την φορά στο Manchester. Τον ίδιο χρόνο, συνέχισα τρέχοντας άλλους τρεις Μαραθώνιους, στο Leicester, στο A 20 Paths n’ Downs Kent, στο Portsmouth Coastal και στο The 17th Caythorpe Canter και κάπως έτσι όλα ξεκίνησαν…»
Μετά από τόσους αγώνες, έχετε ακόμα την ίδια χαρά και ανυπομονησία να πάρετε μέρος σε έναν ακόμα;
«Νομίζω, ότι ακόμη και τώρα, τρέχω ενστικτωδώς και απολαμβάνω κάθε μαραθώνιο σαν μια καινουργια, αν θέλετε, πρόκληση. Έχω ταξιδέψει σχεδόν σε ολόκληρη την Άγγλια κι αν είναι κάτι που απολαμβάνω μετά τον μαραθώνιο, είναι η ευκαιρία που μου δίνετε να ταξιδέψω σε διαφορετικά μέρη.»
Πόσους μαραθώνιους τρέχετε κάθε μήνα;
«Νομίζω από το 2016 που άρχισα πλέον να τρέχω συστηματικά κάθε Σαββατοκύριακο, ο μεγαλύτερος αριθμός που έχω τρέξει σε έναν μήνα είναι 10 και συγκεκριμένα τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς.
Ακούγεται εξοντωτικό…
« Όσο περίεργο κι αν ακουστεί αυτό, δεν είναι τόσο κουραστικό να τρέχεις κάθε εβδομάδα μια μαραθώνια αποστάση, αλλά αυτό που αποτελεί πονοκέφαλος για μένα και για πολλούς συναθλητές μου, είναι ο προγραμματισμός να γραφτείς σε Μαραθώνιους πριν γίνουν sold out, να κλείσεις φθηνό B&B ή ξενοδοχείο. Επίσης, για μένα που δεν οδηγώ, είναι σημαντικό να κλείσω φθηνά εισιτήρια τρένου μια βδομάδα πριν την ημέρα που θα ταξιδέψω. Τους τελευταίους επτά μήνες, έχω μειώσει τους αγώνες μου σε 4 με 5 μηνιαίως και ο λόγος είναι οτι σκοπός μου είναι να επισκεφθώ και να τρέξω σε μέρη που δεν έχω ξανατρέξει. Κυρίως σε άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα πρόσφατα που έτρεξα στον μαραθώνιο του Lanzarote.»
Για πολλούς, αυτοί οι ρυθμοί είναι πραγματικά εξοντωτικοί ακόμα και στο άκουσμα τους. Εσείς πως το διαχειρίζεστε;
«Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Για μένα δεν παίζει κανένα ρόλο πόσους μαραθώνιους αγώνες έχω κάνει. Επ΄ουδενί δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν κάτι σπουδαίο. Για μένα είναι ένα χόμπι, ξεδίνω από την καθημερινότητα, κυρίως της δουλειάς μου και απολαμβάνω το ταξίδι. Μου αρέσει να επισκέφτομαι μέρη που δεν έχω ξαναπάει και να είμαι ένα με την φύση.»
Πόσο επώδυνο είναι να τρέχεις 4 -5 μαραθώνιους κάθε μήνα;
«Δεν ξέρω αν είμαι ο πιο κατάλληλος για να δώσω συμβουλή σε αυτό. Φυσικά και είναι επώδυνο, αν δεν έχεις συνηθίσει. Αλλά όσο κι αν ακουστεί κάπως υπερβολικό αυτό που θα πω, όσο πιο πολύ τρέχεις, τόσο πιο πολύ συνηθίζεις εσύ ψυχολογικά και σωματικά την μαραθώνια απόσταση. Η άποψη μου είναι ότι πρέπει να ξέρεις τις αντοχές σου. Ο καθένας μας έχει διαφορετικο τρόπο λειτουργίας, για το πως βίωνει το σώμα μία μαραθώνια απόσταση και το πόσο γρήγορα το σώμα αναρρώνει από την προσπάθεια αυτή.»
Σε έναν αγώνα έχει σημασία η σωματική προετοιμασία ή η ψυχολογική;
«Σίγουρα και τα δύο. Η σωματική και πόσο δε η ψυχολογική προετοιμασία είναι αλληλένδετες. Δεν μπορείς να πας να τρέξεις απροετοίμαστος και με αυτό δεν εννοώ δίχως προπόνηση, αλλά πιο πολύ να μην έχεις τρέξει έναν επίσημο μαραθώνιο προσφάτως σε φυσικές συνθήκες και να περιμένεις να τρέξεις έναν σε μία εβδομάδα. Λόγω και της δουλειάς μου, όμως, νομίζω ότι η ψυχολογική προετοιμασία είναι μεγαλύτερης και ύψιστης σημασίας. Δεν νομίζω ότι κανένας μπορεί να αποδώσει αν έχει άγχος, στρες, ή δεν είναι κατάλληλα προετοιμάσμενος ψυχολογικά να τρέξει έναν μαραθώνιο. Προσωπικά, κοιτάω να έχω ένα ήσυχο βράδυ πριν κάθε αγώνα και να κοιμάμαι ημερησίως τουλάχιστον 8-9 ώρες.»
Σκέφτεστε κάτι την ώρα του αγώνα ή το μυαλό σας είναι μόνο στον τερματισμό;
«Σκέφτομαι πολλά πράγματα, αλλά όχι τον τερματισμό. Νομίζω ότι θα ήταν αγχώτικό να σκέφτομαι τον τερματισμό ή έστω σε ποιο χιλιόμετρο είμαι κάθε φορά, πριν τερματίσω. Εστιάζω στη φύση. Το μυαλό μου κοιτάει τον περιβάλλοντα χώρο. Τα δέντρα, τα βουνά, τις λιμνοθάλασσες. Για να είμαι ελικρινής, σκέφτομαι και την Ελλάδα. Τα κοντινά μου πρόσωπα, την αδελφή μου, τον ανηψιό μου, την μητέρα μου, και τον πατριό μου που μας μεγάλωσε σαν πατέρας. Πότε μου δεν έχω τρέξει με ακουστικά να ακούσω μουσική, και αυτό είναι κάτι που απαγορεύεται από τους κανονισμόυς του England Athletics. Δεν θα έτρεχα ούτως ή άλλως, ακόμη και να μην απαγορευόταν.»
Τι εφόδια πρέπει κάποιος να διαθέτει για να τρέξει μαραθώνιο;
«Πραγματικά, δεν θέλω να φανώ ειδήμων, αλλά όσο και απλό, λιτό και κλισέ και αν ακουστεί αυτό, νομίζω ότι θέλει απλά θέληση. Αν το δει κάποιος σοβαρά, αν το δει σαν μια προσωπική του υπόθεση και ετοιμαστεί σωματικά και ψυχολογικά για τη μαραθώνια απόσταση, τότε είναι εφικτό. Αυτό νομίζω ότι χρειάζεται. Και όλοι μπορούμε να το κάνουμε.»
Εχετε σκεφτεί κατά τη διάρκεια Μαραθωνίου να εγκαταλείψετε τον αγώνα; Το κάνατε τελικά ή όχι;
«Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν έχω σκεφθεί να εγκαταλείψω. Έχω τρέξει δύο μαραθώνιους σε μία μέρα, δύο φόρες ως τώρα. Τον Αύγουστο του 2016, και τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου και ακόμη και τότε, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να εγκαταλείψω.»
Ο Μαραθώνιος τι νομίζετε ότι είναι τελικά. Είναι ακόμα αγώνας ή η τάση του ανθρώπου να ξεπεράσει τον εαυτό του και τα όρια του;
«Νομίζω για τον καθένα μπορεί να σημαίνει κάτι το ξεχωριστό. Για μένα προσωπικά είναι η υπέρβαση, ένας αγώνας όχι με συναθλητή σου, αλλά με τον ίδιο σου τον εαυτό. Νομίζω είναι η τάση του ανθρώπου να δοκιμάσει τις αντοχές του, στο κρύο, στην βροχή, στο χιόνι, στις πιο αντίξοες συνθήκες και να δει αν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει. Δεν είναι τυχαίο ότι βλέπεις πολλούς να ξεσπάνε σε κλάματα κατά τον τερματισμό, γιατί η ψυχολογική φόρτιση πλέον φεύγει από το σώμα τους και ξεσπούν.»
Πρέπει το παράδειγμα σας, να ξεκινήσετε να τρέχετε Μαραθώνιο σε κάπως πιο μεγάλη ηλικία, να το ακολουθήσουν και άλλοι;
«Δεν νομίζω ότι η ηλικία παίζει ρόλο αυτή καθ’ αυτή, αλλά νομίζω πιο πολύ το πως συντηρείς τον εαυτό σου, σχετικά με τη διατροφή σου και τον τρόπο ζωής σου εν γένει. Έχω γνωρίσει πολλούς οι οποίοι άρχισαν σαν να τρέχουν Μαραθώνιους σε ηλικία 45-50 ετών. Νομίζω η οποιανδήποτε ενασχόληση με την φυσική γυμναστική είναι υγεία. Είτε αυτό είναι η μαραθώνια χιλιομετρική απόσταση ή μικρότερη. Είμαι χορτοφάγος 22 χρόνια, για ηθικούς λόγους προς τα ζώα, δίχως αυτό να σημαίνει ότι απαραιτήτως με έχει βοηθήσει στο μαραθώνιο. Αλλά, σίγουρα με έχει βοηθήσει στις αντοχές μου. Όπως και να ΄χει, πραγματικά, χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους να προτιμούν να τρέξουν, από το να κάθονται να βλέπουν τηλεόραση ή να παίζουν με τα κινητά.»
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το Run 'n Fun στο Google News
